 ز خاک،صبح قیامت به رقص بر خیزم اگـر مـرا بگـذارنـد در شـمـار مـعـلّـم اللهم صل علی محمدوآل محمد |
الهی آن شب که همه قرآن به سر می کنند؛ ما را توفیق بده قرآن را به دل کنیم ...
خدایا؛ بضاعت من به قدری است که نمی دانم؛ در حق آشنایان و دوستانم چه دعایی کنم؛ اما می دانم که تو از حال آنان آگاهی؛ پس بهترین ها را برایشان کرم نما؛ که خزانه ی تو هرگز تهی نمی گردد ... پس ای همسفرماه صیام! تو نیز
اگر از نرگسِ چشمت، گلابِ اشک جاری شد؛ مرا بنما دعا شاید، دعای دوست، کاری شد ...
زندگی چهار فصل است؛ زمانی که متولد می شویم و پا به روی این زمین خاکی میگذاریم شروع بهار است برایمان، فصلی که تمامی زیبایی های پروردگار در آن نمایان است. درست مانند کودک تازه متولد شده،طبیعت هم به دور از هر گونه زشتی و ناپاکی است. تابستان قدم گذاشتن به فصل نوجوانی و جوانی، دورانی که آینده ی سرنوشت ساز ما به آن بستگی دارد. برهه ای که می توانیم از مشکلات و فراز و نشیب های زندگی تجربه ی خوب و درست به دست آوریم و توشه ی راهی کنیم برای آینده، که گرمای این فصل را میتوان به همان مشکلات زندگی تشبیه کرد که در کنار لذتی که از زندگی می بریم سختی هایی هم به همراه دارد. پاییز را دوست می دارم نم نم بارانش را، قدم زدن با یاد معشوق تو کوچه پس کوچه خاطره ها، که پر میشه از برگ های زرد پاییزی، فصل دلشوره های زیبای عاشقی. به راستی که نام این این فصل،فصل دلدادگی است. فصلی که با بلوغ فکر می توانیم تصمیمات جدی را برای زندگیمان رقم بزنیم. زمستان، فصل آدم برفی های زیبا، فصلی که همه چیز رنگ سفیدی به خود می گیرد .مانند انسان، که پا به عرصه ی پیری می گذارد و از شور و شوق جوانی دست می کشد. تار تار موها، همچون برف رنگ سفیدی به خود می گیرد. زمانی که با صبر و شکیبایی که از قبل در دوران نوجوانی کسب کرده ایم سختی ها و فراز و نشیب های زندگی را سپری کرده و منتظر بهاری زیبا یا همان اتفاق خوب که لطف خداوند می شود نامش را گذاشت باشیم که داده هایش رحمت است، نداده هایش حکمت است و هر دوی آنها قسمت است و این را بدانیم که زندگی را نباید همیشه بهار دید!! خزانی هم به همراه دارد. ﻋﻤﺮ ﻋﻘﺎﺏ 70 ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﯽ ﺑﻪ 40 ﮐﻪ ﺭﺳﯿﺪ ﭼﻨﮕﺎﻝ ﻫﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻩ ﻭﺍﻧﻌﻄﺎﻑ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻃﻌﻤﻪ ﺭﺍ ﺩﯾﮕﺮﻧﺪﺍﺭﺩ .. ﻧﻮﮎ ﺗﯿﺰﺵ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺧﻤﯿﺪﻩ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﻭ ﺷﻬﺒﺎﻝ ﻫﺎﯼ ﮐﻬﻨﺴﺎﻝ ﺑﺮ ﺍﺛﺮ ﮐﻠﻔﺘﯽ ﭘﺮ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻣﯿﭽﺴﺒﺪ ﻭﭘﺮﻭﺍﺯ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺩﺷﻮﺍﺭﺍﺳﺖ . ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻘﺎﺏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻭﺭﺍﻫﯽ : ﺑﻤـﯿﺮﺩ ﯾـــــــﺎ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﻮﺩ. ﻭﻟﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ ؟؟ ﻋﻘﺎﺏ ﺑﻪ ﻗﻠﻪ ﺍﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺮﻭﺩ ﻧﻮﮎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﻧﻘﺪﺭﺑﺮﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﻣﯿﮑﻮﺑﺪ ﺗﺎ ﮐﻨﺪﻩ ﺷﻮﺩﻭﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﻧﻮﮐﯽ ﺟﺪﯾﺪ ﺑﺮﻭﯾﺪ . ﺑﺎﻧﻮﮎ ﺟﺪﯾﺪ ﺗﮏ ﺗﮏ ﭼﻨﮕﺎﻝ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺍﺯﺟﺎﯼ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺗﺎ ﭼﻨﮕﺎﻝ ﻧﻮ ﺩﺭﺁﯾﺪ . ﻭ ﺑﻌﺪ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﮐﻨﺪﻥ ﭘﺮﻫﺎﯼ ﮐﻬﻨﻪ ﻣﯿﮑﻨﺪ . ﺍﯾﻦ ﺭﻭﻧﺪ ﺩﺭﺩﻧﺎﮎ 150 ﺭﻭﺯ ﻃﻮﻝ ﻣﯿﮑﺸﺪ ﻭﻟﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ 5 ﻣﺎﻩ ﻋﻘﺎﺏ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﯼ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﺪ 30 ﺳﺎﻝ ﺩﯾﮕﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ . ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮔﯿﺮﯼ : ﺑﺮﺍﯼ ﺯﯾﺴﺘﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮﺩ ¤ ﺩﺭﺩ ﮐﺸﯿﺪ ¤ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﮔﺬﺷﺖ ¤ ﻋﺎﺩﺍﺕ ﻭ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺑﺪ ﺭﺍ ﻫﺮﺱ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ ¤ ﯾـــــﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮﺩ. سهـــــراب؛ خانه باشد طلــــــبت... شانه ی دوست کجاست؟!...
گفت دانایى: که گرگى خیره سر، هست پنهان در نهاد هر بشر! هر که گرگش را دراندازد به خاک، رفته رفته مى‌شود انسان پاک! هرکه با گرگش مدارا مى‌کند، خلق و خوى گرگ پیدا مى‌کند... اینکه مردم یکدگر را مى‌درند، گرگهاشان رهنما و رهبرند! اینکه انسان هست این سان دردمند، گرگها فرمان روایى مى‌کنند! این ستمکاران که با هم همرهند، گرگهاشان آشنایان همند! گرگها همراه و انسانها غریب، با که باید گفت این حال عجیب! "فریدون مشیری" 
خوراکی‌های ضد تشنگی برای روزه‌داران قدیم هـــا، 
ﻣﻦ ﻫﻨوز
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯﻋﺰﺭﺍﺋﯿﻞ ﭘﺮﺳﯿﺪ: آدمهایى هستند در زندگیتان؛
نمی گویم خوبند یا بد.. چگالى وجودشان بالاست... افكار، حرف زدن، رفتار، محبت داشتنشان و هر جزئى از وجودشان امضادار است... یادت نمی رود "هستن هایشان را.." بس كه حضورشان پر رنگ است و بسیار "خواستنى"... ردپا حك می كنند اینها روى دل و جانت... بس كه بلدند "باشند"... این آدمها را، باید قدر بدانى... وگرنه دنیا پر است از آن دیگرهاى بى امضایى كه شیب منحنى حضورشان، همیشه ثابت است... |
