29-خدایا شکرت
خلاصه با پلاکت علی آقا پلاکتش رسید به 50000 و متخصص بیهوشی جرات پیدا کرد از گردنش رگ بگیره ، واسش کاتتر بذاره . کمی خیالم راحت شد که حالا آنتی بیوتیکها به بدنش می رسه
. چون هنوز جواب کشت خونش معلوم نبود فول آنتی بیوتیک می گرفت. روزانه 20 واحد پلاکت معمولی و دو واحد (P.C) می گرفت. ولی همش بلافاصله مصرف می شد و افت می کرد ، چون هماچوری *،خونریزی داخلی و عفونت داشت .5 بار هم براش پلاکت (single donor) تهیه کردیم 
، برادر دوستش مریم و چند نفر دیگه این پلاکتها رو اهدا کردند.
این چند روز واسه خانواده ما هر ثانیه ش معادل یک سال بود. همش استرس ، نگرانی ...
وقتی می رفتم ملاقاتش با اینکه بیهوش بود باهاش حرف می زدم ، حتی جوابای خوب آزمایشاشو براش می خوندم وبهش یادآوری میکردم که چند روز بیشتر به تولدت نمونده و ... یادمه یه روز یکی از پرستارا گفت مگه میفهمه تو چی میگی؟!
گفتم : آره حتی اگر یادش نمونه الان هم می شنوه هم می فهمه که یه صدای آشنا داره باهاش حرف می زنه...
در طول این مدت خیلیا براش زحمت کشیدن:
اول از همه آقای دکتر قدیانی که خیلی دقیق وضعیتشو بررسی می کرد یادمه پرستارش می گفت گاهی بیشتر از نیم ساعت بالا سر خواهرته. ( این 12-10 روز وقت و بی وقت مزاحم دکتر می شدم اما حوصله می کرد. یه اخلاق خوب دیگه ی دکتر این بود که از عبارت مگه نگفتم!؟ هیچوقت استفاده نکرد. آخه قبل از جلسه ی 4م کموتراپی 4-3 بار تاکید کرده بود پورت بذار وخواهرم قبول نکرده بود و حالا که این اتفاق افتاده بود حتی یکبار هم یادآوری نکرد که اگه پورت داشت مشکلش کمتر می شد...)
بعد پرستارای مهربون (ICU3) که شبانه روزی براش تلاش کردن.
و پرسنل محترم بانک خون. بخصوص آقای گرایلی که همیشه به خانوادم امیدواری میداد.
(الهی قربون همتون)
یک هفته نفس گیر با همه سختیهاش گذشت
.
یه هفته نه، یه قرن بود.
بعد از 6 روز جواب کشت خون اومد. سودوموناس.
یه عفونت بیمارستانی خطرناک که خوشبختانه نوع مقاومش نبود.
چهارشنبه شب ساعت 10:30 زنگ زدم آقای دکتر قدیانی ، تازه ویزیتش کرده بود گفت: دیگه بیهوش نیست ، خودش خوابیده. بهترین جمله ی عمرم رو شنیدم. خبر خوشحال کننده ای بود
. کم کم اوضاع رو به بهبودی رفت .
بالاخره بعد از 8 روز قند عسل ما چشماشو باز کرد
. وای که چه لحظه ای بود وقتی با اون چشمای قرمز و خسته ش نگامون کرد
.
خودش که نمی دونست چه روزای سختی رو گذرونده.!!!
اتفاق بدی بود !
ولی می تونست خیلی بدتر از این باشه !
به هرحال خداست و همیشه جای شکرش را باقی میگذاره حتی در بدترین شرایط ...
خدایا شکرت ...
موضوع: خاطرات ICU من(تابستان 92)، خاطرات پلاکتی(خرداد92)،
. چون هنوز جواب کشت خونش معلوم نبود فول آنتی بیوتیک می گرفت. روزانه 20 واحد پلاکت معمولی و دو واحد (P.C) می گرفت. ولی همش بلافاصله مصرف می شد و افت می کرد ، چون هماچوری *،خونریزی داخلی و عفونت داشت .5 بار هم براش پلاکت (single donor) تهیه کردیم ، برادر دوستش مریم و چند نفر دیگه این پلاکتها رو اهدا کردند.این چند روز واسه خانواده ما هر ثانیه ش معادل یک سال بود. همش استرس ، نگرانی ...
وقتی می رفتم ملاقاتش با اینکه بیهوش بود باهاش حرف می زدم ، حتی جوابای خوب آزمایشاشو براش می خوندم وبهش یادآوری میکردم که چند روز بیشتر به تولدت نمونده و ... یادمه یه روز یکی از پرستارا گفت مگه میفهمه تو چی میگی؟!
