از بین روایت‌های فراوان «تاریخ بیهقی،» داستان حسنک وزیر از بهترین‌هاست، هرچند که به‌قول فردوسی، «یکی داستان است پر آب چشم.» من این داستان را بارها خوانده‌ام و هر بار چیز تازه‌ای از آن آموخته‌ام.

«ابوعلی حسن بن محمد میکال،» معروف به «حسنک،» مردی از خاندان میکائیلیان، از خاندان‌های معروف نیشابور در قرون چهار و پنج هجری، بود. او در دربار سلطان محمود غزنوی سمت وزارت داشت و از «غلام و ضیاع و اسباب و زر و سیم و نعمت» مستغنی بود. حسنک گمان می‌کرد که بعد از محمود، پسر او «امیرمحمد» بر تخت سلطنت تکیه خواهد زد؛ به‌همین دلیل، دل «مسعود،» دیگر فرزند سلطان، را «بیازرد» و «چیزها کرد.» امیرمحمد پس از مرگ پدرش بر اریکه‌ی قدرت تکیه زد اما چه سود که به‌قول حافظ، «دولت مستعجل بود.» مسعود، که هنگام مرگ پدرش در عراق بود، به خراسان لشگر کشید و برادرش را شکست داد و کور کرد و خودش سلطنت را به‌دست گرفت.

دشمنان و حاسدان و بدخواهان حسنک دست به کار شدند. در راس آن‌ها «بوسهل زوزنی» بود که پس از «بونصر مشکان،» به دبیری دیوان رسالت رسیده بود. می‌گفتند حسنک «قرمطی» است. (قرمطی متعلق به طایفه‌ای از فرقه‌ی اسماعیلی‌ست؛ در آن زمان با اسماعیلیه و قرمطیان مبارزه‌ای شدید انجام می‌شد). این تهمت از دربار خلیفه‌ی عباسی نشأت گرفته بود و سلطان محمود زیر بار آن نرفته بود، اما حالا که مسعود بر تخت نشسته بود، بهترین بهانه برای کشتن حسنک محسوب می‌شد. سلطان مسعود بی‌میل نبود از خون این وزیر خوش‌نام و محتشم بگذرد: «چون خدای عز و جل بدان آسانی تخت ملک را به ما داد، اختیار آن است که عذر گناهان بپذیریم و به گذشته مشغول نشویم.» بسیاری از بزرگان و صاحب‌منصبان دربار و مردمان شهر هم مخالف کشتن حسنک بودند. با وجود این، توطئه‌ی بوسهل زوزنی و دیگر بدصفتان نتیجه داد و حکم مرگ حسنک را صادر کردند. او را به دار کشیدند، سرش را از تن جدا کردند، و جسدش را هفت سال بر دار نگه داشتند.

«جهان خورده و کارها راندم و عاقبت کار آدمی مرگ است.» (حسنک وزیر، پیش از بر دار کشیده‌شدن)

گفته بودند که از دل برود یار چو از دیده برفت
سالها هست که از دیده‌ی من رفتی لیک
دلم از مهر تو آکنده هنوز 
دفتر عمر مرا
دست ایام ورقها زده است
زیر بار غم عشق
قامتم خم شد و پشتم بشکست
در خیالم اما
همچنان روز نخست
تویی آن قامت بالنده هنوز 
در قمار غم عشق
دل من بردی و با دست تهی
منم آن عاشق بازنده هنوز 
آتش عشق پس از مرگ نگردد خاموش
گر که گورم بشکافند عیان می‌بینند
زیر خاکستر جسمم باقیست
آتشی سرکش و سوزنده هنوز 

حــمیـــد مصــدق

پدر بزرگ رو به نوه:
بدو برو قایم شو امروز مدرسه رو پیچوندی معلمت اومده دنبالت
نوه: نـــــــه، شما باید قایم شی، ... من بش گفتم نمیام چون شما فوت کردین!!!

ما سه چیز را در دوران کودکی جا گذاشتیم : 
   شادمانی بی دلیل، 
دوست داشتن بی دریغ،
کنجکاوی بی انتها...

چشمهایت را ببند،
به دوران کودکیت برگرد،
هفت ساله که بودی از زندگی چه می دانستی؟

نگاهت معصوم بود
و خنده های کودکانه ات از ته دل،

بزرگترین دل خوشی ها داشتن اسباب بازی دوستت، پوشیدن کفش بزرگترها

و حتی خوردن یک تکه کوچک شکلات.بود
......................
بچه که بودی حسادت، کینه و نفرت در قلب کوچکت جایی نداشت
دوست داشتنت پاک و بی ریا بود
و بخشیدنت با رضایت
چاره ی ناراحتی ات لحظه ای گریستن بود و بس، و این پایان تمام کدورت ها می شد
و می خندیدی و در دنیای خودت غرق می شدی!
.....................

چه شد؟
بزرگ شدی؟؟
نگاه معصومت سردرگم شد
و خنده هایت از سر اجبار
اگر حسود نشدی، اگر کینه به دل نگرفتی، و اگر متنفر نیستی
یاد گرفتی که ببینی و تجربه کنی و مغموم شوی
می بخشی در حالی که رنجیده ای
با تمام وجود گریه می کنی اما از ته دل نمی خندی!
...................

برگرد !
باز هم کودکی باش سبک بال
روحت را آزاد کن
به خودت کمک کن تا از سردرگمی ها رها شوی
تا بتوانی دوباره نفسی بکشی
بخواه که تنها خودت باشی
می توانی، تنها اگر بخواهی.

......................

بیایید زندگی کنیم مثل  دوران کودکی