متاسفانه چند روز پیش بازیگر مورد علاقه‌ی من ، " رابین ویلیامز " كه یك كمدین مشهور و محبوب بود و خاطرات زیادی رو با فیلم‌هاش دارم فوت كرد. خیلی از فیلم‌هایی كه بازی كرده بود و نوع بازگیریش رو دوست داشتم و شنیدن این خبر برای همه‌ی كسانی كه دوستش داشتند شوكه كننده بود.


برخی میگن علت مرگ خودكشی بوده، بعضی میگن مصرف زیاد مواد مخدر بوده و همسرش هم رسماً اعلام كرده كه رابین ویلیامز به بیماری پاركینسون مبتلا بود. دلم از شنیدن این خبر خیلی گرفت ... این دومین خبر مرگ بازیگران هالیوودی در ماه گذشته است. البته جایی یك مطلب طنزی رو هم خوندم در مورد نحسی " رمزی " فوتبالیست تیم آرسنال كه هر باری كه گلزنی كرده یكی از چهره‌های سرشناس دنیا فوت كردند و مرگ رابین ویلیامز هم دو روز بعد از آخرین گلزنی "رمزی" بوده!!
كاش این آخر راه این هنرمند 63 ساله نبود ...

انگار همه‌ی میـــرا هایی كه می‌شناسم یك جورهایی عجیب و غریب هستند...!

آخرین بسته‌ی چای كیسه‌ای را برداشتم و برای خودم چای دم كردم ...
كتاب " میــــرا " را تا انتها خواندم... پایان عجیب و غریبی داشت كه انتظارش را نداشتم. برخی از خوانندگان این كتاب نوشته بودند این كتاب " به درد نخورترین كتابی است كه خوانده‌ام ! " اما من این حس را ندارم.
كتاب در عین حال كه داستانی عاشقانه است ، نقدی بر جامعه‌ی زمانش و پیش‌بینی نویسنده از جامعه‌ی آرمانی نیز هست كه تأمل برانگیز بود...

و این میـــرا نیز تمام شد ...
شاید كتاب بعد مربوط بخ كریستین بوبن باشد كه می‌خوانم...

روزگاری بود كه بیرون رفتن برای  " زن " گناهی بزرگ محسوب می‌شد ؛ اما با گذشت زمان و تغییر طرز فكر و سطح سواد زنان موجب شد تا این قشر از جامعه‌ی ایرانی حق مسلم خود را مطالبه كند. طبیعی بود كه حضور در جامعه مستلزم رعایت هنجارهای اجتماعی بود ؛ بنابراین زنان می‌بایست برای حضور در جامعه حتماً از پوشش چادر برای حجاب خود استفاده می‌كردند ؛ دیری نپایید كه زنان پوشش مانتو را بعنوان حجاب دوم اما تحت هنجار برای خود انتخاب كردند .
فشارهای بی‌منطق مقامات بر روی مردم و به خصوص جوانان كه گناهشان ملاقات با هم‌نوع از جنس مخالفشان آن هم در مكان‌های سر باز و عمومی و یا بیرون گذاشتن قسمتی از مو و یا ابراز تمایلات به حق سیاسی_اجتماعی در دانشگاه - كه در زمان انقلاب از حقوق مسلم دانشجویان به حساب می‌آمد ، چه اینكه بخش اعظم وظیفه‌ی اطلاع‌رسانی در انقلاب بزرگ جمهوری اسلامی بر دوش جوانان و دانشجویان قرار داشت - بود ، چندین اثر بد و بدون بازگشت را بر روی جامعه بر جای گذاشت. نخست اینكه فشار بر روی جوانان و توبیخ آنها به جرم هم‌صحبتی با جنس مخالف(!) و تحقیر شخصیت آنها نزد خانواده‌ی متدین - و به شدت خشك و اصولگرای آن دوره - موجب رواج بی‌عفتی و روابط نامشروع شد! چرا كه جوانان برای فرار از دست همان‌ها كه چماغ فشار در دستشان بود به مكان‌های - به اصطلاح - امن و سرپوشیده می‌رفتند و همین امر موجب سوءاستفاده‌های بسیاری را فراهم آورد ؛ چنان كه می‌دانیم هركجا كه دو نفر از جنس مخالف زیر یك سقف تنها باشند شیطان نیز در آنجاست! چه دخترانی كه با وعده‌های پوشالی و رویایی برخی پسران و اعتماد به آنها مورد تجاوز قرار نگرفتند و شاید سالها هم به دلیل مسائل خانوادگی دم بر نیاوردند!

