حرفهایی ازجنس نگفتن

زن و مردی روی نیمکت پارکی نشسته بودند و به 

کودکانی که در حال بازی بودند نگاه می کردند. زن رو

به مرد کرد و گفت پسری که لباس ورزشی قرمز 

دارد و از سرسره بالا می رود پسر من است. مرد در

جواب گفت: چه پسر زیبایی! و در ادامه گفت او هم 

پسر من است و به پسری که تاب بازی می کرد

اشاره کرد.

مرد نگاهی به ساعتش انداخت و پسرش را صدا زد: 

سامی! وقت رفتن است.

سامی که دلش نمی آمد از تاب پایین بیاید با 

خواهش گفت بابا جان فقط 5 دقیقه. باشه؟

مرد سرش را تکان داد و قبول کرد. مرد و زن باز به 

صحبت ادامه دادند. دقایقی گذشت و پدر دوباره 

فرزندش را صدا زد: سامی دیر می شود برویم. ولی

سامی باز خواهش کرد 5 دقیقه... این دفعه قول می 

دهم.

مرد لبخند زد و باز قبول کرد. زن رو به مرد کرد و 

گفت: شما آدم خونسردی هستید، ولی فکر نمی

کنید پسرتان با این کارها لوس بشود؟

مرد جواب داد: دو سال پیش یک راننده مست پسر

بزرگم را در حال دوچرخه سواری زیر گرفت و کشت. 

من هیچ گاه برای تام وقت کافی نگذاشته بودم و

همیشه به خاطر این موضوع غصه می خورم . ولی 

حالا تصمیم گرفتم این اشتباه را در مورد سامی تکرار

نکنم. سامی فکر می کند که 5 دقیقه بیش تر برای 

بازی کردن وقت دارد، ولی حقیقت آن است که من 5 

دقیقه بیشتر وقت می دهم تا بازی کردن و شادی او

را ببینم. 5 دقیقه ای که دیگر هرگز نمی توانم بودن 

در کنار تام ِ از دست رفته ام را تجربه کنم.

بعضی وقتها آدم قدر داشته ها رو خیلی دیر متوجه 

می شه. 5 دقیقه، 10 دقیقه، و حتی یک روز در کنار 

عزیزان و خانواده، می تونه به خاطره ای فراموش 

نشدنی تبدیل بشه. ما گاهی آن قدر خودمون رو 

درگیر مسا ئل روزمره می کنیم که واقعا ً وقت، انرژی،

فکر و حتی حوصله برای خانواده و عزیزانمون نداریم. 

روزها و لحظاتی رو که دیگه امکان بازگردوندنش رو

نداریم.

ضرر نمی کنید اگر برای یک روز شده دست مادر و

پدرتون رو بگیرید و به تفریح ببرید. یک روز در کنار 

خانواده، یک وعده غذا خوردن در طبیعت، خوردن چای

که روی آتیش درست شده باشه و هزار و یک کار 

لذت بخش دیگه.

قدر عزیزانتون رو بدونید. همیشه می شه دوست 

پیدا کرد و با اونها خوش گذروند، اما همیشه نعمت

بزرگ یعنی پدر و مادر و خواهر و برادر در کنار ما 

نیست. ممکنه روزی سایه عزیزانمون توی زندگی ما 

نباشه...

جمله روز: هیچ وقت به گمان این که وقت دارید

ننشینید، زیرا در عمل خواهید دید که همیشه وقت 

کم و کوتاه است. (فرانکلین)

دختر فداکار

همسرم نواز با صدای بلند گفت: تا کی می خوای 

سرتو توی اون روزنامه فرو کنی؟ 

اطلاعات لطفا (داستان کوتاه)

خیلی کوچک بودم، اولین خانواده ای که در محلمان

تلفن خرید ما بودیم.هنوز جعبه قدیمی و گوشی

سیاه و براق تلفن که به دیوار وصل شده بود به 

خوبی در خاطرم مانده. قد من کوتاه بود و دستم به

تلفن نمی رسید ولی هر وقت که مادرم با تلفن حرف

می زد می ایستادم و گوش می کردم و لذت می 

بردم.

بعد از مدتی کشف کردم که موجودی عجیب در این 

جعبه جادویی زندگی می کند که همه چیز را می 

داند. اسم این موجود "اطلاعات لطفا" بود، و به همه

سوالها پاسخ می داد. ساعت درست را می دانست 

و شماره تلفن هر کسی را به سرعت پیدا می کرد.

بار اولی که با این موجود عجیب رابطه بر قرار کردم 

روزی بود که مادرم به دیدن همسایه مان رفته بود.

رفته بودم در زیر زمین و با وسایل نجاری پدرم بازی 

می کردم که با چکش کوبیدم روی انگشتم.

دستم خیلی درد گرفته بود ولی انگار گریه کردن فایده

نداشت چون کسی در خانه نبود که دلداریم بدهد.

