حرفهایی هست برای گفتن که اگرگوشی نبود
نمیگوییم وحرفهایی هست برای نگفتن،حرفهایی که
هرگزسربه ابتذال گفتن فرود نمی آورند...
وسرمایه ماورایی هرکس،حرفهایی است که برای
نگفتن دارد،حرفهایی که پاره های بودن آدمی اند
وبیان نمیشوندمگرآنکه ...
مخاطب خویش رابیابند!!
توجه!!!
این مطلب ثابت بوده وهمیشه در اول مطالب دیگر
قرارمیگیرد ومطالب تازه بعدازاین مطلب قرار میگیرند.
باتشکرازحضورسبزتان
دلم میخواهد
خانه ای داشته باشم پر دوست
کنج هر دیوارش
دوستهایم بنشینند آرام
گل بگو گل بشنو
هرکسی میخواهد
وارد خانه پر عشق وصفایم گردد
یک سبد بوی گل سرخ
به من هدیه کند
شرط وارد گشتن
شستشوی دلهاست
شرط آن داشتن
یک دل بی رنگ وریاست
بر درش برگ گلی میکوبم
روی آن با قلم سبز بهار
مینویسم ای یار
خانه ما اینجاست
تا که سهراب نپرسد دیگر
خانه دوست کجاست؟؟
((فریدون مشیری))
از حدِ کلام عبور کرد از افقِ دیدن نیز و از مرز باورها هم گذشت خوبی تو دیگر به اسارت شعر نمی‌افتد در قفس کلمات نیز، نمی‌توان حبس کرد بیکران خوبی تو را ! تردید مکن در عشقم اکنون که ناتوان از سرودنم چگونه بسرایم ؟ حضور آسمان‌گونه تو را، بر بال‌هایم هر گاه، کویرها سرودند اشتیاق لحظات بارانی را من نیزمی‌سرایم.. ! که چگونه ازتوزنده‌ام هر گاه موج عشق در چشمان ماهیِ کوچکِ خفته در خاک ! سراییدنی شد، در لحظه سیلان رود من نیز، ترا می‌سرایم ((برگرفته از کتاب حرفهایی برای نگفتن از محسن حیدری زاده))
دوستت دارم بسان ماهی، آب را و گل، بهار را دوستت دارم بسان سرما زده، آتش را گمگشته، راه را دوستت دارم بسان اشک، گونه را وداع، نگاه را دوستت دارم بسان دلتنگی، بغض را و بغض، گریستن را دوستت دارم بسان اسیر سراب، چشمه را غریق گرداب، زورق را دوستت دارم بسان شب، مهتاب را پروانه، شمع را زیستنم از توست چون نیاز روز به خورشید روییدنم از توست چون نیاز ساقه به آب و دوست داشتن پرنده عشق را در پرواز دیدن است آزاد آزاد هر چند یک بار برای اولین و آخرین بار و فریب ستودن اوست هر چند هر روز اما در قفس در آن سوی دیوار دروغین زندگی آن جا که هر روحی گسترده تا بی‌نهایت می‌زید دوستت دارم و تنها، دوست داشتن توست دلیل اسارتم!!! در این سوی دیوار! ((برگرفته از کتاب حرفهایی برای نگفتن از محسن حیدری زاده))
امروز تمام شعرامو نگاه کردم
تمام کتابهای شعرم
حتی دفتر شعری که داشتم
شعرای نابی که همیشه خیلی دوستشون داشتم
همیشه هروقت که دلم تنگ میشد یکی از اونارو
میخوندم...یا توی دفترم چند خطی از حالم مینوشتم..
راستی!!!تو هم توی آخر دفترم بودی...
چیزایی هم از تو نوشته بودم
اما...
اما امروز آنقدر حالم گرفته بودکه نه شعرای توی
کتاب،نه شعرای توی دفترم چاره ام نکرد...
حتی دوست نداشتم آخر دفترمو نگاه کنم...
دیگه نه توصیف حالمو میتونم توی دفترم بنویسم
نه جای دیگه...
فقط میخوام با یک نفر درد دل کنم...
همونی که میتونست کاری کنه که امروز حال من این
نباشه...
