بعد از مدت‌ها امشب فرصتی دست داد تا به تماشای دو فیلم سینمایی بنشینم. دو فیلم از دو سینمای متفاوت... اولی از سینمای ایران و دومی از سینمای هند...

بادیگارد ساخته استاد ابراهیم حاتمی‌کیا ، اولین فیلمی بود که تماشا کردم...
طبق انتظار ، فیلم سناریوی جالبی داشت با قهرمانی بازمانده از جنگ و شخصیتی معترض به اوضاع پس از جنگ... معترضی که در اکثر آثار حاتمی‌کیا حضور پررنگی دارد. بادیگارد را دوست داشتم و البته بازی استاد پرویز پرستویی که بازیگر مورد علاقه من هستند.

فیلم دوم اما از سینمایی متفاوت ، سینمای بالیوود بود.
وزیر...
با بازی درخشان آمیتاب باچان. این فیلم را هم دوست داشتم. سناریوی جذاب و بازیگران هنرمند این فیلم از ویژگی‌هایی هستند که موجب می‌شوند تا شما را برای تماشای این فیلم تشویق کنم.

اما در نهایت به نظرم میرسد چرخه سینما همچون خیلی چیزهای دیگر راه بسیاری برای اینکه در مسیر پیشرفت و راه درست قرار بگیرد دارد. همه‌ی ما سینمای هند را به تخیل‌گرایی و قهرمان‌هایی با قدرت‌های غیر عادی می‌شناسیم. اما چیزی که در سینمای هند نقطه جذابیت ماجراست تعلیقی است که در بیشتر فیلم‌های این سینما دیده می‌شود و معمولاً فیلم‌ها آن طوری تمام می‌شوند که ما اصلاً انتظارش را ندشتیم. دقیقاً عکس اتفاقی که در بیشتر فیلم‌های ایران اتفاق می‌افتد و معمولاً بیننده از اواسط فیلم قدرت حدس زدن انتهای فیلم را خواهد داشت و گاهی چند حدس می‌زند که یکی از آنها درست از آب در می‌آید.

همه‌ی نگاه‌ها به پرده‌ی سینما دوخته شده بود و همه منتظر شروع فیلم بودند...
بالاخره فیلم شروع شد...
پلان اول : دوربین سقف را نشان می‌داد...
یک دقیقه گذشت و همچنان یک سقف روی پرده‌ی سینما نقش بسته بود...
دو...
سه...
چهار...
پنج...
هشت دقیقه‌ی اول فیلم ، دوربین بدون حرکت همچنان سقف را نشان می‌داد...
کم کم صدای حاضران در آمد و تماشاگران در حال ترک سینما بودند...
ناگهان دوربین شروع به حرکت کرد و تختی را نشان داد که رویش یک جانباز بود...
زیرنویسی روی پرده‌ی سینما نقش بست:
این تنها هشت دقیقه از زندگی یک جانباز قطع نخاعی بود و شما طاقتش را نداشتید..!!!

پی‌نوشت : این مطلب رو دیروز در مترو خوندم. روم تأثیر گذاشت و تصمیم گرفتم اینجا منتشرش کنم.

سالها پیش كه سینما ابهت و رونقی داشت ، جوادیه 3 سینما داشت ؛ اولی در خیابان بیست متری جنب آموزشگاه رانندگی تدین (كنونی) قرار داشت و دو سینما هم به نام‌های توسكا و شیرین در خیابان (بلوار امروزی) دشت آزادگان، پل جوادیه واقع بودند. درست به یاد ندارم كه چه زمانی سینمای واقع در خیابان بیست متری تعطیل شد اما دو سینمای دیگر را به خوبی به یاد دارم . سینما توسكا و سینما شیرین كه سالها فیلم‌های زیادی را به همراه برادرهای بزرگتر از خودم در آنها تماشا كرده بودم ...
البته به شخصه سینما توسكا را بیشتر دوست داشتم چون امكانات بهتری داشت. بوفه‌ی فعال و یك ساندویچی در داخل محوطه‌ی سینما توسكا وجود داشت كه خیلی وقت‌ها بعد از سینما با برادرانم به آنجا می‌رفتیم. كیفیت سینما ،صدا و صندلی‌هایش كمی بهتر از سینما شیرین بود.
حدود 10 - 12 سال پیش سینما توسكا - آنطور كه به اهالی جوادیه گفته شده بود - جهت بازسازی به بخش خصوصی واگذار شده بود . مدتی بعد اعلام كردند كه بخش خصوصی از بازسازی صرف نظر كرده و نهادهای دولتی مسئول بازسازی این سینما هستند. در آن زمان تنها سینمای جوادیه سینما شیرین بود. بعد از یكی دو سال بی خبری و عدم كوچكترین تغییر در ظاهر و باطن سینما توسكا ، سینما شیرین هم بسته شد ...



گمان می‌كنم این روزها سالن‌های این دو سینما به مكان خوبی برای زندگی انواع جانوران موزی و غیر موزی تبدیل شده باشد..!!
و این بود كه سالهاست جوادیه دیگر سینما ندارد ؛ سینمایی كه به عنوان یكی از نمادها و نهادهای فرهنگی از آن یاد می‌كنند ، جای خالی‌اش در جوادیه به شدت حس می‌شود و هیچكس نیست كه پاسخگو باشد. شاید فكر می‌كنند اهالی جوادیه نیازی به سینما ندارند... البته اصولاً شاید كسی هم نباشد كه به نیازهای فرهنگی و اجتماعی مردم جنوب شهر تهران اهمیت دهد...
فراموش نكنیم كه در كنار مسائل فرهنگی ، تعطیلی این سینماها  جنبه‌های دیگری هم دارد. مثلاً اینكه این سینماها سالها محل كسب درآمد برای خیلی‌ها بوده است ؛ آپارتچی‌ها ، بوفه داران و حتی مغازه‌های اطراف این سینماها كه به لطف رفت و آمدهای مردم روزگاری درآمد خوبی داشتند و روزی حلال كسب می‌كردند. گاهی مسئولین فكر می‌كنند كه ایجاد اشتغال یعنی ایجاد كار دولتی! و بعد می‌گویند بودجه‌ی كافی برای پرداخت حقوق كارمندان نداریم و در نتیجه نمی‌توانیم اتغال دولتی ایجاد كنیم..! نه!! گاهی تصمیم‌گیری‌های صحیح و به جا موجب ایجاد شغل‌های اصلی و بسیاری شغل‌های فرعی می‌شود كه زنجیره‌وار ادامه پیدا می‌كنند. اما خیلی وقت‌ها ما فقط شاهد تصمیم‌گیری‌های هیجانی و سلیقه‌ای مسئولین هستیم كه نه تنها دردی از ما دوا نمی‌كند بلكه دردی نیز به باقی دردها اضافه می‌كند...
باشد كه برخی مسئولین به راست هدایت یابند و برای حل مشكلات مردم قدمی مثبت بردارند. كمبود سینماهای استاندارد و در شأن مردم این سرزمین تنها یكی از مشكلات فرهنگی مردم است...
همین و بس...