داستان عجیبیه! پشت سر هم " یك نام " برای من تكرار میشه!

- میــــرا !

اولین میــــرا ، دختر وبلاگ‌نویسی بود كه راجع بهش قبلاً هم توضیح دادم. میــــراهای بعدی رو به لطف جستجو برای همون میـــرای اولی پیدا كردم!!! دومین میــــرا ، كافه‌ای بود در میدان انقلاب كه به تازگی باهاش آشنا شدم و منو بیاد همون میـــرا راد انداخت ؛ و حالا سومین میـــــرا ...

سومین میـــرا نام یك كتابه كه به تازگی باهاش آشنا شدم و تو وقت كمی كه در طول روز دارم مشغول خوندنش میشم . داستان میــــرا ، كِشِشِ عجیبی داره كه وقتی مجبور میشم كتاب رو رها كنم و به كارهام برسم ناراحت میشم و در حین كار ذهنم درگیر " میـــــرا " است. نویسنده‌ی این كتاب كریستوفر فرانك است. من با این كتاب به واسطه‌ی جستجوی اینترنتی‌ای كه به دنبال میــرا راد بودم آشنا شدم و در حال خوندنش هستم. البته برای خوندن این كتاب باید اعصاب و روان درست و حسابی داشته باشید چون جهان پیرامون رو شدیداً سیاه جلوه میده ؛ گرچه اگر با دقت به نقاطی كه كتاب به اون‌ها اشاره می‌كنه بنگریم می‌بینیم كه نویسنده پر بیراه نگفته و واقعاً توی دنیای شیشه‌ای زندگی می‌كنیم كه فكر می‌كنیم در حال زندگی كردن با اراده‌ی خودمون هستیم در حالی‌كه این‌طور نیست! البته باز هم تأكید می‌كنم كه اگر اعصاب درست و حسابی ندارید خودتون رو خیلی درگیر این كتاب نكنید!!
من احساس می‌كنم جنبه‌اش رو دارم كه دارم می‌خونم !! شاید اگر خواننده سطح جنبه‌اش پایین باشه به نوعی " خود درگیری " پیدا كنه!! از من گفتن بود!!

به جهت ساعات كاری زیاد متاسفانه زیاد در جریان اخبار قرار نمی‌گیرم و یا دیر متوجه اخبار میشم... دیشب از طریق اخبار نیمه شب خبر سقوط پرواز ایران 140 رو شنیدم. مسئولین ابراز تأسف كردند ، اما آیا واقعاً تأسف خوردن كافیست؟
شنیدم كه یكی از مسئولین گفت :
" هواپیما و سرنشینانش تحت پوشش بیمه قرار داشتند!! "
پروازی كه بیشتر سرنشینانش خانواده بودند و همگی فوت كردند بیمه به چه كاری می‌آید ؟ اصلاً مگر در چنین حادثه‌ی دل‌خراشی بیمه در مقابل جان از دست رفته‌ی انسان‌ها قابل عنوان هست؟!
اگر تحریم هستیم ، اگر امكان تعمیر و نگهداری از هواپیماها را نداریم ، یك بار برای همیشه در این صنعت هوایی را ببندیم و بجای خرید هواپیماهای دور انداخته شده با پول بیت‌المال ما هم آنها را تحریم كنیم و جلوی خروج بیهوده‌ی ارز از كشور كه جز تباهی زندگی هموطنانمان سودی ندارد را بگیریم (البته اگر نان برخی آجر نمی‌شود!) تا زمانی كه بتوانیم علم و امكانات خودكفایی را در كشورمان راه‌اندازی كنیم یا اینكه با دیپلماسی فعال از چنگ تحریم‌های بی‌پایان غرب بگریزیم!
ارزش جان انسانها بیش از این نیست كه برای مسافرتی كوتاه مدت راهی شوند اما " ما " آنها را با سوء مدیریت به سفری ابدی بفرستیم؟؟
این اتفاق تلخ ممكن بود برای هر كدام از ما اتفاق بیفتد ؛ پس مثل همیشه نگوییم " خدا را شكر ، خطر از بیخ گوشمان گذشت! "
شاید بار دیگر ما هم یك پای حادثه‌ای این‌چنین باشیم ...