بهاردوباره(خاطرات کموتراپی من)

سرطان خون ALL بزرگسالان نوعی از سرطان است که در آن مغز استخوان به تعداد بسیار زیاد، لنفوسیت (گونه‌ای از گلبول‌های سفید خون) می‌سازد.

سرطان خون ALL بزرگسالان (که آن لوسمی لنفوسیتی حاد هم می‌گویند) سرطانی است مربوط به خون و مغز استخوان. معمولاً این نوع سرطان اگر زود درمان نشود، به سرعت وخیم‌تر می‌شود.

در حالت عادی، مغز استخوان سلول‌های بنیادی خون (سلول‌های نابالغ) را می‌سازد که به مرور به سلول‌های خونی بالغ تبدیل می‌شوند. سلول بنیادی خون احتمال دارد به سلول بنیادی مغز استخوانی یا سلول بنیادی لنفاوی تبدیل شود.

سلول بنیادی مغز استخوانی به یکی از این سه نوع سلول خونی بالغ تبدیل می‌شود:

اینجا بود که دیگه دوران خوش خیالی تموم شد...

(ALL)تشخیصی بود که از روی نمونه داده بودن... توی خونم 45%بلاست بود ومن باید شیمی درمانی میشدم.هیچ جوری نمیتونستم باور کنم که این بلا سر من اومده،در واقع با اینکه همه چیز قطعی شده بود،ولی انگار تو فاز انکار بودم و میگفتم شاید اشتباه شده باشه !!!قبل از درمان دکتر به من گفت دکتر پزشکی قانونی میاد ویه چیزایی بهت میگه،حالا من چندتاشو میگم.واقعا انقد گیج شده بودم انگار هیچی نمیشنیدم.فکر کنم 5روز از بستری شدن من گذشته بود که داروهامو گرفتن ودرمان رو شروع کردن.قبل از شروع درمان من رو به اتاق ایزوله منتقل کردن که خودم تنها اونجا بودم.اولین داروم سیکلو فسفاماید بود.همه پرسنل بخش به من میگفتن تو چرا انقد بی اعصابی.واقعا هم راست میگفتن حوصله هیچ کسی رو نداشتم.آخرین روزای اسفند بود،دوست داشتم برم خرید،دوست داستم هرجا باشم الا بیمارستان،فقط میدونستم عوارض داروهای کموتراپی ریزش مو وعوارض گوارشیه ولی نمیدونستم شدتش چقده...من شاید تا 2/3روز آخر بستری بودنم توی دوره ی اول آنتی بیوتیک میگرفتم.چون تبم همچنان ادامه داشت.2واحد هم خون گرفتم.سیتارابین هم از داروهای دور اولم بود.موهام به قوت خودش باقی بود و من از این قضیه خوشحال بودم.آخه توی اورژانس که بودم یکی از پرستارا میگفت اگه روحیت خوب باشه موهات نمیریزه،ما مریض داشتیم که تا دوره های آخر موهاش نریخته.(منم باور کرده بودم)تا اینکه گفتن بهتره موهاتو کوتاه کنی.آخرین دارویی که گرفتم آدریا مایسین بود.قرمز بود.بعد از اون خواهرم موهام روتوی بیمارستان کوتاه کرد،همه سر جاشون بودن تا اینکه من رفتم حموم،وقتی بعدش موهامو شونه کردم دیدم با هر بار شونه کشیدن شاید 10/20 تا دونه میریخت.به درسا (خواهرم)گفتم نمیخواد شونه کنی.موهای خوشگلمو که تازه رنگ کرده بودم سشوار کشیدم و رفتم سرتخت.چند روز اول فروردین بود.

من هنوز تب داشتمو جو شلوغ و نور زیاد  بالای سر ما توی اوژانس تحت نظر،اصلا اجازه خواب به آدم نمیدادتازه بدتر از همه اینا اینکه 5 صبح ،یه نفر هی بگه با عرض پوزش ،با عرض پوزش و چند شیشه از آدم خون بگیره!!!

بالاخره اون شب کذایی تموم شد و صبح گفتن باید بری اورژانس زنان،تا زمانی که تخت بخش خالی بشه.توی اورژانس که بودیم خیلی از دکتر قدیانی(دکتر جون فعلی)تعریف کرده بودن.ما هم منتظر ایشون بودیم.

شب ساعت 11بود که اومد.از من (PBS)گرفت،وگفت فردا هم مغز استخوان میگیرم.

فرداش من به بخش 7B منتقل شدم اونجا وزن شدم 50 کیلو بودم.رفتم توی یه اتاق 3تخته.هنوز چند دیقه نگذشته بود که دراز کشیده بودم که با یه حالت گرگرفتگی شدید پا شدم به درسا گفتم پنجره رو باز کن. نسیم خنکی میومد و یه کم بهتر شدم.یهویی خانم  تخت کناری رو  از اتاق عمل آوردن،گفت سردمه،

پنجره رو بستندوباره من گر گرفتمنمیتونستم راه برم،به درسا گفتم توروخدا بریم بیرون، اینجا گرمه...دوباره با ویلچر رفتیم بیرون اتاق.اومدیم تو سالن بیرونی ولی پنجره ها  باز نمیشد.گفتم توروخدا بریم یه جایی که باد بیاد.رفتیم یه اتاق دو تخته که یه تختش خالی بود.،پنجره رو باز کردن و نسیم خنک باز اومد.دیگه همونجا موندم و نرفتم اتاق قبلی...

. شب هم ساعت 10 بود که دکتر اومد.خیلی واسم عجیب بودکه چه طور یه اتند(فوق تخصص)اون موقع شب بیاد و مریض ببینه!!!تازه اینکه همون موقع هم مغز استخوان(BM) بگیره،

(توی بیمارستان امام خمینی از1 ظهربه بعد جز دکترهای آنکال،هیچ دکتری رو نمیتونستی پیدا کنی!!!)

بخاطر تجربه های تلخی که از گرفتن مغز استخون توی بیمارستان قبلی(امام خمینی) داشتم ،شاید اگه میگفتن بمیر، برام از دادن (BM)راحت تر بود.ولی خدارو شکر به خیر گذشت.نمونه رو فرستادن آزمایشگاه  برای آزمایش فلوسیتومتری، نمیدونم چند روز ولی خیلی طول نکشید که جوابش اومد و متاسفانه جوابی که ما دوست داشتیم نبود.