کسی می داند

پارسال جمعه ۲۱ اسفند ماه اینجا از اوضاع و احوالم نوشتم ... یک سینه حرف توی دلم بود اما بیخیالش شدم.

***اواسط ترم 3 پیگیر این بودم که انجمن زبان رو راه بندازم. انجمن زبا ما متاسفانه به خاطر یک سری کارها 3 سالِ که منحل شده و هیچ فعالیتی نداشته و نداره. همین طوریش هم زبانیا قابل کنترل نیستن وای به اینکه انجمن هم بدن دستشون که گویا اتاق سابق انجمن ما محلئ فعلی کتابفروشیه دانشگاهه و بزرگترین انجمن دانشگاه بوده. با توجه به حجم درسام میخواستم تابستون یک سری مطالب و طرح آماده کنم برای ترم 5 که انجمن رو راه بندازیم. تا اینکه هفته گذشته یکی از اساتید باهام تماس گرفت و گفت که میخوایم انجمن رو راه بندازیم و بهت احتیاج داریم. چند تا جلسه برگزار شد و اعضا معرفی شدن که اکثرا از گروه teaching بودن. دبیر انجمن هم مسلما از اونا انتخاب شد و یه خانم. منم شدم معاون انجمن. دیروز بحث همکاری بچه ها رو سر کلاس مطرح کردم. خیلیا اعتراض کردن که چرا استاد اسم ما رو جزو اعضای اصلی اعلام نکرده. ما هم دوست داریم باشیم و ... . منم بی تعارف گفتم سمت من هست. کسایی که میخوان میتونم بگم جایگزینشون کنن. اما ... اینجاست که قضیه شروع میشه. چون خانم X  هستن جزو اعضای اصلی من نمیام. چون Y  نمیاد منم نمی تون مبا شما باشم. Z باید بره بیرون و جاشو بده به من و ... . بعدش که بحث از کارایی که میتونن بکن اومد وسط همه پا پس کشیدن. میگم خانم Z میشه شما لطف کنین تشریف بیارین. ایشون نه من دوست ندارم. مگه من علافم. من وقتمو نیاز دارم. تایم ایز مانی (time is money) . حالا هر کی ندونه ما ازشون خبر داریم که این money رو روزی با چند نفر میگذرونن اما کار که به انجمن و رشتشون میرسه پا پس میکشن. واقعا خسته شدم. خسته از کسایی که توی تاریکی نشستن و حتی در انتظار صبح فرداشون حاضر نیستن شمعی روشن کنن. کسایی که فقط به دانش گذشتشون مینازن و فکر میکنن چون 16 ترم قبلا زبان خوندن دیگه عقل کلن. عارشون میاد که از دیکشنری استفاده کن چون دانشجوی زبانن. یه کلماتی رو اشتباه تلفظ می کنن که تمام وجود آدم به لرزه میفته. دیگه خسته شدم از تلاش برای هماهنگ کردن کلاس. برای متحد کردنشون. توی کلاس هر کس به فکر خودشه پس چرا من خودم رو اذیت کنم و بعدش هم فحش و ناسزا بشنوم. اول میگن که ما معلوم الحال رو به عنوان نماینده قبول نداریم. بعد میگم خب خودتون نماینده بشین میگن مگه ما بیکاریم؟ استادا فقط تو رو قبول دارن! و ... 

