خورشید را بنگر

او هر روز با طلوعش تورا به نور و روشنایی فرا می خواند .

او از تو می خواهد از هر چه غیر از نور و روشنایی است گریزان باشی .

نمی خواهی دعوتش را بپذیری ؟

جویبار را بنگر

او که در تلالوخورشید چون آبگینه می درخشد

او تورا به جاری بودن و جاری ساختن فرا می خواند

از تو می خواهد که هرگز سکون پیشه نکنی

او از تو تکاپو وحرکت رو به جلو می طلبد

نمی خواهی دعوتش را بپذیری ؟

ماه زیبا را بنگر

او تورا به ضیافت خود و ستارگان دعوت می کند

از تو می خواهد عشق پیشه کنی

عاشق باشی و دیگران را به عشق دعوت کنی

او تورا به شادی وبودن دعوت می کند

نمی خواهی دعوتش را بپذیری ؟

دریا را بنگر

او با تمام ابهتش تو را به آرامش فرا می خواند

با امواجش با تو حرف می زند :

مرا این چنین سهمگین نبین

در دل من بی کرانی از آرامش نهفته که تورا بدان جا فرا می خوانم

نمی خواهی دعوتش را بپذیری ؟

درختان و طبیعت را بنگر

آنها تورا به مبارزه فرا می خوانند

گاهی سبز سبز ، گاهی خشک و پژمرده

اما واقعیت این است همگی گذراست

آنها در هنگام سر سبزی به خود غره نمی شوند

و به هنگام خشکی مایوس و ناامید نمی شوند

چون می دانند زندگی تلفیقی از هر دوی اینهاست

آنها تورا به مبارزه بی امان با مشکلات زندگی فرا می خوانند

نمی خواهی دعوتشان را بپذیری ؟

اگر بخواهی درس بودن و زیستن را یاد بگیری

همه وقت و همه جا در دسترس توست

کافی است اراده کنی و بخواهی .

چه بسا خداوند؛

هر گره ای که در کار ما می اندازد؛

همچون گره های قالی باشد؛

که نهایتاً قصد دارد با آن ها؛

نقشی زیبا را بیافریند ...

باران عشق همیشه می بارد اما در نوروز قطره های باران طلایی رنگند. از خدا می خواهم که همیشه زیر این باران خیس شوی

  نوبهار آمد وگل سرزده ،چون عارض یـار

                                                                                                                     

                                                  

صمیمانه ترین شادباشها و بهترین آرزوها 

در سال جدید تقدیم به شما

همراهان همیشگی " ادبگاه"

که قالیچه یادتان را هرگز بر ایوان فراموشی

 پهن نخواهم کرد.

                                                  

