ادبگاه
خدایا به خورشید گیتی فروز/ به پرتو فشانیش در نیمروز/جهان را سراسر زلفظ دری/فزون کن نشاط زبان آوری
 ز خاک،صبح قیامت به رقص بر خیزم اگـر مـرا بگـذارنـد در شـمـار مـعـلّـم اللهم صل علی محمدوآل محمد |
به مناسبت 8 آبان سالروز درگذشت قیصر امین‌پور
     
 با تشکرازهمکارخوبم خانم سجودی      
در داستان حضرت سلیمان است که وقتی مورچه ای لشکر حضرت سلیمان را می بیند به سایر مورچه ها می گوید :
اما مورچه ها آن را درباره ی خود به کار برده اند. هر مورچه ۷۰ برابر وزن خود چیزی را بلند می کند و حمل می کند.
صدای مورچه ها بلند ترین صداهاست به گونه که حس شنوایی انسان قدرت شنیدن آن را ندارد.
مورچه ها زمانی که موقع فوتشان می شود. بویی را از خود ایجاد می کنند. لذا بقیه مورچه ها مواظب هستند همین که مورچه مرد.جسد اورا به جایی می برند که که از گزند دیگر موجودات در امان باشند. تلخ ترین و غم انگیزترین اشک هایی که بر سر مزارها ریخته می شود به خاط حرف های ناگفته و کارهای انجام نشده است. بعضی آدم‌ها ناخواسته همیشه متهم‌اند ... به خاطر، توجه کرده اید: همین الان هم اکنون در این لحظه شما در پیرترین سنی هستید که تا الان بوده اید و جوان ترین سنی که تا ابد خواهید بود! پس از لحظاتت بی نهایت لذت ببر... شادی کن خلاق باش جسارت کن بیشتر بخواه جلو برو و به خودت مطمئن باش...و هر لحظه یادت باشد هم اکنون جوان ترین سنت را داری پس بابت این موهبت شکرگذار باش. آرام ؟ آرام بـرای چـه بایـد گـرفت ؟ وقتـی بمیریـم ، خـود به خـود آرام می گـیریم ! پیـش از آنکـه بمیریـم کـه نبایـد بمیریـم ! نیستیم ... وقتی تلفن ات زنگ می زند یعنی از یاد نرفته ای حتی اگر به اشتباه شماره ات را گرفته باشند. ببین دوست من!در این دنیا خیلی از آدم ها هستند که شماره شان حتی به اشتباه گرفته نمی شود ... بافتن را از یک فامیل خیلی دور یاد گرفتم که نه اسمش خاطرم است نه قیافه اش، اما حرفش هیچوقت از یادم نمی رود، می گفت: زندگی مثل یک کلاف کامواست، از دستت که در برود می شود کلاف سردر گم، گره می خورد، می پیچد به هم ، گره گره می شود، بعد باید صبوری کنی، گره را به وقتش با حوصله وا کنی، زیاد که کلنجار بروی ، گره کورتر می شود، یک جایی دیگر کاری نمی شود کرد، باید سر و ته کلاف را برید، یک گره ی ظریف کوچک زد، بعد آن گره را توی بافتنی یک جوری قایم کرد، محو کرد، یک جوری که معلوم نشود. یادت باشد، گره های توی کلاف همان دلخوری های کوچک و بزرگند، همان کینه های چند ساله، باید یک جایی تمامش کرد، سر و تهش را برید، کلاف را می گویم، یک گره ی کوچک زد و ادامه داد. زندگی به بندی بند است به نام حرمت که اگر آن بند پاره شود کار زندگی تمام است...
آدم هایی هستند که وقتی نیستند انگار چیزی کم داری. وقتی هستند انگار پشتت را به کوه سپرده ای. خیالت راحت است وقتی بودنشان را کنارت حس می کنی. وقتی نگاهت می کنند،صدایت می زنند،کنارت قدم می زنند و با تو حرف میزنند از همیشه حالت بهتر است.قوت قلب می دهد حضورشان. آه که چقدر کمند،نایاب و نایافتنی و چقدر دوست داشتنی هستند و خواستنی و چه خوشبختی عظیمی است بودن در کنارشان. ناگزیرم از این اما،اما این را می دانیم که بودنشان همیشگی نیست. هیچکس برای همیشه نمی ماند. گاهی مرگ آن ها را از ما می گیرد و گاهی هم دست روزگار. این روح است که می ماند و جدایی تن امریست تغییر نیافتنی. پس این ما هستیم که باید این لحظه های کنار هم بودن را، این اندک زمان دوست داشتن راقدر بدانیم و شادی را مهمان همیشگی سفره های دل مان کنیم... و من این با هم بودن های خوب را برایتان آرزومندم ... بهترین آدم های زندگی شما آن هایی هستند که چای تان پیش هم یخ کرده است.
الهی آن شب که همه قرآن به سر می کنند؛ ما را توفیق بده قرآن را به دل کنیم ...
خدایا؛ بضاعت من به قدری است که نمی دانم؛ در حق آشنایان و دوستانم چه دعایی کنم؛ اما می دانم که تو از حال آنان آگاهی؛ پس بهترین ها را برایشان کرم نما؛ که خزانه ی تو هرگز تهی نمی گردد ... پس ای همسفرماه صیام! تو نیز
اگر از نرگسِ چشمت، گلابِ اشک جاری شد؛ مرا بنما دعا شاید، دعای دوست، کاری شد ...