بالاخره بعد از مدت ها بکش بکش با یه اردوی برون استانی موافقت شد. اون هم صرفا به مدت یک روز. ولی باز هم از اونجایی که بنده حتی برای رفتن کنار دریا هم باید یک سری لوازم و ضمائم با خودم ببرم چون که دریایِ به اون بزرگی هم از ستاره درخشان اقبالم می خشکه مجبورم بمونم و برم امتحان شهری بدم. نمی دونم چرا همیشه خدا صف امتحان شهر پره و هی میگن بیا.
به این داشتم فکر می کردم که چرا چند نفری که به این وبلاگ اومدن یهو وبلاگاشون پرید یا خودشون وبلاگ هاشون رو پروندن و اتفاقاتی از این قبیل و اردوهایی که اسمم در میومد اما نمی تونستم برم نتیجه این شد که: «نکنه من مقصرم !!!»
پس با در نظر گرفتن جوانب تصمیم به حذف خودم گرفتم! البته نه از صحنه روزگار چون فعلا باهاش کار دارم. فعلا موقتا باید فکر کنم (-ندای درون: آخه چقدر فکر؟ مردی از بس فکر کردی! مگه میخوای نظریه انحنای زمان و نسبیت رو زیر سوال ببری؟ آلبرت انیشتن هم این همه فکر نکرد) ... باید تنها باشم (-باز هم ندای درون:خود کشتی با تنهایی! برخیز و مخور غم جهان گذران) ... باید ببینم اشکال از کجاست (-و باز هم ندای درون: مگه تو مکانیکی؟) ... باید ببینم ... (-ندای درون: مگه تو ...  -و این بار خودمِ بیرون: ای بابا!!! چرا من هر چی میگم تو یه چیزی تحویل میدی؟ بزار بنویسم دیگه!  -ندای درون نادم و پشیمان: اوکی! پس من یه دونه موز بر می دارم! اوکی؟ بای!) ...

ولش کن ... یه مدت باید دور باشم از صحنه ... یکی از دوستام میگفت اینقدر که تو توی دنیای مجازی هستی توی دنیای حقیقی نیستی. برو حالتو بکن. منم در جواب گفتم: می خوام حال کنم ولی نمیشه! باید دنبال یه روش باشم که بشه. اصلا لازمم نیست حالش بزرگ باشه. من به آن@تالیا و اینور اونورم هیچ چشم داشتی ندارم. یه کوهی دشتی صحرایی جنگلی دریایی هم جور بشه حله (واقعا هم که چقدر قانعم) ... فلذا یه مدت مرخصی استعلاجی بد نیست ... اینجوری بقیه هم در امان هستند ... البته امیدورام ...

سلام
میگن آدما در چهل سالگی به اوج پختگی و بلوغ میرسن؛ علی أی حال ما رسیدیم به نیمه اول پختگی و بلوغ و یحتمل الان دیگه «نیم پز» شدیم!!!

و اما مختصری از زندگی نامه این حقیر:
هنگامی که در دوم خرداد ماه 1374 دکتر عبدالرحمن ش. در بیمارستان ...  مرا به دنیا آورد و مثل یک دسته گل تحویل میرزا والده و ابوی داد، احتمالا خودش هم نمی دونست که چه دسته گلی به آب داده ... میرزا والده و ابوی هم که امروزی ها به اونها بابا مامان میگن احتمالا از کم و کیف قضیه خبر نداشتند و ما رو در حد یک پسر تی تیش مامانی گوگول موگولی ارزش گذاری می کردند؛ واقعیت اینه که ما خودمون هم از کم و کیف قضیه ی خودمون خبر نداشتیم و چون به قول مولوی: «تازه تازه، از نما مردم مرده بودیم و از حیوان سر زده بودیم» نمی دونستیم که دنیا دست کی هست و «ما در این دامگه حادثه چون افتادیم»
آن روزها جمعیت شهر محل تولد ما (.....) در خوش بینانه ترین حالت حدود 1 میلیون و 200 هزار نفر برآورد می شد [اسناد و مدارکش هم موجوده؛ دست مرکز آمار ایرانه!!!] که اگر این برآورد مقرون به صحت بوده باشه می تونیم ادعا بکنیم که در پایان روز 2 خرداد 74 جمعیت ..... در اثر تولد ما به رقم بی سابقه ی 1,200,001 نفر رسیده است.
خوب حوادث ماوقع بعدش تا صبح سوم آذر 89 و بعد از اون هم که فعلا دیگه حسش نیست (وگرنه مهم که هست) ... ولی فعلا همین مقدار کافیه!!! بعدا اگه لازم شد یه فلاش بک می زنیم ...