                                                نمی دانم چه تقدیری مرا فرموده ای ، لیکن

 در آغازطلوع روشن سالی که می آید

کمک کن تا رها سازم زخود

 من کوله بار یک هزار و سیصد و افسوس

 هزار و سیصد و اندوه

 خدایا مهربا نم کن

 تو چشمان مرا با نور خود بگشا

 تو لبخند رضایت را عطایم کن

 بفهمان زندگی زیبا ست

 خداوندا ، تو راه سبز ایمان را نشانم ده

تو نیکی پیشه ام فرما

 که راه حق صبورانه بپیمایم

 و هرگز من نباشم از زیانکاران

 رفیقا ، مهربانا ، عاشقم فرما

 مرا در شط پر مهر گذشتت ، شست و شویم ده

 تو پاکم کن ، قرارم ده

 کریما ، دست های گرم و لبخندی ، عطایم کن

 تو ای نزدیک تر از من به من

 اینک مرا دریاب ، پناهم ده

 عزیزا ، پاسدار حرمت هر لحظه ام فرما

 تو ذکرت را عطایم کن

که با یادت ، دلم آرامشی یابد

 حبیبا ، قدردان خوبی ام فرما

 تو گرداننده د ل ها و چشمانم

 تو ای تدبیر بر هر روز و هر شامم

 تو چرخاننده احوال این دنیا

 بگردان حال من را سوی آن حالی که می دانی

 تو آرامش عطایم کن

 تو ای آموزگار پاک خوبی ها

 تو راه مهرورزی را نشانم ده

 بگیر این دست تنهای مرا در دست پر مهرت

 طبیبا ، ای که نامت مرهم دردم

شفائی مرحمت فرما

 تو را می خوانمت اینک

 اجابت کن مرا ، ای منتهای راه رهجویان

 تو بر مینای این هستی

 رضا بودن عطایم کن

 که من همراه هر سختی

 بجویم گوهرپنهان و زیبای گشایش را

 خدایا مزه پاک عطش را بر لبان تشنه ام بنشان

 بنوشان جرعه ای از آن طهور ناب روحانی

 مرا مست می جام حضورت کن

 برای محو تاریکی ، بسوزان جهل من را ،

شعله ام گردان

 مرا در این سیه سودا ، وین سرمای پر سوز و سکوت

 سایه های سرد ، یاری کن

 و با تدبیر پرمهرت

 سحرگاهان سروش سبز سیمای سعادت ساز ساقی ،

 هدیه ام فرما

 خداوندا

 نمی دانم چه تقدیری مرا فرموده ای اما

 برای مردمان خوب این وادی ،

 عطا فرما :

 هزار امید ،

هزاروسیصدآگاهی ،

 هزاروسیصدونود بهروزی ،

                                                                          هزاروسیصدونود و دو ، لبخندزیبا را .....

روزهــــــا ...            روزهــای پایانـــــی ِ ســـــال اسـت

زمستـــــان ...    چمـــــــدان هایش را بستـــه , و ســ ـــردی هایش را زیـر بغــل گرفتـه اسـت

پرستــــــــو های مهاجـــر ...        در حـال ِ بازگشــــــت به آشیـــانه شـان انـد

هـــــــوا ...                          بــــوی ِ شکــــوفه می دهــد

بـــاد ...              در گــوش ِ پنجـــــــره ها نــوای ِ بهــــار را زمزمــــــــــــ ــــــه می کنـد

قطــــــــار ِ یک سالــــه ی ِ دل ...               با یک بغـــل خاطــرات ِ راه

 در حــال رسیـــدن به ایستگـــــــاه ِ پـایــانــــ ـــــــی ست

در مسیـــر پـُر تلاطــم خاطـــره ها                   جــــایـی فراســـــــوی ِ

رویــــا و خیــــ ــــال                                    واقعیــــــت و ســـ ـــراب             

 بیــا کنــار جــــــــــــــاده                          با احســـــاس آبــی نیلوفــــر

                            لــب ِ دلتنگــــی  ِ راه بنشینیـــم               
                          

                                   شـــاید عبــور ِ خـــــدا

                    مـا را برســــاند به جـایی که به آن تعلّـــــق داریـم

زیـرا او هــمان خـــــــــــدایی ست        که شبــی بــــی بهـــانه تـر از قطـــره های بــــاران

                        و شگفــت انگیــزتر از آبــی ِ آسمــــان

                  بــــاران ِ عشـــق را بـر دل هـــــای مــا بارانــــــد

مـــ ــن یقیـــن دارم                        پـایــان راه هـر چـه باشــد

                              وصـــال یا فـــــــــــراق

با یک کوچــه بــاغ                     پُـر از خاطـــــــــــــــرات ِ تلــخ و شیریـــــن است.

دستمال کاغذی به اشک گفت:

دوستانی داری آبی تر از آسمان؛

روشن تر از صبح؛

زلال تر از شبنم؛

دوستانی که چون خورشیدند...

از دل افروزترین روز جهان خاطره‌ای با من هست

به شما ارزانــــــــــی:

سحـــــــری بود و هنوز

گوهرِ ماه به گیسویِ شب آویخته بود

گلِ یاس،

عشق در جانِ هوا ریخته بود

من به دیدار سحر می رفتم

نفسم با نفس یاس درآمیخته بود...

من به دنبال دل آویزترین شعر جهان می‌رفتم...

