ادامه مطلب

هفت‌خوان رستم

هفت‌خوان در شاهنامهٔ فردوسی هفت مرحلهٔ دشواری بودند که رستم و اسفندیار طی كردند.

داستان

خوان اول: نبرد رخش با شیر بیشه

رستم روز و شب می‌رفت و راه دو روزه را در یک روز می‌پیمود تا به دشتی رسید پر از «گور» بود و محل فرمانروایی شیری قدرتمند، رستم کمند انداخت، گوری گرفت، آتشی افروخت و شکار را بریان ساخت و خورد. «رخش» را یله کرد و خود شمشیر زیر سر نهاد و بخفت. پاسی ازشب گذشته، شیر بیامد و «یلی» خفته و اسبی آشفته بدید. نخست قصد کشتن اسب کرد رخش چنان بر سر شیر کوفت که نقش زمین گردید .رستم از خواب برخاست، شیری مرده دید و رخش را مورد نوازش قرار داد و بدو گفت: «اگر تو هلاک می شدی من با این شمشیر و سنان و گرز گران چگونه باید تا مازندران را می پیمودم. از این پس قبل از هرکاری مرا بیدار کن.» {فرمان برداری رخش} رستم پهلوان، این بگفت و زمانى دراز بخوابید. چون خورشید سر از كوه برآورد، تهمتن از خواب خوش بیدار گشت و تن رخش را بسترد و زین بر آن نهاد و یزدان نیكى دهش را یاد كرد و آنان به ادامه راه پرداختند.

ادامه مطلب

مرد فقیرى بود که همسرش کره مى ساخت .
زن کره ها را به صورت دایره های یک کیلویى مى ساخت. 
مرد آنرا به یکى از بقالى های شهر مى فروخت و مایحتاج خانه را مى خرید.
روزى مرد بقال به اندازه کره ها شک کرد و آنها را وزن کرد . اندازه هر کره ۹۰۰ گرم بود.
او عصبانى شد و به مرد فقیر گفت:
دیگر از تو کره نمى خرم، تو کره را به عنوان یک کیلو به من مى فروختى در حالى که وزن آن ۹۰۰ گرم است.مرد فقیر سرش را پایین انداخت و گفت:
ما ترازویی نداریم و یک کیلو شکر از شما خریدیم و آن را به عنوان وزنه قرار مى دادیم.

مردجوانی کنار نهر آب نشسته بود و غمگین و افسرده به سطح آب زل زده بود . مرد سالخورده ای از آنجا می گذشت او را دید و متوجه حال پریشانش شد و کنارش نشست .

مرد جوان بی اختیار گفت: عجیب آشفته ام و همه چیز در زندگی ام به هم ریخته است. به شدت نیازمند آرامش هستم و نمی دانم این آرامش را کجا پیدا کنم؟

مرد سالخورده برگی از درختی کند و آن را داخل نهر آب انداخت و گفت : به این برگ نگاه کن وقتی داخل آب می افتد خود را به جریان آب می سپارد وبا آن می رود . سپس سنگی بزرگ را از کنار جوی آب برداشت و داخل نهر انداخت . سنگ به خاطر سنگینی اش داخل نهر فرو رفت و در عمق آب کنار بقیه ی سنگ ها قرار گرفت .

مرد سالخورده گفت: این سنگ را هم که دیدی. به خاطر سنگینی اش توانست بر نیروی جریان آب غلبه کند و درعمق نهر قرار گیرد اما امواجی را روی آب ایجاد کرد و بر جریان آب تاثیر گذاشت حال تو به من بگو آیا آرامش سنگ را می خواهی یا آرامش برگ را ؟!

مرد جوان مات و متحیر به او نگاه کرد و گفت: اما برگ که آرام نیست او با هر افت و خیز آب نهر بالا و پایین می رود و الان معلوم نیست کجاست!؟ لااقل سنگ می داند کجا ایستاده و با وجودی که در بالا و اطرافش آب جریان دارد اما محکم ایستاده و تکان نمی خورد. من آرامش سنگ را ترجیح می دهم !

مرد سالخورده لبخندی زد و گفت : پس حال که خودت انتخاب کردی چرا از جریان های مخالف و ناملایمات جاری زندگی ات می نالی؟ اگر آرامش سنگ را برگزیده ای پس تاب ناملایمات را هم داشته باش و محکم هر جایی که هستی آرام و قرار خود را از دست مده در عوض از تاثیری که بر جریان زندگی داری خشنود باش.