همونی که میتونست منو به تو برسونه...
فقط اونه که حالا از اون بالا میتونه منو ببینه
وتنها اونه که چاره دردمه
خداجون...
قربونت برم،فدات بشم...
تورو به خداوندی خودت قسمت میدم
به دادم برس...
من مناجات درختان را هنگام سحر
رقص عطر گل یخ را با باد
نفس پاک شقایق را در سینه کوه
صحبت چلچله ها را با صبح
نبض پاینده هستی را در گندمزار
گردش رنگ وطراوت را در گونه گل
همه را میشنوم،میبینم...
من به این جمله نمی اندیشم!!!
من به تو می اندیشم!!!
ای سرا پا همه خوبی،همه وقت،همه جا
من به هرحال که باشم...
تک وتنها به تو می اندیشم...
تو بدان این را،تنها تو بدان
تو بیا،تو بمان با من،تنها تو بمان
جای مهتاب به تاریکی شبها تو بتاب
من فدای تو،به جای همه گلها تو بخند...
اینک این من که به پای تو در افتادم باز...
ریسمانی کن از آن موی دراز،تو بگیر،تو ببند!!!
تو بخواه پاسخ چلچله ها را،تو بگو قصه ابر هوا را...
تو بخوان،تو بمان با من،تنها تو بمان
در رگ ساغرهستی تو بجوش...
من همین یک نفس از جرعه جانم باقیست
آخرین جرعه این جام تهی را تو بنوش!!!
((فریدون مشیری))
همه ما شاید تاحالا قصه خاله سوسکه وآقا موشه رو شنیدیم شاید بنظرتون مسخره باشه ولی من دوستش دارم والان نوشتمش واسه کسایی که نشنیدنش...امیدوارم خوشتون بیاد
عاشقم،عاشق بی دلم من
دلت کجاست؟
فنا شد،فنای اون چشا شد!
کدوم چشم؟
همون چشم که خواب رو برده
کدوم خواب؟
خوابی که ازم فرار کرد
کجا رفت؟
تو باغچه
باغچه کجاست؟
تو باغه
کدوم باغ؟
باغی که تو شهر رویاست
رویا کجاست؟
تو خوابه
کدوم خواب؟
همون خواب که از چشم رفت
کدوم چشم؟
همون چشم که غرق آب شد
کدوم آب؟
همون آب که سیل آورده
کدوم سیل؟
همون سیل که اشک آورده
کدوم اشک؟
همون اشک که از چشم ریخت
کدوم چشم؟
همون چشم که غرق خونه
کدوم خون؟
همون خون که از دل اومد
کدوم دل؟
دلی که اسیر زلفه
کدوم زلف؟
زلفی که چوشب سیاهه
کدوم شب؟
همون شب که تو چشاته
کدوم چشم؟
همون چشم که مست مسته،همون که
دلم شکسته،همون چشم که پره شرابه،
نگو که حالم خرابه...چشمی که همش امیده
امید کجاست؟
برآبه..نگو که حالم خرابه....
این شعر زیبا رو یکی از بهترین دوستانم به اسم
عرفان برام فرستاده ومن از همین جا ازش تشکر
میکنم...
هنوز هم سوار مرکب خیال من تویی
هنوز هم یگانه شاهکار این قلم تویی
هر آن به یاد تو به مدح عشق می رسم
و باز شرح هر نگاه عاشقانه ام تویی
اگر که عشق راز هستی است
تو راز نه . . . که عشق هستی و تمام هستیم تویی
به شوق مرده در نگاه خویش ،مژده میدهم
که پاسخ تمام انتظار صادقانه ام تویی
زلال و پاک مثل چشمه ای
و من ز جنس سنگریزه های بی بها
برای من طلوع کن . . . برای من
برای او که هستیش بدون تو . . . رسید به انتهای
انتها
خروش کن درون من
که تو معنی تمام ترانه ای . . .
غزل برای معنی تو کوچک است
و من حقیرتر از تصورت
چه خوب بود اگر خلاصه می شدی به قدر آسمان
برای من . . . برای من . . . که یک تصور زمینی ام
هنوز هم تو بهترین بهانه ای
هنوز هم تو، تو بر ترین تصوری
هنوز هم تو برترین خیال عاشقانه ای
هنوز هم برای دیدنت دلم هزار باره می تپد
هنوز هم برای از تو گفتن ...این قلم به آسمان . . .
