دلم میخواهد
خانه ای داشته باشم پر دوست
کنج هر دیوارش
دوستهایم بنشینند آرام
گل بگو گل بشنو
هرکسی میخواهد
وارد خانه پر عشق وصفایم گردد
یک سبد بوی گل سرخ
به من هدیه کند
شرط وارد گشتن
شستشوی دلهاست
شرط آن داشتن
یک دل بی رنگ وریاست
بر درش برگ گلی میکوبم
روی آن با قلم سبز بهار
مینویسم ای یار
خانه ما اینجاست
تا که سهراب نپرسد دیگر
خانه دوست کجاست؟؟
((فریدون مشیری))
از حدِ کلام عبور کرد از افقِ دیدن نیز و از مرز باورها هم گذشت خوبی تو دیگر به اسارت شعر نمی‌افتد در قفس کلمات نیز، نمی‌توان حبس کرد بی‌کران خوبی تو را ! تردید مکن در عشقم اکنون که ناتوان از سرودنم چگونه بسرایم ؟ حضور آسمان‌گونه تو را، بر بال‌هایم هر گاه، کویرها سرودند اشتیاق لحظات بارانی را من نیزمی‌سرایم.. ! که چگونه ازتوزنده‌ام هر گاه موج عشق در چشمان ماهیِ کوچکِ خفته در خاک ! سراییدنی شد، در لحظه سیلان رود من نیز، ترا می‌سرایم ((برگرفته از کتاب حرفهایی برای نگفتن از محسن حیدری زاده))
دوستت دارم بسان ماهی، آب را و گل، بهار را دوستت دارم بسان سرما زده، آتش را گمگشته، راه را دوستت دارم بسان اشک، گونه را وداع، نگاه را دوستت دارم بسان دلتنگی، بغض را و بغض، گریستن را دوستت دارم بسان اسیر سراب، چشمه را غریق گرداب، زورق را دوستت دارم بسان شب، مهتاب را پروانه، شمع را زیستنم از توست چون نیاز روز به خورشید روییدنم از توست چون نیاز ساقه به آب و دوست داشتن پرنده عشق را در پرواز دیدن است آزاد آزاد هر چند یک بار برای اولین و آخرین بار و فریب ستودن اوست هر چند هر روز اما در قفس در آن سوی دیوار دروغین زندگی آن جا که هر روحی گسترده تا بی‌نهایت می‌زید دوستت دارم و تنها، دوست داشتن توست دلیل اسارتم!!! در این سوی دیوار! ((برگرفته از کتاب حرفهایی برای نگفتن از محسن حیدری زاده))
امروز تمام شعرامو نگاه کردم
تمام کتابهای شعرم
حتی دفتر شعری که داشتم
شعرای نابی که همیشه خیلی دوستشون داشتم
همیشه هروقت که دلم تنگ میشد یکی از اونارو
میخوندم...یا توی دفترم چند خطی از حالم مینوشتم..
راستی!!!تو هم توی آخر دفترم بودی...
چیزایی هم از تو نوشته بودم
اما...
اما امروز آنقدر حالم گرفته بودکه نه شعرای توی
کتاب،نه شعرای توی دفترم چاره ام نکرد...
حتی دوست نداشتم آخر دفترمو نگاه کنم...
دیگه نه توصیف حالمو میتونم توی دفترم بنویسم
نه جای دیگه...
فقط میخوام با یک نفر درد دل کنم...
همونی که میتونست کاری کنه که امروز حال من این
نباشه...
همونی که میتونست منو به تو برسونه...
فقط اونه که حالا از اون بالا میتونه منو ببینه
وتنها اونه که چاره دردمه
خداجون...
قربونت برم،فدات بشم...
تورو به خداوندی خودت قسمت میدم
به دادم برس...
من مناجات درختان را هنگام سحر
رقص عطر گل یخ را با باد
نفس پاک شقایق را در سینه کوه
صحبت چلچله ها را با صبح
نبض پاینده هستی را در گندمزار
گردش رنگ وطراوت را در گونه گل
همه را میشنوم،میبینم...
من به این جمله نمی اندیشم!!!
من به تو می اندیشم!!!
ای سرا پا همه خوبی،همه وقت،همه جا
من به هرحال که باشم...
تک وتنها به تو می اندیشم...
تو بدان این را،تنها تو بدان
تو بیا،تو بمان با من،تنها تو بمان
جای مهتاب به تاریکی شبها تو بتاب
من فدای تو،به جای همه گلها تو بخند...
اینک این من که به پای تو در افتادم باز...
ریسمانی کن از آن موی دراز،تو بگیر،تو ببند!!!
تو بخواه پاسخ چلچله ها را،تو بگو قصه ابر هوا را...
تو بخوان،تو بمان با من،تنها تو بمان
در رگ ساغرهستی تو بجوش...
من همین یک نفس از جرعه جانم باقیست
آخرین جرعه این جام تهی را تو بنوش!!!
