29-خدایا شکرت
خلاصه با پلاکت علی آقا پلاکتش رسید به 50000 و متخصص بیهوشی جرات پیدا کرد از گردنش رگ بگیره ، واسش کاتتر بذاره . کمی خیالم راحت شد که حالا آنتی بیوتیکها به بدنش می رسه
. چون هنوز جواب کشت خونش معلوم نبود فول آنتی بیوتیک می گرفت. روزانه 20 واحد پلاکت معمولی و دو واحد (P.C) می گرفت. ولی همش بلافاصله مصرف می شد و افت می کرد ، چون هماچوری *،خونریزی داخلی و عفونت داشت .5 بار هم براش پلاکت (single donor) تهیه کردیم 
، برادر دوستش مریم و چند نفر دیگه این پلاکتها رو اهدا کردند.
این چند روز واسه خانواده ما هر ثانیه ش معادل یک سال بود. همش استرس ، نگرانی ...
وقتی می رفتم ملاقاتش با اینکه بیهوش بود باهاش حرف می زدم ، حتی جوابای خوب آزمایشاشو براش می خوندم وبهش یادآوری میکردم که چند روز بیشتر به تولدت نمونده و ... یادمه یه روز یکی از پرستارا گفت مگه میفهمه تو چی میگی؟!
گفتم : آره حتی اگر یادش نمونه الان هم می شنوه هم می فهمه که یه صدای آشنا داره باهاش حرف می زنه...
در طول این مدت خیلیا براش زحمت کشیدن:
اول از همه آقای دکتر قدیانی که خیلی دقیق وضعیتشو بررسی می کرد یادمه پرستارش می گفت گاهی بیشتر از نیم ساعت بالا سر خواهرته. ( این 12-10 روز وقت و بی وقت مزاحم دکتر می شدم اما حوصله می کرد. یه اخلاق خوب دیگه ی دکتر این بود که از عبارت مگه نگفتم!؟ هیچوقت استفاده نکرد. آخه قبل از جلسه ی 4م کموتراپی 4-3 بار تاکید کرده بود پورت بذار وخواهرم قبول نکرده بود و حالا که این اتفاق افتاده بود حتی یکبار هم یادآوری نکرد که اگه پورت داشت مشکلش کمتر می شد...)
بعد پرستارای مهربون (ICU3) که شبانه روزی براش تلاش کردن.
و پرسنل محترم بانک خون. بخصوص آقای گرایلی که همیشه به خانوادم امیدواری میداد.
(الهی قربون همتون)
یک هفته نفس گیر با همه سختیهاش گذشت
.
یه هفته نه، یه قرن بود.
بعد از 6 روز جواب کشت خون اومد. سودوموناس.
یه عفونت بیمارستانی خطرناک که خوشبختانه نوع مقاومش نبود.
چهارشنبه شب ساعت 10:30 زنگ زدم آقای دکتر قدیانی ، تازه ویزیتش کرده بود گفت: دیگه بیهوش نیست ، خودش خوابیده. بهترین جمله ی عمرم رو شنیدم. خبر خوشحال کننده ای بود
. کم کم اوضاع رو به بهبودی رفت .
بالاخره بعد از 8 روز قند عسل ما چشماشو باز کرد
. وای که چه لحظه ای بود وقتی با اون چشمای قرمز و خسته ش نگامون کرد
.
خودش که نمی دونست چه روزای سختی رو گذرونده.!!!
اتفاق بدی بود !
ولی می تونست خیلی بدتر از این باشه !
به هرحال خداست و همیشه جای شکرش را باقی میگذاره حتی در بدترین شرایط ...
خدایا شکرت ...
موضوع: خاطرات ICU من(تابستان 92)، خاطرات پلاکتی(خرداد92)،
. چون هنوز جواب کشت خونش معلوم نبود فول آنتی بیوتیک می گرفت. روزانه 20 واحد پلاکت معمولی و دو واحد (P.C) می گرفت. ولی همش بلافاصله مصرف می شد و افت می کرد ، چون هماچوری *،خونریزی داخلی و عفونت داشت .5 بار هم براش پلاکت (single donor) تهیه کردیم ، برادر دوستش مریم و چند نفر دیگه این پلاکتها رو اهدا کردند.این چند روز واسه خانواده ما هر ثانیه ش معادل یک سال بود. همش استرس ، نگرانی ...
وقتی می رفتم ملاقاتش با اینکه بیهوش بود باهاش حرف می زدم ، حتی جوابای خوب آزمایشاشو براش می خوندم وبهش یادآوری میکردم که چند روز بیشتر به تولدت نمونده و ... یادمه یه روز یکی از پرستارا گفت مگه میفهمه تو چی میگی؟!
گفتم : آره حتی اگر یادش نمونه الان هم می شنوه هم می فهمه که یه صدای آشنا داره باهاش حرف می زنه... در طول این مدت خیلیا براش زحمت کشیدن:
اول از همه آقای دکتر قدیانی که خیلی دقیق وضعیتشو بررسی می کرد یادمه پرستارش می گفت گاهی بیشتر از نیم ساعت بالا سر خواهرته. ( این 12-10 روز وقت و بی وقت مزاحم دکتر می شدم اما حوصله می کرد. یه اخلاق خوب دیگه ی دکتر این بود که از عبارت مگه نگفتم!؟ هیچوقت استفاده نکرد. آخه قبل از جلسه ی 4م کموتراپی 4-3 بار تاکید کرده بود پورت بذار وخواهرم قبول نکرده بود و حالا که این اتفاق افتاده بود حتی یکبار هم یادآوری نکرد که اگه پورت داشت مشکلش کمتر می شد...)
بعد پرستارای مهربون (ICU3) که شبانه روزی براش تلاش کردن.
و پرسنل محترم بانک خون. بخصوص آقای گرایلی که همیشه به خانوادم امیدواری میداد. (الهی قربون همتون)
یک هفته نفس گیر با همه سختیهاش گذشت
. یه هفته نه، یه قرن بود.
بعد از 6 روز جواب کشت خون اومد. سودوموناس.
یه عفونت بیمارستانی خطرناک که خوشبختانه نوع مقاومش نبود.چهارشنبه شب ساعت 10:30 زنگ زدم آقای دکتر قدیانی ، تازه ویزیتش کرده بود گفت: دیگه بیهوش نیست ، خودش خوابیده. بهترین جمله ی عمرم رو شنیدم. خبر خوشحال کننده ای بود
. کم کم اوضاع رو به بهبودی رفت .بالاخره بعد از 8 روز قند عسل ما چشماشو باز کرد
. وای که چه لحظه ای بود وقتی با اون چشمای قرمز و خسته ش نگامون کرد. خودش که نمی دونست چه روزای سختی رو گذرونده.!!!
اتفاق بدی بود !
ولی می تونست خیلی بدتر از این باشه !
به هرحال خداست و همیشه جای شکرش را باقی میگذاره حتی در بدترین شرایط ...
خدایا شکرت ...
موضوع: خاطرات ICU من(تابستان 92)، خاطرات پلاکتی(خرداد92)،
[ شنبه 26 بهمن 1392 ] [ 10:53 ب.ظ ] [ درسا ]