مرد جوان که آرام شده بود نفس عمیقی کشید و از جا برخاست و از مرد سالخورده پرسید: شما اگر جای من بودید آرامش سنگ را انتخاب می کردید یا آرامش برگ را؟

پیرمردلبخندی زد و گفت: من تمام زندگی خودم را با اطمینان به خالق رودخانه هستی به جریان زندگی سپرده ام و چون می دانم در آغوش رودخانه ای هستم که همه ذرات آن نشان از حضور یار دارد از افت و خیزهایش هرگز دل آشوب نمی شوم من آرامش برگ را می پسندم ولی می دانم که خدایی هست که هم به سنگ توانایی ایستادگی را داده است و هم به برگ توانایی همراه شدن با افت و خیزهای سرنوشت

برگ یا سنگ بودن

انتخاب با توست

داستان من از زمان تولّدم شروع می‎شود. تنها فرزند خانواده بودم؛ سخت فقیر بودیم و تهی‎دست و هیچ گاه غذا به اندازهی کافی نداشتیم. روزی قدری برنج به دست آوردیم تا رفع گرسنگی کنیم. مادرم سهم خودش را هم به من داد، یعنی از بشقاب خودش به درون بشقاب من ریخت و گفت:

و این اوّلین دروغی بود که به من گفت.

ادامه مطلب

گفتند لیلی بی کسان را طعام میدهد.مجنون به دشواری بر پای ایستاد تا نوبت به وی رسید.

لیلی به جام طعام زد و جام مجنون را شکست.

مجنون چون چنین دید به شادی برجست و به طرب آمد.

گفتند : دیوانه . لیلی جام تو را شکست و تو خوشحالی؟!

گفت : حتما بر منش نظری  است که چون دیگران با من نکرد.

اگر با من نبودش هیچ میلی

چرا جام مرا بشکست لیلی...

روزی مجنون برآشفته از بیابانی میگذشت.بی خبر پایش به سجاده ی درویشی خورد. درویش را بر آشفت که : ای دیوانه چه میکنی؟

میان من و معشوق من جدایی افکندی.

مجنون خندید و گفت : بساط عشقی که با قدمی نا خواسته بر چیده شود کجا نامش عشق است.؟؟

در زمان پادشاهی منوچهر ، پهلوانی بود بنام سام نریمان ، وی دلاوری بی همتا بود . تنها از چیزی که رنج می برد، نداشتن فرزند بود . شب و روز به درگاه خداوند راز و نیاز می کرد و از خدا می خواست که به او فرزندی بدهد . ماهها گذشت تا اینکه
سر انجام همسرش باردار شد و بعد از نه ماه انتظار ، همسر سام پسری بدنیا آورد که نامش را زال گذاشتند . این پسر بسیار زیبا و خوش صورت بود اما تنها عیبی که داشت این بود که تمام موی تنش سفید بود .

ادامه مطلب

ادامه مطلب

پارسایی را دیدم بر کنار دریا ، که زخم پلنگ داشت ، و به هیچ دارو به نمی شد . 

مدت ها در آن رنجور بود ، و شکر خدای – عزوجل – علیالدوام گفتی . 

 پرسیدندش که شکر چه می گویی ؟ 

گفت :

 شکر آنکه به مصیبتی گرفتارم نه به معصیتی  .

پیرمردی در نهایت فقر و بدبختی روزگار می گذراند.علاوه بر فقر در خانه ،جوان معلولی نیز داشت که باید از او مراقبت می کرد.روزی از صبح تا غروب به دنبال چیزی برای خوردن گشت ولی چیزی به دست نیاورد.......

ادامه مطلب

در زمانهای دور ، پادشاهی تخته سنگی را در وسط جاده قرار داد و برای اینكه عكس العمل مردم را ببیند، خودش را در جایی مخفی كرد.

بعضی ازبازرگانان و ندیمان ثروتمند پادشاه ، بی تفاوت ازكنارتخته سنگ می گذشتند. بسیاری هم غرو لند می كردند كه این چه شهری است كه نظم ندارد و حاكم این شهر عجب مرد بی عرضه ای است و.......

ولی با این وجود ، هیچ كس تخته سنگ را از وسط راه بر نمی داشت.

نزدیك غروب یك روستایی كه پشتش بار میوه وسبزیجات بود، نزدیك شد. بارهایش را روی زمین گذاشت وبا هر زحمتی بود تخته سنگ را از وسط جاده برداشت وآن را كناری قرار داد.

