در آن هنگام که دستان نسیمی سرد...
زروی سنگ فرش هر خیابان
میبرد پوسیده برگی زد...
در این اندیشه میمانم ، اگر روزی بیفتم
از دو چشمانت ، کدامین باد خواهد برد...
تن زرد فرو پاشیده من را؟؟؟؟؟
حرفهایی ازجنس نگفتن
تقدیم به آنکس که آفتاب مهرش از آستان قلبم هرگز غروب نخواهد کرد...
تاریخ:سه شنبه 29 فروردین 1391-08:46 ب.ظ
در آن هنگام...
تاریخ:سه شنبه 29 فروردین 1391-08:40 ب.ظ
آرامتر بگذر...
ای مسافر ! ای جدا ناشدنی ! گامت را آرام تربردار !
از برم آرام تر بگذر ! تا به کام دل ببینمت .
بگذار از اشک سرخ گذرگاهت را چراغان کنم .
آه ! که نمیدانی ... سفرت روح مرا به دونیم می کند
و شگفتا که زیستن با نیمی از روح تن را میفرساید
بگذار بدرقه کنم واپسین لبخندت را و آخرین نگاه
فریبنده ات را .
مسافر من ! آنگاه که می روی کمی هم واپس نگر
باش .
با من سخنی بگو . مگذار یکباره از پا در افتم ...
فراق صاعقه وار را بر نمی تابم ...
جدایی را لحظه لحظه به من بیاموز...
آرام تر بگذر ...
وداع طوفان می آفریند... اگر فریاد رعد را در طوفان
وداع نمی شنوی ؟!
باران هنگام طوفان را که می بینی ! آری باران
اشک بی طاقتم را که می نگری ...
من چه کنم ؟ تو پرواز می کنی و من پایم به زمین
بسته است ...
ای پرنده ! دست خدا به همراهت ...
اما نمی دانی ... نمی دانی که بی تو به جای خون
اشک در رگهایم جاریست ...
از خود تهی شده ام ... نمی دانم تا باز گردی مرا
خواهی دید ؟؟؟
تاریخ:شنبه 19 فروردین 1391-10:50 ب.ظ
نی محزون...
امشب ای ماه به درد دل من تسکینی
آخر ای ماه تو همدرد من مسکینی
کاهش جان تو من دارم ومن میدانم
که تو از دوری خورشید چه ها میبینی
تو هم ای بادیه پیمای محبت چون من
سر راحت ننهادی به سر بالینی
هرشب از حسرت ماهی من ویک دامن اشک
تو هم ای دامن مهتاب پر از پروینی
همه درچشمهمهتاب غم از دل شویند
امشب ای مه توهم ازطالع من غمگینی
من مگر طالع خود در تو توانم دیدن
که توام آینه ی بخت غبار آگینی
نی محزون مگر از تربت فرهاد دمید
که کند شکوه زهجران لب شیرینی
تو چنین خانه کن ودلشکن ای بادخزان
گر خود انصاف کنی مستحق نفرینی
کی براین کلبه طوفان زده سرخواهی زد
ای پرستو که پیام آور فروردینی
شهریارا اگر آیین محبت باشد
چه حیاتی و چه دنیای بهشت آئینی
((استاد شهریار))