به هفت فلک بی ستاره می رسد
نشانه ظهور بودی
و دلیل بی دلیل من برای حذف قیدها
چه نیک گرفته ای ز من . . . عنان اسب سرکش نگاه
را
بیا . . .
بیا که حال وقت سازش است
بیا که دل اسیر صد هزار خواهش است
بیا که تا هنوز هم
صدای پای هر مسافری مرا به شهر خاطرات می برد
حضور هر شقایقی تو را به یادمن می آورد
و عطر یاس های بی قرار به صد هزار خیال خام مرا
به دشت خواب می برد
تویی قرار بی قرار من...
تویی تصور زلال من...
ومن هنوز اسیر لحظه های سوخته...
برای با تو بودن است که انتظار می کشم . . .
دل نوشت:به افتخار بهروز وثوقی که میگفت:
رفیق آلو نیست که بهش نمک
بزنی،عاشق نیست که بهش کلک بزنی..
رفیق با ارزشه باید جلوش زانو بزنی...
مرگ من روزی فرا
خواهد رسید
در بهاری روشن از
امواج نور
در زمستانی غبارآلود
ودور
یا خزانی خالی از
فریاد وشور
دیدگانم همچو
دالانهای تار
گونه هایم همچو
مرمرهای سرد
ناگهان خوابی مرا
خواهد ربود
من تهی خواهم شد از
فریاد ودرد
خاک می خواند مرا
هردم به خویش
میرسند از ره که در
خاکم نهند
آه که شاید عاشقانم
نیمه شب
گل به روی گور غمناکم
نهند
بعد من ناگه به یک سو
میروند
پرده های تیره دنیای
من
چشمهای ناشناسی
میخزند
روی کاغذها ودفترهای
من
در اتاق کوچکم پا
مینهد
بعد من با یاد من
بیگانه ای
در بر آیینه میماند
به جای
تار مویی،نقش
دستی،شانه ای
بعدها نام مرا باران
وباد
نرم میشویند از رخسار
سنگ
گور من گمنام میماند به راه
فارغ از افسانه ها
ونام ننگ
((فروغ
فرخزاد))
یادم باشدحرفی نزنم که به کسی بربخورد...
پرسید:به خاطر کی زنده هستی؟؟
با اینکه دوست داشتم با تمام وجود داد بزنم به خاطر
تو...
گفتم:بخاطر هیچکس...
پرسید:پس بخاطر چی زنده هستی؟؟
با اینکه دلم میخواست داد بزنم بخاطر دل تو...
گفتم: بخاطر هیچ چیز...
ازش پرسیدم:تو بخاطر چی زنده هستی؟؟
در حالی که اشک 
تو چشماش جمع شده بود
گفت:
به خاطر کسی که به خاطر هیچ زنده است!!
روزی دختری بود که خیلی احساس میکرد عاشقه و
دوست پسری داشت که اونو خیلی دوست داشت..
ولی دختر کور بود...
دختر میگفت:اگه من چشمام رو داشتم همیشه و تا
ابد عاشق دوست پسرم میموندم...
یه روزی یک نفر پیدا میشه که چشماشو به دختر
هدیه بده...و دختر بینایی خودشو بدست می آره...
وقتی برای اولین بار بعد از عمل میاد پیشه دوست
پسرش میبینه اون کوره....
بهش میگه:من دیگه تورو نمیخوام نمیتونم عاشق یک
پسر کور باشم..
دوست پسرش با صدای غم گرفته و دل شکسته
میگه باشه من میرم ولی ....
مواظب چشمام باش!!!
دیدگانم برای این آمده اند که تورا تماشا کنند...
لبانم برای این آمده اند که نام تورا فریاد کنند...
دستانم برای این آمده اند که به دور تو حلقه شوند...
گامهایم برای این آمده اند که بسوی تو بشتابند...
قلب من برای این آمده است که تورا بستاید...
دل من برای این آمده است تا به پای تو قربانی شود...
برای تو مینویسم تو...