ناگهان كیسه ای را دید كه وسط جاده وزیر تخته سنگ قرار داده شده بود . كیسه را باز كرد و داخل آن سكه های طلا و یك یادداشت پیدا كرد.

پادشاه درآن یاد داشت نوشته بود : 

هر سد و مانعی می تواند یك شانس برای تغییر زندگی انسان باشد.

  یک پیرزن چینی دوکوزه ی آب داشت که آنها را به دو سر چوبی که روی دوشش       می گذاشت ، آویخته بود و از این کوزه ها برای آوردن آب از جویبار استفاده می کرد.    یکی از این کوزه ها ترک داشت ، در حالی که کوزه دیگر بی عیب و سالم بود و همه ی آب را در خود نگه می داشت .

  هر بار که زن پس از پرکردن کوزه ها ، راه دراز جویبار تا خانه را می پیمود ، آب از      کوزه ای که ترک داشت چکه می کرد و زمانی که زن به خانه می رسید ، کوزه نیمه پر بود.

    دو سال تمام ، هر روز زن این کار را انجام می داد و همیشه کوزه ای که ترک داشت ، نیمی از آبش را در راه از دست می داد .البته کوزه ی سالم و بدون ترک خیلی به خودش می بالید.ولی بیچاره کوزه ی ترک دار از خودش خجالت می کشید . از عیبی که داشت و از این که تنها نیمی از وظیفه ای را که برایش درنظر گرفته بودند،می توانست انجام دهد.

 پس از دوسال سرانجام روزی کوزه ی ترک دار درکنار جویبار به زن گفت :من از خویشتن شرمسارم . زیرا این شکافی که در پهلوی من است ، سبب نشت آب می شود و زمانی که تو به خانه می رسی ، من نیمه پر هستم .

    پیر زن لبخندی زد و به کوزه ی ترک دار گفت :آیا تو به گل هایی که در این سوی راه ، یعنی سویی که تو هستی ، توجّه کرده ای ؟ می بینی که در سوی دیگر راه گلی نروییده است .

 من همیشه از کاستی و نقص تو آگاه بودم و برای همین در کنار راه تخم گل کاشتم تا هر روز که از جویبار به خانه بر می گردم تو آنها را آب بدهی.دوسال تمام ،من ازگل هایی که اینجا روییده اند چیده ام و خانه ام را با آنها آراسته ام .

   اگر تو این ترک را نداشتی ، هرگز این گل ها و زیبایی آنها به خانه ی من راه نمی یافت.

هر یک از ما عیب ها و کاستی های خود را داریم .ولی همین کاستی ها و عیب هاست که زندگی ما را دلپذیر و شیرین می سازد .ما باید انسان ها را همان جور که هستند بپذیریم و خوبی را که در آنهاست ببینیم .

مردی چهار پسر داشت. آنها را به ترتیب به سراغ درخت گلابی ای فرستاد که در فاصله ای دور

از خانه شان روییده بود:

پسر اول در زمستان، دومی در بهار، سومی در تابستان و پسر چهارم در پاییز به کنار درخت رفتند.

سپس پدر همه را فراخواند و از آنها خواست که بر اساس آنچه دیده بودند درخت را توصیف کنند.

پسر اول گفت: درخت زشتی بود، خمیده و در هم پیچیده.

پسر دوم گفت: نه... درختی پوشیده از جوانه بود و پر از امید شکفتن.

پسر سوم گفت: نه... درختی بود سرشار از شکوفه های زیبا و عطرآگین... و باشکوه ترین صحنه ای 

بود که تابه امروز دیده ام.

پسر چهارم گفت: نه!!! درخت بالغی بود پربار از میوه ها.. پر از زندگی و زایش!

         مرد لبخندی زد و گفت: همه شما درست گفتید، اما هر یک از شما فقط یک فصل از زندگی

 درخت را دیده اید! شما نمی توانید درباره یک درخت یا یک انسان براساس یک فصل قضاوت کنید: 

 همه حاصل آنچه هستند و لذت، شوق و عشقی که از زندگیشان برمی آید فقط در انتها نمایان

 می شود، وقتی همه فصل ها آمده و رفته باشند!

 اگر در ” زمستان” تسلیم شوید، امید شکوفایی ” بهار” ، زیبایی “تابستان” و باروری “پاییز

را از کف داده اید!

          مبادا بگذاری درد و رنج یک فصل زیبایی و شادی تمام فصل های دیگر را نابود کند! زندگی را 

فقط با فصل های دشوارش نبین ؛

در راه های سخت پایداری کن: لحظه های بهتر بالاخره از راه می رسند!