((فریدون مشیری))
همه ما شاید تاحالا قصه خاله سوسکه وآقا موشه رو شنیدیم شاید بنظرتون مسخره باشه ولی من دوستش دارم والان نوشتمش واسه کسایی که نشنیدنش...امیدوارم خوشتون بیاد
عاشقم،عاشق بی دلم من
دلت کجاست؟
فنا شد،فنای اون چشا شد!
کدوم چشم؟
همون چشم که خواب رو برده
کدوم خواب؟
خوابی که ازم فرار کرد
کجا رفت؟
تو باغچه
باغچه کجاست؟
تو باغه
کدوم باغ؟
باغی که تو شهر رویاست
رویا کجاست؟
تو خوابه
کدوم خواب؟
همون خواب که از چشم رفت
کدوم چشم؟
همون چشم که غرق آب شد
کدوم آب؟
همون آب که سیل آورده
کدوم سیل؟
همون سیل که اشک آورده
کدوم اشک؟
همون اشک که از چشم ریخت
کدوم چشم؟
همون چشم که غرق خونه
کدوم خون؟
همون خون که از دل اومد
کدوم دل؟
دلی که اسیر زلفه
کدوم زلف؟
زلفی که چوشب سیاهه
کدوم شب؟
همون شب که تو چشاته
کدوم چشم؟
همون چشم که مست مسته،همون که
دلم شکسته،همون چشم که پره شرابه،
نگو که حالم خرابه...چشمی که همش امیده
امید کجاست؟
برآبه..نگو که حالم خرابه....
این شعر زیبا رو یکی از بهترین دوستانم به اسم
عرفان برام فرستاده ومن از همین جا ازش تشکر
میکنم...
هنوز هم سوار مرکب خیال من تویی
هنوز هم یگانه شاهکار این قلم تویی
هر آن به یاد تو به مدح عشق می رسم
و باز شرح هر نگاه عاشقانه ام تویی
اگر که عشق راز هستی است
تو راز نه . . . که عشق هستی و تمام هستیم تویی
به شوق مرده در نگاه خویش ،مژده میدهم
که پاسخ تمام انتظار صادقانه ام تویی
زلال و پاک مثل چشمه ای
و من ز جنس سنگریزه های بی بها
برای من طلوع کن . . . برای من
برای او که هستیش بدون تو . . . رسید به انتهای
انتها
خروش کن درون من
که تو معنی تمام ترانه ای . . .
غزل برای معنی تو کوچک است
و من حقیرتر از تصورت
چه خوب بود اگر خلاصه می شدی به قدر آسمان
برای من . . . برای من . . . که یک تصور زمینی ام
هنوز هم تو بهترین بهانه ای
هنوز هم تو، تو بر ترین تصوری
هنوز هم تو برترین خیال عاشقانه ای
هنوز هم برای دیدنت دلم هزار باره می تپد
هنوز هم برای از تو گفتن ...این قلم به آسمان . . .
به هفت فلک بی ستاره می رسد
نشانه ظهور بودی
و دلیل بی دلیل من برای حذف قیدها
چه نیک گرفته ای ز من . . . عنان اسب سرکش نگاه
را
بیا . . .
بیا که حال وقت سازش است
بیا که دل اسیر صد هزار خواهش است
بیا که تا هنوز هم
صدای پای هر مسافری مرا به شهر خاطرات می برد
حضور هر شقایقی تو را به یادمن می آورد
و عطر یاس های بی قرار به صد هزار خیال خام مرا
به دشت خواب می برد
تویی قرار بی قرار من...
تویی تصور زلال من...
ومن هنوز اسیر لحظه های سوخته...
برای با تو بودن است که انتظار می کشم . . .
دل نوشت:به افتخار بهروز وثوقی که میگفت:
رفیق آلو نیست که بهش نمک
بزنی،عاشق نیست که بهش کلک بزنی..
رفیق با ارزشه باید جلوش زانو بزنی...
مرگ من روزی فرا
خواهد رسید
در بهاری روشن از
امواج نور
در زمستانی غبارآلود
ودور
یا خزانی خالی از
فریاد وشور
دیدگانم همچو
دالانهای تار
گونه هایم همچو
مرمرهای سرد
ناگهان خوابی مرا
خواهد ربود
من تهی خواهم شد از
فریاد ودرد
خاک می خواند مرا
هردم به خویش
میرسند از ره که در
خاکم نهند
آه که شاید عاشقانم
نیمه شب
گل به روی گور غمناکم
نهند
بعد من ناگه به یک سو
میروند
پرده های تیره دنیای
من
چشمهای ناشناسی
میخزند
روی کاغذها ودفترهای
من
در اتاق کوچکم پا
مینهد
بعد من با یاد من
بیگانه ای
در بر آیینه میماند
به جای
تار مویی،نقش
دستی،شانه ای
بعدها نام مرا باران
وباد
نرم میشویند از رخسار
سنگ
گور من گمنام میماند به راه
فارغ از افسانه ها
ونام ننگ
((فروغ
فرخزاد))
یادم باشدحرفی نزنم که به کسی بربخورد...