زندگی چهار فصل است؛ زمانی که متولد می شویم و پا به روی این زمین خاکی میگذاریم شروع بهار است برایمان، فصلی که تمامی زیبایی های پروردگار در آن نمایان است. درست مانند کودک تازه متولد شده،طبیعت هم به دور از هر گونه زشتی و ناپاکی است. تابستان قدم گذاشتن به فصل نوجوانی و جوانی، دورانی که آینده ی سرنوشت ساز ما به آن بستگی دارد. برهه ای که می توانیم از مشکلات و فراز و نشیب های زندگی تجربه ی خوب و درست به دست آوریم و توشه ی راهی کنیم برای آینده، که گرمای این فصل را میتوان به همان مشکلات زندگی تشبیه کرد که در کنار لذتی که از زندگی می بریم سختی هایی هم به همراه دارد. پاییز را دوست می دارم نم نم بارانش را، قدم زدن با یاد معشوق تو کوچه پس کوچه خاطره ها، که پر میشه از برگ های زرد پاییزی، فصل دلشوره های زیبای عاشقی. به راستی که نام این این فصل،فصل دلدادگی است. فصلی که با بلوغ فکر می توانیم تصمیمات جدی را برای زندگیمان رقم بزنیم. زمستان، فصل آدم برفی های زیبا، فصلی که همه چیز رنگ سفیدی به خود می گیرد .مانند انسان، که پا به عرصه ی پیری می گذارد و از شور و شوق جوانی دست می کشد. تار تار موها، همچون برف رنگ سفیدی به خود می گیرد. زمانی که با صبر و شکیبایی که از قبل در دوران نوجوانی کسب کرده ایم سختی ها و فراز و نشیب های زندگی را سپری کرده و منتظر بهاری زیبا یا همان اتفاق خوب که لطف خداوند می شود نامش را گذاشت باشیم که داده هایش رحمت است، نداده هایش حکمت است و هر دوی آنها قسمت است و این را بدانیم که زندگی را نباید همیشه بهار دید!! خزانی هم به همراه دارد. ﻋﻤﺮ ﻋﻘﺎﺏ 70 ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﯽ ﺑﻪ 40 ﮐﻪ ﺭﺳﯿﺪ ﭼﻨﮕﺎﻝ ﻫﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻩ ﻭﺍﻧﻌﻄﺎﻑ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻃﻌﻤﻪ ﺭﺍ ﺩﯾﮕﺮﻧﺪﺍﺭﺩ .. ﻧﻮﮎ ﺗﯿﺰﺵ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺧﻤﯿﺪﻩ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﻭ ﺷﻬﺒﺎﻝ ﻫﺎﯼ ﮐﻬﻨﺴﺎﻝ ﺑﺮ ﺍﺛﺮ ﮐﻠﻔﺘﯽ ﭘﺮ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻣﯿﭽﺴﺒﺪ ﻭﭘﺮﻭﺍﺯ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺩﺷﻮﺍﺭﺍﺳﺖ . ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻘﺎﺏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻭﺭﺍﻫﯽ : ﺑﻤـﯿﺮﺩ ﯾـــــــﺎ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﻮﺩ. ﻭﻟﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ ؟؟ ﻋﻘﺎﺏ ﺑﻪ ﻗﻠﻪ ﺍﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺮﻭﺩ ﻧﻮﮎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﻧﻘﺪﺭﺑﺮﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﻣﯿﮑﻮﺑﺪ ﺗﺎ ﮐﻨﺪﻩ ﺷﻮﺩﻭﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﻧﻮﮐﯽ ﺟﺪﯾﺪ ﺑﺮﻭﯾﺪ . ﺑﺎﻧﻮﮎ ﺟﺪﯾﺪ ﺗﮏ ﺗﮏ ﭼﻨﮕﺎﻝ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺍﺯﺟﺎﯼ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺗﺎ ﭼﻨﮕﺎﻝ ﻧﻮ ﺩﺭﺁﯾﺪ . ﻭ ﺑﻌﺪ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﮐﻨﺪﻥ ﭘﺮﻫﺎﯼ ﮐﻬﻨﻪ ﻣﯿﮑﻨﺪ . ﺍﯾﻦ ﺭﻭﻧﺪ ﺩﺭﺩﻧﺎﮎ 150 ﺭﻭﺯ ﻃﻮﻝ ﻣﯿﮑﺸﺪ ﻭﻟﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ 5 ﻣﺎﻩ ﻋﻘﺎﺏ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﯼ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﺪ 30 ﺳﺎﻝ ﺩﯾﮕﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ . ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮔﯿﺮﯼ : ﺑﺮﺍﯼ ﺯﯾﺴﺘﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮﺩ ¤ ﺩﺭﺩ ﮐﺸﯿﺪ ¤ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﮔﺬﺷﺖ ¤ ﻋﺎﺩﺍﺕ ﻭ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺑﺪ ﺭﺍ ﻫﺮﺱ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ ¤ ﯾـــــﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮﺩ. سهـــــراب؛ خانه باشد طلــــــبت... شانه ی دوست کجاست؟!...
گفت دانایى: که گرگى خیره سر، هست پنهان در نهاد هر بشر! هر که گرگش را دراندازد به خاک، رفته رفته مى‌شود انسان پاک! هرکه با گرگش مدارا مى‌کند، خلق و خوى گرگ پیدا مى‌کند... اینکه مردم یکدگر را مى‌درند، گرگهاشان رهنما و رهبرند! اینکه انسان هست این سان دردمند، گرگها فرمان روایى مى‌کنند! این ستمکاران که با هم همرهند، گرگهاشان آشنایان همند! گرگها همراه و انسانها غریب، با که باید گفت این حال عجیب! "فریدون مشیری" 
خوراکی‌های ضد تشنگی برای روزه‌داران |