انگشتم را کرده بودم در دهانم و همین طور که می 

مکیدمش دور خانه راه می رفتم. تا اینکه به راه پله

رسیدم و چشمم به تلفن افتاد! فوری رفتم و یک 

چهار پایه آوردم و رفتم رویش ایستادم.

تلفن را برداشتم و در دهنی تلفن که روی جعبه 

بالای سرم بود گفتم اطلاعات لطفا.

صدای وصل شدن آمد و بعد صدایی واضح و آرام در 

گوشم گفت: اطلاعات.

"انگشتم درد گرفته..." حالا یکی بود که حرف هایم 

را بشنود، اشکهایم سرازیر شد.

پرسید مامانت خانه نیست؟

گفتم که هیچکس خانه نیست.

پرسید خونریزی داری؟

جواب دادم: نه، با چکش کوبیدم روی انگشتم و حالا 

خیلی درد دارم.

پرسید: دستت به جا یخی می رسد؟

گفتم که می توانم درش را باز کنم.

صدا گفت: برو یک تکه یخ بردار و روی انگشتت نگه

دار.

یک روز دیگر به اطلاعات لطفآ زنگ زدم.

صدایی که دیگر برایم غریبه نبود گفت: اطلاعات.

پرسیدم تعمیر را چطور می نویسند؟ و او جوابم را

داد.

بعد از آن برای همه سوالهایم با اطلاعات لطفا تماس 

می گرفتم.

سوالهای جغرافی ام را از او می پرسیدم و او بود که 

به من گفت آمازون کجاست. سوالهای ریاضی و

علومم را بلد بود جواب بدهد.

او به من گفت که باید به قناریم که تازه از پارک گرفته

بودم دانه بدهم. روزی که قناری ام مرد با اطلاعات 

لطفا تماس گرفتم و داستان غم انگیزش را برایش 

تعریف کردم. او در سکوت به من گوش کرد و بعد

حرفهایی را زد که عموما بزرگترها برای دلداری از بچه

ها می گویند. ولی من راضی نشدم.

پرسیدم: چرا پرنده های زیبا که خیلی هم قشنگ آواز

می خوانند و خانه ها را پر از شادی می کنند

عاقبتشان این است که به یک مشت پر در گوشه 

قفس تبدیل می شوند؟

فکر می کنم عمق درد و احساس مرا فهمید، چون 

که گفت: عزیزم، همیشه به خاطر داشته باش که

دنیای دیگری هم هست که می شود در آن آواز 

خواند و من حس کردم که حالم بهتر شد.

وقتی که نه ساله شدم از آن شهر کوچک رفتیم... 

دلم خیلی برای دوستم تنگ شد.

اطلاعات لطفا متعلق به آن جعبه چوبی قدیمی بر 

روی دیوار بود و من حتی به فکرم هم نمی رسید که

تلفن زیبای خانه جدیدمان را امتحان کنم. وقتی 

بزرگتر و بزرگتر می شدم، خاطرات بچگیم را همیشه

دوره می کردم. در لحظاتی از عمرم که با شک و 

دودلی و هراس درگیر می شدم، یادم می آمد که در 

بچگی چقدر احساس امنیت می کردم. احساس می

کردم که "اطلاعات لطفا" چقدر مهربان و صبور بود که 

وقت و نیرویش را صرف یک پسر بچه می کرد.

سالها بعد وقتی شهرم را برای رفتن به دانشگاه 

ترک می کردم، هواپیمایمان در وسط راه جایی نزدیک

به شهر سابق من توقف کرد. ناخوداگاه تلفن را 

برداشتم و به شهر کوچکم زنگ زدم: اطلاعات لطفا!

صدای واضح و آرامی که به خوبی می شناختمش،

پاسخ داد اطلاعات.

ناخوداگاه گفتم می شود بگویید تعمیر را چگونه می 

نویسند؟

سکوتی طولانی حاکم شد و بعد صدای آرامش را 

شنیدم که می گفت : فکر می کنم تا حالا انگشتت

خوب شده.

خندیدم و گفتم: پس خودت هستی، می دانی آن 

روزها چقدر برایم مهم بودی؟

گفت : تو هم می دانی تماسهایت چقدر برایم مهم 

بود؟ هیچوقت بچه ای نداشتم و همیشه منتظر

تماسهایت بودم.

به او گفتم که در این مدت چقدر به فکرش بودم.

پرسیدم آیا می توانم هر بار که به اینجا می آیم با او 

تماس بگیرم؟

گفت: لطفا این کار را بکن، بگو می خواهم با ماری 

صحبت کنم.

سه ماه بعد من دوباره به آن شهر رفتم.

یک صدای نا آشنا پاسخ داد: اطلاعات.

گفتم که می خواهم با ماری صحبت کنم.