از پشت همین تریبون جا داره برای خودم آرزوی موفقیت بکنم (شماها که تو خط آرزوها نیستین) و ایشالا تا آخر عمرم زنده بمونم و از این جور چیزا دیگه ...

الان دقیقا حس خاصی رو توی وجودم احساس نمی کنم اما اگه حسی سراغم اومد حتما اونو با شما هم به اشتراک می زارم.

منو جون پناه خودت کن برو

بزار پای این آرزوم وایستم

به هرکی بهم گفت ازت رد شده

قسم میخورم من خودم خواستم

منو جون پناه خودت کن برو

من از زخم هایی که خوردم پرم

تو باید از این پله بالا بری ، توبالا نری من زمین میخورم

♫♫♫

درست لحظه ای که تو باید بری،اسیر یه احساس مبهم شدیم

ببین بعد یک عمر پرپر زدن،چه جای بدی عاشق هم شدیم

برای تو مردن شده آرزوم

یه حقی که من دارم از زندگی

نگاه کن تو این برزخ لعنتی

چه مرگی طلب کارم از زندگی

به هرجا رسیدم به عشق تو بود

کنار تو هرچی بگی داشتم

ببین پای تاوان عشقم به تو

عجب حسرتی تو دلم کاشتم

اگه فکر احساسمونی برو ، اگه عاشق هردومونی برو

تو این نقطه از زندگی مرگ هم ، نمیتونه از من بگیره تورو

♫♫♫

ترانه سرا : روزبه بمانی

فعلا فرصت و مجال و حال قال و مقال نیست؛ امتحانات شفاهی شروع شده؛ امروز با یه سری اتفاق خوب و بد به صورت همزمان برام اتفاق افتاد اما همونطور که گفتم وقتش رو ندارم که توضیح بدم؛ 

خیلی تاوان حرف نزدن هام رو دادم ... فعلا فرصت توضیح ندارم اما نمی دونم کاری که امروز کردم درست بود یا نه! اما به هر حال هیچ وقت فراموشش نمی کنم؛ شاید تلخ باشه و به روی خودم نیارم اما ...

فردا امتحان دارم و فعلا چیزی هم نخوندم ...

امتحان سخت خر است؛ استاد سخت گیر هم بالطبع ... نه!!! استاد سخت گیر باحال جیگر و به معنای کلی مشتی است ... و من الله التوفیق ...