گفتم : آره حتی اگر یادش نمونه الان هم می شنوه هم می فهمه که یه صدای آشنا داره باهاش حرف می زنه... در طول این مدت خیلیا براش زحمت کشیدن:
اول از همه آقای دکتر قدیانی که خیلی دقیق وضعیتشو بررسی می کرد یادمه پرستارش می گفت گاهی بیشتر از نیم ساعت بالا سر خواهرته. ( این 12-10 روز وقت و بی وقت مزاحم دکتر می شدم اما حوصله می کرد. یه اخلاق خوب دیگه ی دکتر این بود که از عبارت مگه نگفتم!؟ هیچوقت استفاده نکرد. آخه قبل از جلسه ی 4م کموتراپی 4-3 بار تاکید کرده بود پورت بذار وخواهرم قبول نکرده بود و حالا که این اتفاق افتاده بود حتی یکبار هم یادآوری نکرد که اگه پورت داشت مشکلش کمتر می شد...)
بعد پرستارای مهربون (ICU3) که شبانه روزی براش تلاش کردن.
و پرسنل محترم بانک خون. بخصوص آقای گرایلی که همیشه به خانوادم امیدواری میداد. (الهی قربون همتون)
یک هفته نفس گیر با همه سختیهاش گذشت
. یه هفته نه، یه قرن بود.
بعد از 6 روز جواب کشت خون اومد. سودوموناس.
یه عفونت بیمارستانی خطرناک که خوشبختانه نوع مقاومش نبود.چهارشنبه شب ساعت 10:30 زنگ زدم آقای دکتر قدیانی ، تازه ویزیتش کرده بود گفت: دیگه بیهوش نیست ، خودش خوابیده. بهترین جمله ی عمرم رو شنیدم. خبر خوشحال کننده ای بود
. کم کم اوضاع رو به بهبودی رفت .بالاخره بعد از 8 روز قند عسل ما چشماشو باز کرد
. وای که چه لحظه ای بود وقتی با اون چشمای قرمز و خسته ش نگامون کرد. خودش که نمی دونست چه روزای سختی رو گذرونده.!!!
اتفاق بدی بود !
ولی می تونست خیلی بدتر از این باشه !
به هرحال خداست و همیشه جای شکرش را باقی میگذاره حتی در بدترین شرایط ...
خدایا شکرت ...
موضوع: خاطرات ICU من(تابستان 92)، خاطرات پلاکتی(خرداد92)،
[ شنبه 26 بهمن 1392 ] [ 10:53 ب.ظ ] [ درسا ]
تماس گرفتم گفت من شیفت نیستم بده بچه ها درستش می کنن. رفتم اونجا از بدشانسی
هیچکدوم از همکارای آشنا شیفت نبودن 
. رفتم دفتر پرستاری دو تا سوپروایزر از نوع سختگیرش شیفت بودن که
باهاشون میونه ای نداشتم وقتی قضیه رو در میون گذاشتم خیلی خواسته منو متوجه نشدن ، گفتن باید اول تشکیل
پرونده بدی. گفتم طول می کشه بعدشم مگه میشه یه مریض همزمان دو تا بیمارستان پرونده
داشته باشه؟! گفتن : پس رئیس بیمارستان باید اجازه بده.
گفتم یک ماه پیش (Donor) این آزمایشات رو داده OK بوده هیچ اتفاقی قرار نیست بیفته فقط برای سیر قانونی میخوان (پلاکت مثل گلبول قرمز آنتی ژن نداره واسه انتقال بیماری.) زنگ زدن دکتر الف (رئیس بیمارستان)
که اونم چون تلفنی متوجه قضیه نشد گفت باشه شنبه رسیدگی می کنم. گفتم شنبه؟ واسه یه امضا!! 
خیلی دیره اون موقع دیگه میخوام آفتاب
در نیاد
....
. 
بین راه دوستم بهم خبر
داد که رییس بیمارستان هرچی بهت زنگ می زنه گوشیت
خاموشه . به ما گفته برش گردونید هر کاری میخواد انجام بده مسئولیتش با من ، گفتم بگو الان دیگه دیره !!
. به آقای دکتر قدیانی گفتم چه کاری از دست من برمیاد : گفت پلاکت (Single donor) تهیه کنید ،با عفونت شدیدی که داره ریه ش خونریزی نکنه.
اومدن، من و برادرم گروه خونمون (+O) بود ولی کسی می تونست پلاکت بده که در طول 4 ماه گذشته اهدا داشته باشه
نگهبان گفت من میدم
ولی حیف 7روز از زمانش گذشته بود. خانم دکتر نظامی لیست دونورهای اون دوره رو برداشت و به تک تکشون زنگ زد
خیلیا مسافرت بودن بعضیام ترسیدن بیان حتی یه نفر منکر اهدای قبلیش شد. همه ی اوناییم که اونجا بودن گروه خونی دیگه ای داشتن. یه (Donor) اومد دستش هماتوم داد کنسل شد یکی دیگه اومد گفت دیشب سرما خوردم اونم کنسل شد . 4 ساعت گذشته بود هنوز خبری نبود، من فقط گریه می کردم. خانم دکتر گفت شده تا 8 شب طول بکشه کارتو راه میندازم
... بالاخره فرشته ی نجات رسید
یه پسر حدودا 20 ساله به نام علی قبول کرده بود. داشت با اضطراب به دوستاش میگفت می خوان وصلم کنن به دستگاه 
. به منم گفتن این آقا یکماه پیش اهدا داشته ولی فردا جمعه است میره تا شنبه . چون میخوایم مراحل قانونی جلو بیفته (همون 24 ساعت) یه فرم هست که عواقب احتمالی بیماریهای عفونی (HIV HBV HCV) رو پزشکش باید بعهده بگیره . گفتم پزشکش تهرانه با این حجم ترافیک، زمان رو از دست میدیم. 