پرسید: دوستش هستید؟

گفتم: بله یک دوست بسیار قدیمی.

گفت: متاسفم، ماری مدتی نیمه وقت کار می 

کرد چون سخت بیمار بود و متاسفانه یک ماه پیش 

درگذشت.

قبل از اینکه بتوانم حرفی بزنم گفت: صبر کنید، ماری 

برای شما پیغامی گذاشته، یادداشتش کرد که اگر

شما زنگ زدید برایتان بخوانم، بگذارید بخوانمش.

صدای خش خش کاغذی آمد و بعد صدای نا آشنا 

خواند:

به او بگو که دنیای دیگری هم هست که می شود در

آن آواز خواند... خودش منظورم را می فهمد.

ارزشمندترین دارایی‏

بر بالای تپه ای در شهر وینسبرگ آلمان، قلعه ای

قدیمی و بلند وجود دارد که مشرف بر شهر است. 

اهالی وینسبرگ افسانه ای جالب در مورد این قلعه

دارند که بازگویی آن مایه مباهات و افتخارشان است:

افسانه حاکی از آن است که در قرن 15، لشکر 

دشمن این شهر را تصرف و قلعه را محاصره می کند.

اهالی شهر از زن و مرد گرفته تا پیر و جوان، برای 

رهایی از چنگال مرگ به داخل قلعه پناه می برند.

فرمانده دشمن به قلعه پیام می فرستد که قبل از

حمله ویران کننده خود حاضر است به زنان و کودکان 

اجازه دهد تا صحیح و سالم از قلعه خارج شده و پی

کار خود روند.

پس از کمی مذاکره، فرمانده دشمن به خاطر رعایت

آیین جوانمردی و بر اساس قول شرف، موافقت می 

کند که هر یک از زنان در بند، گرانبهاترین دارایی خود

را نیز از قلعه خارج کند به شرطی که به تنهایی قادر 

به حمل آن باشد.

نا گفته پیداست که قیافه حیرت زده و سرشار از 

شگفتی فرمانده دشمن به هنگامی که هر یک از 

زنان، شوهر خود را کول گرفته و از قلعه خارج می 

شدند بسیار تماشایی بود.


به نظر شما اگر قضیه بر عکس بود، آقایان چه کار 

می کردند؟

داستان سوم:

استاد جودو

پسر بچه نه ساله ای تصمیم گرفت جودو یاد بگیرد.

پسر دست چپش را دریک حادثه از دست داده بود 

ولی جودو را خیلی دوست داشت به همین دلیل

پدرش او را نزد استاد جودوی ژاپنی معروفی برد و از 

او خواست تا به پسرش تعلیم دهد.

استاد قبول کرد. سه ماه گذشت اما پسر نمی

دانست چرا استاد در این مدت فقط یک فن را به او 

یاد می دهد. یک روز نزد استاد رفت و با ادای احترام

به او گفت: “استاد، چرا به من فنون بیشتری یاد نمی

دهید؟”

استاد لبخندی زد و گفت: “همین یک حرکت برای تو 

کافی است.”

پسر جوابش را نگرفت ولی باز به تمرینش ادامه داد. 

چند ماه بعد استاد پسر را به اولین مسابقه برد. پسر

در اولین مسابقه برنده شد. پدر و مادرش که از 

پیروزی بسیار شاد بودند، به شدت تشویقش می

کردند.

پسر در دور دوم و سوم هم برنده شد تا به مرحله 

نهایی رسید. حریف او یک پسر قوی هیکل بود که 

همه را با یک ضربه شکست داده بود. پسر می

ترسید با او روبرو شود ولی استاد به او اطمینان داد 

که برنده خواهد شد. مسابقه آغاز شد و حریف یک

ضربه محکم به پسر زد. پسر به زمین افتاد و از درد 

به خود پیچید. داور دستور قطع مسابقه را داد. ولی

استاد مخالفت کرد و گفت: ”نه، مسابقه باید ادامه 

یابد.”

پس از این دو حریف باز رو در روی هم قرار گرفتند و 

مبارزه آغاز شد، در یک لحظه حریف اشتباهی کرد و

پسر با قدرت او را به زمین کوبید و برنده شد!

پس از مسابقه پسر نزد استاد رفت و با تعجب 

پرسید: “استاد من چگونه حریف قدرتمندم را

شکست دادم؟“

استاد با خونسردی گفت: “ضعف تو باعث پیروزیت 

شد! وقتی تو آن فن همیشگی را با قدرت روی حریف

انجام دادی تنها راه مقابله با تو این بود که دست 

چپ تو را بگیرد در حالی که تو دست چپ نداشتی"

نکته:یاد بگیر که در زندگی از نقاط ضعف خود به

عنواننقاط قوت خود استفاده کنی.

عرفان:اگه خوشتون اومد لطفا بگین تا بقیشو هم 

بزارم.ممنونم