به جای دسته گل بزرگی که فردا بر قبرم نثار میکنی
امروز با شاخه گل کوچکی یادم کن...
بجای سیل اشکی که فردا بر مزارم میریزی...
امروز با تبسم مختصری شادم کن
به جای آن متنهای تسلیتی که فردا برایم مینویسی...
امروز با پیام کوچکی شادم کن
من امروز به تو احتیاج دارم نه فردا....
نه فردا....
انگار نه انگارکه تا چند وقت پیش بهم میگفتی دوستت دارم
نمیدونم چرا دیگه نمیبینمت!!
بیا بیرون از پشت این همه غبار ودود...
آنقدر بیگانه ای با من که دیگه نمیتونم حست کنم...
بیابرای دلخوشی منم که شده برای چند روز ادای عاشق ومعشوقه
های الکی رو در بیاریم...
بیا روزایی رو بازی کنیم که همیشه حسرتش رو دلم مونده
بیا بازی کنیم از اول..
از یه نگاه عاشقانه تا گفتن فراموشت میکنم
از حرفای ساده تا دیوان مرثیه های دل دیوانه
از گفتن دوستت دارم تا گفتن برو از پیشم
از لبخند وشوق دیدارتا گریه وضجه های دل شکسته
از ایستادن تا شکستن
از طراوت وشادی تا آب شدن وتمام شدن
از دادن دلی به گوشه چشمی تا پس گرفتن با پوزخندی
از وفا وصمیمیت تا نمکدون شکستن وبیوفایی
از انتظار وسپری شدن شب برای دیدنت تا جمع کردن خورده های
شکسته دل در نیمه شب
از جان دادن دوباره با نگاهی وساختن کلبه عشق تا پلک زدن وخانه
خراب شدن
.
.
.
فکر میکنی هزیون میگم...
نه!!باور کن
خسته ام....
باور کن...
ولی حیف...
زبانم را نمیفهمی
تو خطم را نمی خوانی
چنان بیگانه ای با من
که نامم را نمیدانی...
دل نوشت:خیلی دلم گرفته..از خودم..از تو...ازکسی که باید باشه
ولی....به رسم بیوفایی هیچوقت نیست ...
ترسم از شب نیست...
ترسم از نبودن نیست...ترسم از دلی است که پرده پوشی نمیداند...
وزمانی که بیهوده بگذرد...وباز در امتداد شک ودلهره،اسیر وسوسه
اندیشه های خود،به راه خود برویم...راهی که هر لحظه ترس ودلهره،بر
اندام شب می اندازد.
ترسم از تکرار است...تکراری سخت وسرد،تکراری که بی تو باشم...
دلم از تکرارم بر تو،دلهره وغصه را دو چندان میکند که نکند برایت
تکراری را تداعی کنم که خسته از تنم،ذهنم،صحبت وماندنم شوی...
من از تکراری شدنم میترسم،من از رفتنت،من از مرگ عشق میترسم..
من از بی توبودن،از سکوت،از خسته شدنت،من از بیهوده بودنم
میترسم...
یک نفس هم نفسم باش...نذار از نفس بیافتم...
یکی داشت ویکی نداشت
اونی که داشت تو بودی و اونی که تو رو نداشت من
یکی خواست ویکی نخواست
اونی که خواست تو بودی و اونی که بی تو بودن را نخواست من
یکی آورد ویکی نیاورد
اونی که آورد تو بودی و اونی که جز تو به هیچکس ایمان نیاورد من
یکی موند ویکی نموند
اونی که موند تو بودی و اونی که بدون تو نمیتونست بمونه من
یکی رفت ویکی نرفت
اونی که رفت تو بودی و اونی که به خاطر تو تو قلب هیچکسی نرفت من
عجب صبری خدا دارد!!!
اگرمن جای او بودم...
همان یک لحظه اول
که ظلم را میدیدم از مخلوق بی وجدان
جهان را با همه زیبایی وزشتی
به روی یکدیگر ویرانه میکردم
عجب صبری خدا دارد!!!
اگرمن جای او بودم...
که در همسایه صدها گرسنه،چند بزمی گرم عیش ونوش میدیدم
نخستین نعره مستانه را خاموش و
آن دم برلب پیمانه میکردم
عجب صبری خدا دارد!!!