یافتم! یافتم! آن نکته که می‌خواستمش

با شکوفایی خورشید و گل‌افشانی لبخند تو آراستمش

تار و پودش را از خوبی و مهر، خوشتر از تافته ی یاس و سحر بافته ام:

این گلِ سرخ من است

دامنت پُر کن از این گل که دهی هدیه به خلق

که بری خانه ی دشمن، که فشانی بَرِ دوست

فریدون مشیری

روز قسمت بود

خدا هستی را قسمت می کرد

خدا گفت:

چیزی از من بخواهید، هر چه که باشد به شما داده می شود

سهمتان را از هستی طلب کنید، زیرا خدا بسیار بخشنده است

و هر که چیزی خواست

یکی بالی برای پریدن

و دیگری پایی برای دویدن

یکی جثه ای بزرگ خواست

و دیگری چشمانی تیز

یکی دریا را انتخاب کرد

و دیگری آسمان را

در این میان کرمی کوچک جلو آمد و به خدا گفت:

خدایا من چیز زیادی از این هستی نمی خواهم

نه چشمانی تیز و نه جثه ای بزرگ

نه بالی و نه پایی

نه آسمان و نه دریا

تنها کمی از خودت

تنها کمی از خودت به من بده...

و خدا کمی نور به او داد

نام او کرم شب تاب شد

خدا گفت:

آن که نوری با خود دارد بزرگ است

حتی اگر به قدر ذره ای باشد

تو حالا همان خورشیدی 

که گاهی زیر برگی کوچک پنهان می شوی.

و خطاب به دیگران گفت:

کاش می دانستید که این کرم کوچک، بهترین را خواست

زیرا که از خدا «جز خدا» نباید خواست

من از خدا خواستم به من توان و نیرو دهد

و او بر سر راهم مشکلاتی قرار داد تا نیرومند شوم.

من از خدا خواستم به من عقل و خرد دهد

و او پیش پایم مسایلی گذاشت تا آنها را حل کنم.

من از خدا خواستم به من ثروت عطا کند

و او به من فکر داد تا برای رفاهم بیش تر تلاش کنم.

من از خدا خواستم به من شهامت دهد

و او خطراتی در زندگیم پدید آورد تا بر آنها غلبه کنم.

من از خدا خواستم به من عشق دهد

و او افراد زجر کشیده ای را نشانم داد تا به آنها محبت کنم.

من از خدا خواستم به من برکت دهد

و خدا به من فرصت هایی داد تا از آنها بهره ببرم.

من هیچ کدام از چیزهایی را که از خدا خواستم، دریافت نکردم

ولی به همه چیزهایی که نیاز داشتم، رسیدم.

خدا را شکر که در پایان روز از خستگی از پا می افتم ,

این یعنی توان سخت کار کردن را دارم .

خدا را شکر که مالیات می پردازم ,

این یعنی شغل و درآمدی دارم .

خدا را شکر که باید ریخت و پاش های بعد مهمانی را جمع کنم ,

این یعنی در میان دوستانم بوده ام.

خدا را شکر که لباس هایم کمی برایم تنگ شده اند ,

این یعنی غذای کافی برای خوردن دارم .

خدا را شکر که باید زمین را بشویم و پنجره ها را تمیز کنم ,

این یعنی خانه ای دارم .

خدا را شکر که در مکانی دور جای پارک پیدا کردم ,

این یعنی هم توان راه رفتن برای رسیدن به مقصد را دارم

 و هم اتومبیلی برای سوار شدن .

خدا را شکر که سر و صدای همسایه ها را می شنوم ,

این یعنی می توانم بشنوم .

خدا را شکر که این همه شستنی و اتو کردنی دارم ,

این یعنی من لباس برای پوشیدن دارم .

خدا را شکر که مجبورم هرروز صبح زود با زنگ ساعت بیدار شوم ,

این یعنی من هنوز زنده ام .

خدا را شکر که گاهی اوقات بیمار می شوم ,

این یعنی به یاد می آورم که اغلب اوقات سالم هستم .

خدا را شکر که خرید هدایای سال نو جیبم را خالی می کند ,

این یعنی عزیزانی دارم که

می توانم برایشان هدیه بخرم .

بر صندلی چوبی نشسته بود و ژاکتی

پشمی به تن داشت و چای می نوشید ،

بی خیال . فنجان چای اما از خاطره پر بود

و انگار حکایت می کرد از مزرعه ی چای

و دختر چایکار و حکایت می کرد از لبخندش

که چه نمکین بود و چشم هایش که چه برقی می زد

و دست هایش که چه خسته بود و دامنش

که چه قدر گل داشت .

چای ، خوش طعم بود .

پس حتما آن دختر چایکار عاشق بوده و آن

که عاشق است ، دلشوره دارد و آن که دلشوره دارد ،

دعا می کند و آن که دعا می کند حتما خدایی دارد .

پس دختر چایکار خدایی داشت .

ادامه مطلب