بهاردوباره(خاطرات کموتراپی من)باد با چراغ خاموش کاری ندارد، اگر در سختی هستی ، بدان که روشنی … |
این واقعا حال منه... گاهی
دلم می خواهد خودم را بغل کنم!
ببرم بخوابانمش!
[ پنجشنبه 24 مهر 1393 ] [ 06:56 ب.ظ ] [ بهار ] 106-وقتی همه خواب بودند...
ساعت 3 بامداد به وقت خونه ما:
 با مشت محکمی که به چونه م خورد بیدار شدم  ...یه نگاهی به اطرافم انداختم ،عـــــــــــه هیچکس نیست ،منم و قند عسلم که دست و پاش نرمه !!!درسا هم که خوابه،پس کی بود زد توی چونه م  ؟؟!!بهتره تا خوابم نپریده، بخوابم  ولی درد اون مشت نوازشگر داشت بدتر میشد در واقع نه اثری از مشت بود و نه کسی که بخواد بزنه توی چونه م  .یه دونه از دندونای ساکن منطقه مورچه زده بود که حسابی شلوغ میکرد انگار این مورچه های لعنتی تا کل دندونامو نابود نکنن ،قصد رفع زحمت ندارن !!! باید سریع خوابم میبرد،ولی چجوری ؟یهویی ذهن خوابالودم جرقه زد  و یاد اسپری لیدوکائینی افتادم که توی کابینت بود...سریع آوردمش و 2-3 پاف زدم روی دندونم و در حالیکه دستمو روی چونم گرفته بودم،به خودم میگفتم الان بی حس میشه،خوابت میبره،یه کم صبر کن ...صبر ...صبر.. ساعت نزدیک 4 بود و صبر کردنا بی فایده بود...شاید کم اسپری زدم  ...دوباره
از جام پا شدم و رفتم سراغ اسپری...1-2-3-....12-13 ، فکر کنم نصف شیشه رو
خالی کردم توی دهنم به این امید که دیگه خوب میشه و
میخوابم.حســــــــــــابی آب از لب و لوچم آویزون شده بود ، چند برگ دستمال گرفتم گوشه لبم و اومدم سر جام ،خیلی تلخ بود و دهنم میسوخت ولی میگفتم داره اثر میکنه ، نریزیش بره ها ،تحمل کن الان بی حس میشه ....تحمل کردن همانا و سوختن لثه و زبون و لب همانا...  تا خود صبح چشم رو هم نذاشتم  ، وقتی بقیه پا شدن کلی ما را دعوا نمودندی که چرا بیدارمان نکردی؟؟ ،البت زابرا کردن بقیه بی فایده بود  ،چون من کار خودمو میکردم لبم عین اینایی که پروتز میزنن ورم کرده بود و سنگین شده بود.  با خوردن یه دونه استامینوفن رفتم کاراموزی ، واقعا شده بودم مصداق ضرب المثل میمون درد خودش کم بود،آبله مرغونم گرفت  .بدترین روز هفته بود.عضله گردن و شونه م هم از اول هفته گرفته بود ،فقط توی راهروی بخش، دست به چونه گریه میکردم و به خدا غر میزدم : دِآخه انصافتو شکر، این همه درد یه جا با هم ؟اما این درد آخری دسته گلی بود که خودم به آب داده بودم  .ظهر که برگشتم خونه ،چند تا قالب یخ ریختم توی کیسه و گذاشتم روی اون قسمت،و شاید برای لحظاتی اون همه سوز و گداز رو خنک کرد .مامان گفت:حالا بیا ناهار بخور تا عصر بریم دکتر  ...ولی با اون لب و دهن سوخته که نمیشد چیزی خورد، بخصوص که با برگردوندن لبم جلوی آینه دیدم حسابی ملتهب و پوسته پوسته شده .غروب بود که رفتیم دندونپزشکی ،پیش همون دکتری که سوءقصد به جون دو تا دندون عقلم داشت.  گفتم دیشب دندونم درد گرفت ،لیدوکائین زدم روش که خوابم ببره!!! دندونم خوب نشد هیــــــــــچ،تمام لب و دهنمم سوخت  .گفت:با لیدوکائین میخواستی بخوابی  ؟مگه خواب میکنه آخه ؟!!!گفتم:نه خب،خواستم دردش ساکت بشه  ،استامینوفنم خوردم، فایده نداشت .گفت :باید NSAIDs میخوردی،یه دونه ژلوفن میخوردی خوب میشد!!!تو اشکالت اینه که زیادی میدونی،و زیادی دونستن بعضی وقتا خوب نیست.