اگرمن جای او بودم...
که میدیدم یکی عریان ولرزان ودیگری پوشیده از صد جامه رنگین
زمین وآسمان را واژگون،مستانه میکردم
عجب صبری خدا دارد!!!
اگرمن جای او بودم...
نه طاعت میپذیرفتم
نه گوش به استغفار این بیدادگرها تیز کرده
پاره پاره در کف زاهدنمایان
سبحه صد دانه میکردم
عجب صبری خدا دارد!!!
اگرمن جای او بودم...
برای خاطر تنهایی مجنون صحراگرد بی سامان
هزاران لیلی ناز آفرین راکوه به کوه
آواره ودیوانه می کردم
عجب صبری خدا دارد!!!
اگرمن جای او بودم...
بگرد شمع سوزان دل عشاق سرگردان
سراپای وجود بی وفا معشوق را
پروانه میکردم
عجب صبری خدا دارد!!!
اگرمن جای او بودم...
که میدیدم مشوش عارف وعامی،زبرق فتنه این علم عالم سوز مردم کش
بجز اندیشه عشق و وفا،معدوم هر فکری
در این دنیای پرافسانه میکردم
عجب صبری خدا دارد!!!
اگرمن جای او بودم...
نه نه نه نه........
چرا من جای او باشم...
همین بهتر که خود جای خود بنشسته و
تاب تماشای تمام زشتکاری های این مخلوق را دارد
وگرنه من به جای او چو بودم
یک نفس کی عادلانه سازشی
با جاهل وفرزانه میکردم
عجب صبری خدا دارد!!!
عجب صبری خدا دارد!!!
((رحیم معینی))
برو ای تُرک که تَرک تو ستمگر کردم
یکی را دوست میدارم ولی افسوس که او هرگز نمیداند
نگاه کن که غم درون دیده ام
کاش میدیدم چیست؟؟؟
رفته بودیم که دور از انظار دیگران،ساعتی با سرگردانی یک عشق بی پناه،زیر روشنایی مات ماه،گردش کنیم..
هربار که مرا میدید ساعتها گریه میکرد!
سرگذشت من...
تورابااشک وخون ازسینه راندم آخرهم
از همان روزی که دست حضرت قابیل
اینک موج سنگین گذر زمان است که در من میگذرد...
همه در بعثت ذرات هستیم
نه ازافسانه میترسم نه از شیطان
نه ازکفرونه ازایمان
نه ازآتش نه از حرمان
نه ازفردا نه ازمردن
نه ازپیمانه می خوردن
خدارا میشناسم از شمابهتر
شماراازخدا بهتر
خداازهرچه پنداری جداباشد
خداهرگز نمیخواهد خداباشد
نمیخواهد خدا بازیچه دست شماباشد
که اوهرگزنمیخواهد چنین آیینه ای وحشت نماباشد
هراسی در دل ندارم من
هراسی را ازاین اندیشه ها در دل ندارم من
خدایا بیم ازآن دارم،خدایا بیم از آن دارم
مبادا رهگذاری را بیازارم...
فرازی ازکنسرت موسی وشبان
اجراشده توسط همای
اگر روح خداوندی،دمیده در روان آدم وحوا
پس ای مردم خدا اینجاست،خدادر قلب انسانهاست،به خود آی تا که در یابی...
خدادرخویشتن پیداست!!!
ازره غفلت به گدایی رسی
وربه خودآیی،به خدایی رسی
پنجره ای نشانم دهید تا من برای همیشه نگاه منتظر پشت آن باشم.
پنجره ای نشانم دهید.
من خانه ای دارم با چهار ضلع بلند آجری
روشنایی خورشید را از یاد برده ام
آسمان پر ستاره را نیز.
پنجره ای نشانم دهید.
پنجره ای كه پرواز گنجشكان را از پشت آن تماشا كنم
و خوشبختی مردمان را و گذر فصلها را.
در كوچه ما خانه ها را بی پنجره می سازند.و....
پنجره ای نشانم دهید تا من از آن به ازدحام کوچه خوشبخت بنگرم...