خُب به سلامتی و میمنت یه اتاق جدید هجرت نمودیم. اما بعد از اون رفتار همون چند تا دوست و رفیقی که توی خوابگاه و اتاق داشتیم هم عوض شد. هم اتاقی محترم (اونی که ترم یک تقریبا کلا با هم بودیم و ما رو به اسم هم میشناختن) پیدا بود که کمی ناراحته اما بروز نمیده تا اینکه دیروز حوالی ساعت 7 که داشتم از دانشگاه بر می گشتم دیدم که تلفنم صداش در اومد (لرزید البته) و دیدم که خودشه ... بعد از سلام و احوال پرسی گفت امشب میای با هم درس بخونیم؟ و منم: در کمال تعجب گفتم آره و فهمیدم که یه اتفاقی افتاده چون با اینکه اوایل ترم کلی برنامه برای درس خوندن داشت اما دریغ از باز کردن لای کتاب حتی برای امتحانات پایان ترم. به اتاقم که رفتم زنگ زدم که بیاد و نرسیده فهمیدم که باز چی شده ... با هم به هم زده بودن و منم طبق معمول شدم مستمع تا حرفاشو بزنه ... بعدشم رفتم به اتاق بچه ها که شامم رو ازشون بگیرم و همچنان اون داغون و له پشت من بود و سردرگم که چه باید کرد و مدام هم حق رو به خودش می داد ... خلاصه ساعت 10 شد و نه اون دنبال درس بود و نه میزاشت که من درس بخونم ... شماره منزلشون (!) را گیر آوردم که زنگ بزنم ببینم چی شده [ آخه 2 3 هفته پش برای اولین بار روی اصول حاکم توی زندگیم پا گذاشتم و با اوشون و ایشون صحبت کردم تا بالاخره از خر شیطون پیاده شدن و روابط دیسکانکت(Disconnect) شده مجددا به کانکت(connect) تغییر وضعیت داد - البته از نوع دیال آپ؛ هی زارت و زارت قطع میشد در طول هفته های اخیر- ] که دیدم بالاخره بعد از پیام بازی ها و دعواهاشون منزل تماس گرفتن و های های گریه و زاری که ... (این قسمتاش اصلا به من چه) تا اینکه بالاخره یجوری شد که از گریه و زاری خسته شدن و رفتن سر وقت زندگیشون مجددا ... اصلا  در نظرشون یه تراژدی در حد رومئو و ژولیت شده بود !!!
... که امروز صبح باز نمیدونم شماره منو کی بهشون داده که سرکار علیه تماس گرفتن که چرا گوشیش خاموشه و نگرانش شدم؟ خب من چی کار کنم؟ بابا من خودم هزارتا بدبختی دارم ... :/ البته هنوز هم برام این سوال هست که شماره منو از کجا پیدا کرده؟! آخه من اصلا عددی نیستم (Not Number) که بخوام به کسی شماره بدم یا کسی شمارمو داشته باشه و اصلا بود و نبودم انگار فرقی براشون (همکلاسی ها و سایر عزیزان) نداره¹ ...
فکر می کنن یادم رفته که ترم یک به خاطر سرکار خانوم آقا تا صبح بیدار بود و اونم هی زنگ می زد که امتحانم رو خراب کردم و فلان و چنان و من بدبخت هم نه می تونستم برم بخونم نه می تونستم بخوابم ...حالا بماند که با چه معدل خفنی ترم رو به پایان رسوندن جوری که وقتی شنیدم انگشت بر دهان کلاغ پر کنان تا ولایت رفتندیدندم !!!

آخه یکی نیست با اینا بگه ... نه به خودم بگه: «کل اگر طبیب بودی، سر خود دوا نمودی» ... اگه من قرار بود دفتر مشاوره و مددکاری بزنم که میرفتم کار خودم رو مینداختم روی غلتک نه اینکه اینا تا هی مشکل پیدا می کنین و تقی به توقی میخوره میاین سراغ من! حالا بماند که وسط فرایند جوشکاری روابط چقدر فحش و بدوبیراه نثارم شد ... جناب هم اتاقی 4 سال از بنده بزرگترن و به تعبیر خودشون از اون آدمای ..... بودن که هر کاری کردن جز عشق و عاشقی که آخرش هم عشق و عاشقی رفت توی پاچشون هر چند من هنوزم به روابطشون خوش بین نیستم ... این خط، اینم نشون! البته نه اینکه بگم چون حسودیم میشه و چه و چه ... بنا به یه سری مسائل سوای از سن و سالشون !!!


اصلا نمی دونم چرا خواجه حافظ شیرازی  گفته «از صدای سخن عشق ندیدم خوش تر / یادگاری که در این گنبد دوار بماند» آخه سخن عشق که مثل باغ پرندگان نیست که همش جیک و جیغ و ویغ و بگذریم ... والا دل اینایی که من دیدم گاراژیه برای خودش و به تعبیر یکی از اساتید گاراژ هم جای ماشینای خرابه، آدم هیچ وقت ماشینی رو که سالمه تحویل گاراژ نمیده و اونایی که توی گاراژن هر کدوم یه عیب و نقصی دارن برای خودشون (خراب به معنای دارای عیب و نقص نه خدایی ناکرده ...) ... اگه قرار به عشق و عاشقیه که وضعیت مشخصه ... اما ... اگه یه نفر بخواد چند تا هندونه رو همزمان با یه دست بلند کنه که میشه ... بگذریم! توضیحات تکمیلی ایشالا در آینده ای نه چندان نزدیک ...