زدی تمام پوستت رو تخریب کردی  .(ای بابا این توضیحاتو دادم که بگم مواظب لب و لوچه سوخته ما باشی و لیدوکائین نزنی،نه اینکه دعوام کنی  !!!)گفت:اینی که میزنم safe هست،نگران نباش،هروقت احساس کردی لبت ورم کرد و گزگز میکنه بهم بگو  .گفتم والا لبم از اولشم ورم کرده بود و گزگز میکرد  .گفت: خب هروقت احساس کردی بی حس شد بگو  .گفتم خب بی حسم بود دیگه  .رفت نشست پیش بابا و گرم صحبت شدن،چند لحظه یه بار میگفت بی حس شد؟؟منم دست میزدم و میدیدم هیچ تغییری نکرده  .دکتر گفت:مگه میشه آخه؟!! اصلا باورش نمیشد...گفتم :والا این مدت انقدر به من مورفین و لیدوکائین و پتدین زدن ،فکر نکنم به این زودیا اثر کنه  .بعد چند دیقه گفت:من شروع میکنم اگه درد گرفت بگو و منم که محو دستکش های صورتی شده دکتر از اثر سرخابم شده بودم  ،دیدم دندونم داره حرکت مته رو حس میکنه و میسوزه ،دکتر دستگاشو خاموش کرد و گفت:آمپولای من فیل رو میندازه و امکان نداره واسه کسی دو بار بزنم  ،از بس دارو زدن همه مسیرا رو بلاک کردن، تریاک خونت بالاست، ...این یکی هم میزنم،اگه اثر نکرد روی دندونت کار نمیکنم ،باشه... و باز منتظر نشست.به خودم میگفتم:نچ...نچ...نچ..ببین چجوری عملی شدی که آمپول فیل افکن هم روت اثر نداره  !!با تشکر از پرسنل (ICU) بخاطر مورفینهای فرد اعلاء  بالاخره بعد از کلی انتظار، دندونام به خواب رفتن و دکتر تونست عصب بیچاره ی دندونمو بکشه و بِکشه و جاش ملات بریزه  انصافا خیلی برام وقت گذاشت.
تنها چیزی که ازش میترسیدم این بود که موقع خندیدن آمالگام سیاه دندون
پرشده بدجوری تو ذوق میزنه،و وقتی اومدم خونه یه راست رفتم جلوی آینه و با
دیدن دندونام به درسا گفتم :آخیــــــــــش،با سفید پرکرده .انگار آمپول بی حسی کم کم داشت اثر میکرد و تا زیر ابروم بی حس شده بود.  .این روزا فکم عجیب درد میکنه و نمیدونم اثر بی حسی 5 ماهه ست ،یا درد دندونای تازه ترمیم شده ،یا تبعات گندی که خودم زدم و بدیش اینه که نمیتونم تفکیک کنم و بفهمم گاباپنتین بر ما اثر+داشته یا نه!!!به هر حال از برکات اینهمه درد ،اشتهامم کور شده ،و میلی به غذا ندارم
 چقد خوبه اگه برگردم سر وزن قبلیم پ.ن:یادآوری:  "کاراموزی در عرصه پرستاری" یعنی چی؟(خودمون بهش میگیم "عرصه" )در رشته مقدس پرستاری دو ترم آخر بطور کامل کارورزیه و توی بیمارستان سپری میشه ، گرفتن واحد تئوری (از درسهای تخصصی) ممنوعه ، پس بدا به حال کسی که واحدی ازش مونده باشه و بخواد بره ترم7 ...تا پاسش نکنه،نمیذارن بره عرصه !!!منم جزء دسته بدحالان بودم ،البته درس افتاده نداشتما، ولی بخاطر انتقالیم و ارائه نشدن درس در موقع خودش ،یه درس 3 واحدی (پرستاری کودکان 2) و 2 تا (0)واحدی اجباری زیادبریج موند.بگذریم حتی خاطره اینکه با چه مصیبتی اجازه دادن من برم عرصه،اعصابمو بهم میریزه و خوندنش هیچ لطفی نداره فقط این شکلکا سیر اتفاقاتی هست که من برای ورود به عرصه پشت سر گذاشتم ...و حالا من رفتم ترم 7 عکس مدرک جرم در ادامه مطلب ادامه مطلب موضوع: دوران درمان نگهدارنده(مهر 92به بعد)، [ پنجشنبه 10 مهر 1393 ] [ 12:21 ب.ظ ] [ بهار ] 105-هنوز اندر خم فکیم(3)
ابتدا واژه نامه:
دارو چیست؟ دارو عبارت است از مجموعه عوارضی جانبی که بعضاً اثرات درمانی هم دارد برای رفع این عوارض جانبی ، داروهای دیگری تجویز می‌شوند که خود، این چرخه را تا نابودی کامل بیمار طی می کنند  !این جمله دقیقا مصداق بارز داروهای کموتراپی هست.آب پاکی:  آبیست مجازی ،که روی دست میریزند،به معنای اینکه: بابا،بیخیال!! دست بردار!! و گاها باعث درازتر شدن دست از پا میشود.حالا چجوری؟... داشتم سعی میکردم به زندگی مسالمت آمیز با مورچه ها عادت کنم و کلا بیخیال دکتر رفتن شده بودم،ولی انگار اونا دوست نداشتن با هم تفاهم داشته باشیم .ماجرا از اونجایی شروع شد که هفته پیش پارستزی فک با درد همراه شد و با کوچکترین ضربه ای که به چونه م میخورد،کل استخون فکم تیر میکشید،و ناچار باید یکی بین من و مورچه ها داوری میکرد  .منو مامان و بابا رفتیم پیش یکی از همون متخصص های فک و صورت که دندونپزشک معرفی کرده بود.. و من برای بار N ام،شرح ماوقع دادم.  عکس دندونمو دید، گفت:دندونات خیلیم روی کانال عصبی نیست که بخواد عارضه اینجوری بده  .من تا بحال همچین موردی نداشتم و با توجه به اینکه مشکلی هم توی عکست نمیبینم، نمیدونم باید چیکار کنم  ،تازه عصب هفتم نیست،عصب پنجم درگیره،چون حرکت عضلاتت سالمه،من مونده بودم و بازیکنای تیم اعصابی که نمیدونستم باید شماره چند رو بعنوان مصدوم معرفی کنم  .وقتی هم که صحبت از تق تق شد،گفت: احتمالا موقع اینتوباسیون دهنتو زیادی باز کردن و مفصلش جابجا شده .باید به فکت استراحت بدی!با خودم فکر میکردم که چطوری میشه فک رو فرستاد لالا ؟؟نکنه باید برم تو کار تغذیه با *(NGT) و نی ،که دکتر دستشو گذاشت دو طرف فکمو گفت :"حالا دهنتو باز کن"،منم یه ذره باز کردم،گفت: بسه!  اگه تا همین جا باز کنی،صدا نمیده و بعد از مدتی کاملا درست میشه.واقعا جا داشت تشکر کنم از دکتر ،که به اندازه ورود یه قاشق چایخوری سرپر ،بهم آوانس دادن ....بعد هم بدون هیچ دارویی یکی دیگه از همکاراشونو معرفی کردن.ما راهی مطب متخصص فک و صورت بعدی شدیم. دکتردوم هم مثل قبلی از این مدل عارضه ها ندیده بود،گفت:روی اون قسمت حوله داغ بذار،ولی بهتره باهاش مدارا کنی!! خودش خوب میشه  !اینجا بود که آب پاکی رو ریخت روی دست ما،و من مثل همیشه نتیجه گرفتم باید با دردام بسازم  .(هـــــــــــــــی روزگار  ،نزدیک دوساله دارم با همه چی ساخت و ساز میکنم،فقط نمیدونم چرا قراره پرستار بشم؟)دکتر گفت:اینطور مسائل توی دانشگاهای علوم پزشکی خوب بررسی میشه، از اونجاها پیگیری کنی بهتر به نتیجه میرسی...(نمیدونم والا اگه منظورش از علوم پزشکی دانشگاه زیادبریج خودمون بود،من یه وری موندن رو ترجیح میدم  )ایشونم دارو نداد، منم داروهایی رو که دوستان توی پستهای قبلی پیشنهاد داده بودن،به عنوان گزینه های روی میز مطرح کردم،سرِ گاباپنتین به توافق رسیدیم،با دو تا شرط،یکی اینکه با دوز بالا مصرف بشه و اگه عارضه داد،قطع بشه و دیگه اینکه گفت:من برات نمینویسم،بهتره با یه جراح مغز و اعصاب مشورت کنی،اگه صلاح دونست واست بنویسه!!!و آدرس یه جراح اعصاب رو بهمون داد. حسابی کلافه بودیم،بخصوص اینکه همه جا خیـــــــــــلی شلوغ بود و همش باید پیاده میرفتیم.بعد از کلی سر به هوا بودن برای پیدا کردن مطب جدید،بالاخره پیداش کردیم  .