.بخصوص که حرف نمیتونستم بزنم و تنها چیزی که میتونستم باش پرستارا رو صدا کنم پروب پالس اکسی متری بود.تنها کاربرد مفیدپالس اکسی متری واسه من این بود که با زدنش به میله تخت میتونستم پرستارم رو صدا کنم
،تا بهم خودکارو کاغذ بده.یه عالمه صدای اعصاب خرد کن آلارم دستگاه
غذای من هم یه مقدار پودر مخصوص بود(بهش میگفتن تیپیس) که تو آب حل میکردن ونهایتا میشد 50سی سی.
وبعدش هم میریختنش تو سرنگ گاواژو از اون لوله رد میشد،بعدش هم دوبار اون سرنگ رو پرآب میکردن که مسیر لوله تمیز بشه،تازه همون غذای مختصر هم بعضی پرستارا یادشون میرفت بدن و میرفت تا شیفت بعدی،منم از اونجایی که قد و مغروربودم بهشون نمیگفتم که به من غذا ندادن
.البته ناتوانی من برای (WC)رفتن هم مزید بر علت شده بود.یه رفتار بسیار بد دیگه ای هم که با من میشد این بود که دستام رو به میله های تخت میبستن چون میترسیدن من لوله رو از دهنم بکشم
توی (ICU) داشتن همراه ممنوع بود،ملاقات هم فقط روزی نیم ساعت از پشت شیشه بود با ملاقات حضوری یک نفر اونم به مدت یه ربع.بنده خدا مامانم فقط یه بار اومد پیشم،من بیهوش بودم،همه جام هم پر کبودی بود،با چشمای نیم باز سرخ،ادم شدیدی هم داشتم.به درسا گفته بود ازین به بعد خودت برو پیشش.من نمیتونم اینجوری ببینمش
،وقتی اونجا بودم،یکی از دوستام میگفت:عین پیرزنا شده بودی،آخه آدم وقتی هیچ مویی به تنش نیست،سنش خیلیییی بالا میزنه
،حتی درسا وقتی برای اولین بار اومده بود،پرسیده بود خواهر منو کدوم تخت خوابوندین؟؟،گفتن تخت 1...
،نمیدونست من فقط 22 سالمه
،
و گذاشتن موهای مصنوعیم میکردم
،اونم بخاطر خانوادم،واینکه هر کسی نتونه بادیدن ظاهرم مشکل منو تشخیص بده،اما اونجا دیگه ازین خبرا نبود
))
،ملاقات خواهرم یه ربع در روز و سر زدن دکتر جون به من بودالبته آقای گرایلی(از پرسنل بانک خون)هم یه چهره آشنای دیگه بود که دیدنش خوشحالم میکرد و با رفتنشون من واقعا احساس غریبی میکردم
.وپرستارایی که با من بودن میگفتن بخواب دیگه
،با خودم گفتم بیدار نکن،من که بیدار ذاتی ام!!!
از صبح که آفتاب نزده بود،نظافت شروع میشد
،اصلا نمیدونم چرا این سیستم (ICU)انقد مسخره ست،مریض از خودش داغونه،با اون کارا ریتم خوابش هم به هم میزنن،اونجا 10 تا تخت بود،چند نفری هوشیار بودن،منم یکیشون بودم.اون موقع که خوابم نمیبرد،صدای همه دستگاهها رو مرور میکردم،میگفتم اگه هممون با هم ریتمیک بزنیم،میتونیم آهنگ پت و مت رو اجرا کنیم
به (ICU) برده شده بودم و از نظر
تنفسی 100%به دستگاه وابسته بودم. فشارم هم بازور دوپامین 8نگه داشته بودن
از نظر رگ هم فقط یه آنژیوکت صورتی داشتم با یه رگ نازک مسخره که باهاش باید خون،پلاکت ،آنتی بیوتیک و دوپامین میگرفتم. دکتر گفته بود واسم پلاکت (single donor-تک اهدا کننده)بگیرن تا متخصص بیهوشی از من یه رگ مرکزی بگیره و بتونن این همه چیز میزو به من برسونن
.با 7000 تا پلاکت هم هیچ دکتری ریسک عمل رو قبول نمیکرد.خدا میدونه که خانواده با چه دردسرایی واسه من پلاکت جور کردن و توی اون مدت چییییییییی کشیدن
به نام علی آقا واسم پلاکت داده بود
.که پلاکتم رسیده بود به 50000 ودکترشهریار سعیدی (متخصص بیهوشی )از گردن من یه رگ گرفته بود وتوی گردنم یه کاتتر بلند گذاشته بود.(دمشون گرم هم علی آقا، هم دکترسعیدی)
)بود.(دم همشون گرم)