# یگانه_محسنشون # آلبوم_نفس های_بی هدف # هیچ کی_نمی تونه_بفهمه ¹

به قول فامیل دور: آقای مجری!!! نشد ما بیایم با یه نفر درد و دل کنیم و بعدش اون طرف بهمون ثابت نکنه که از ما بدبخت تره!!!
 ما خودمون کلی بدبختی سرمون هوار شده و بعضیا (!) هم یه انتظاراتی ازم دارن که انگار من غول چراغ جادوم ... توی دو هفته گذشته به اندازه کافی خسته شدم ... به اندازه کافی همکلاسی ها رو شناختم ... به اندازه کافی کسایی که ادعای دوستی داشتن رو شناختم و به ذات همشون پی بردم ... هیچ وقت (یعنی کم پیش اومده) عجولانه قضاوت نکردم ولی بعضی ها رو میشه شناخت: از روی ظاهر و رفتار و حرفایی که میزنن؛ اما از همون اول محتاطانه عمل کردم و منتظر موندم تا اینکه خودشون رو نشون دادن ... کسایی که وقتی چیزی ازت میخوان در به در دنبالتن اما بعدش دِ برو که رفتی ... حتی جواب سلام هم نمیدن !!!

ترم دو داره تموم میشه اما من هنوز تنهام ... بدون هیچ پشتیبانی ... ترم بالایی ها رو که میبینم همه با همن اما همکلاسی های ما هر کدوم ... بگذریم !!!  خبرایی در راهِ ... به قول بعضیا Coming Soon ....


پ. ن.1: آلبوم جدید هنرمند محبوب کشورمون آقای محسن یگانه هم در اومده اما من فعلا حس و حال آنالیزش رو ندارم ... الکی مثلا خیلی پایبند به اخلاقیاتم و دانلودش نکردم !!! ... ولی بعدا اگه حسش بود نظرم رو میدم ... اگه نشدم ایشالا دو سه سال دیگه که آلبوم بعدیشون رو ارائه کردن راجع به این آلبوم اظهار فضل می کنم ...
پ. ن.2: نمی دونم چرا سایتای آپلود عکس کار نمی کنن ... احتمالا اونا هم مثل بلاگفا دچار اختلال شدن ... خدا شفاشون بده !!!

بودن، یا نبودن، مسئله این است
آیا شایسته تر آن است که به تیر و تازیانه ی تقدیر جفاپیشه تن دردهیم،
و یا تیغ بر کشیده و با دریایی از مصائب بجنگیم و به آنان پایان دهیم؟
بمیریم، به خواب رویم - و دیگر هیچ.
و در این خواب دریابیم که رنج ها و هزاران زجری که این تن خاکی می کشد، به پایان آمده.
این سر انجامی ست که مشتاقانه بایستی آرزومند آن بود.
مردن، به خواب رفتن، به خواب رفتن، و شاید خواب دیدن ...
ها! مشکل همین جاست؛ زیرا اندیشه اینکه در این خواب مرگ
پس از رهایی از این پیکر فانی، چه رویاهایی پدید می آید
ما را به درنگ وا می دارد: و همین مصلحت اندیشی است
که این گونه بر عمر مصیبت می افزاید.
وگرنه کیست که خفّت و ذلّت زمانه، ظلم ظالم.
اهانت فخر فروشان، رنج های عشق تحقیر شده، بی شرمی منصب داران
و دست ردی که نااهلان بر سینه ی شایستگان شکیبا می زنند، همه را تحمل کند،
در حالی که می تواند خویش را با خنجری برهنه خلاص کند؟
کیست که این بار گران را تاب آورد.
و زیر بار این زندگیی زجر آور، ناله کند و خون دل خورد؟