دیدن 4-5 ردیف مریض که بدون حتی یه صندلی خالی کنار هم نشسته بودن ،منو به سمت در برمیگردوند،ولی بابا همچنان مصر بود که ما باید از پیگیریامون نتیجه بگیریم.منشی گفت:وقتامون تا دی ماه پره،(اووووووواه،تا دی!! اصلا ببینم تا اون موقع زنده ایم!  )به بابا گفتم من نمیاما،وقت نگیر ،...منشی هم با کلـــــــــی قِر و افه،فرمودن چون آقای دکتر فلانیان معرفی کرده،13 مهر بین مریض بیاید،حداقل 3 ساعت معطلی داره ،اما من سر حرفم بودم.آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند آیا بود که گوشه چشمی به ما کنند دردم نهفته به ز طبیبان مدعـــی باشد که از خزانه غـــیبــــم دوا کنند فقط یه قرصه،من که سه شنبه میخوام برم پیش دکتر جان خودم،میدیم زحمتشو بکشن،انقدم دردسر نداره.والا...)اینجا بود که آب پاکی که ریخته بودن رو دستمون،حسابی کار خودشو کرد و دستمون از پا درازتر شد و برگشتیم خونه  .تمام
مسیر اشکام سرازیر بود،نه بخاطر درد یا بی حاصلی کارامون...فقط بخاطر عذاب
وجدان،از اینکه ناخواسته دارم خانوادمو اذیت میکنم،و هیچ جوری نمیتونم
جبران کنم ...سه شنبه رفتیم پیش دکتر خودمون،البته صبح اون روز (CBC) دادم،ولی از دیدن 3200 تا (WBC) حالم گرفته شد  ،با اینکه از نظر دکتر قابل قبول بود،ولی این تعداد گلبول سفید پیذوری برای حضور توی کارورزیها یکمی دست و پا گیرن.دکتر حتی با کلی چک و چونه من برای حذف اون خبیث،راضی نشدن و گفتن:اگه بیمار نخواد،ما اصرار نمیکنیم،منم میخواستم حذفش کنم،ولی هیچ پروتکلی نگفته که میتونیم این کارو کنیم!! و دوباره وین کریستین دعوت شد به تیم داروها،با این توجیه که اگه کار وین کریستین بود،با حذفش باید بی حسی خوب میشد، انگار یه قفل سنگین زده بودن به دهنم تا بازش نکنم و نپرسم که آخه اگه آسیب به عصب باشه،مگه به این زودیا ترمیم میشه؟؟!!! ولی حیف ...تمام ناگفته هام لا به لای سکوت مطلقی که علامت رضا نبود، گم شدن. فقط سعی میکردم خوشحال باشم از نوشتن 100 تا گاباپنتین ، تا شاید دوای دردم باشه  .کلا این هفته ما توی مطب اطبا گذشت.و دندونامم که بیست و اندی سال سالم بودن،از دست نخوردگی در اومدن  !!!به امید روزی که هیچ مریضی از درمان،درمانده نشه!!!  و هیچ بیماری تاوان سهل انگاری و بی مسئولیتی کادر درمان رو نده موضوع: دوران درمان نگهدارنده(مهر 92به بعد)، ماجراهای من و وین کریستین، [ جمعه 4 مهر 1393 ] [ 01:31 ب.ظ ] [ بهار ] |
درباره وبلاگ سلام،من دوست دارم بهاری بمونم .
دانشجوی پرستاری ام. از اسفندماه سال 91 (ALL) دارم. ممنونم بخاطر تک تک نفسهای دوبارم از: خدا ، خانواده عزیزم که نذاشتن من هیچ کمبودی داشته باشم، دکتر عزیزم (( آقای دکتر مجتبی قدیانی )) که خیلی برای من زحمت کشیدن و هیچ وقت منو نا امید نکردن حتی موقعی که من چند قدم بیشتر با مرگ فاصله نداشتم. حال این مریضارو فقط کسانی درک میکنن که مبتلا باشن یا با اونا زندگی کردن، امیدوارم هیچوقت حالشون رو درک نکنید، و فقط با اونا همدلی کنید نه همدردی!!! آرشیو ماهانهآرشیو موضوعیآمار وبلاگبازدیدهای امروز : نفر
بازدیدهای دیروز : نفر
كل بازدیدها : نفر
بازدید این ماه : نفر
بازدید ماه قبل : نفر
تعداد نویسندگان : عدد
كل مطالب : عدد
دیگر امکانات |
| [ طراح قالب : آوازک | Theme By : Avazak.ir ] |
