امروز یک خانومی به بنگاه مراجعه کرد و دنبال خانه‌ای مستغلاتی می‌گشت ؛ کلید یکی از خانه‌هایی که به بنگاه سپرده شده بود و به بودجه‌ی اون خانوم هم می‌خورد توی بنگاه بود و من هم به عادت همیشگی و با خیال راحت اون خانوم رو همراهی کردم تا منزل را نشانش بدهم.

در را باز کردم و رو کردم به آن خانوم و گفتم : بفرمایید داخل! همینکه برگشتم دیدم هی وای من!! خانه‌ای که قبلاً خالی بود الان پر از وسایل است!! سریع در را بستم و بعد از چندبار صدا کردن متوجه شدم در آن ساعت کسی داخل منزل نبوده!

خلاصه کلی شانس آوردم! فکرش را بکن اگر کسی در منزل بود و من هم بی خبر از همه جا در را باز می‌کردم چه می‌شد؟!! بعد از برگشتن به بنگاه به صاحب‌خانه‌ی بی‌فکر زنگ زدم و گفتم مرد حسابی خانه را اجاره دادی لااقل خبر بده و بیا کلیدش را ببر که نرویم توی خانه‌ی مردم!!! مردک لال شده بود گفت امروز می‌آیم! گفتم نرسی که اینقدر بی‌فکری!!

دهه‌ی اول محرم امسال بود که توی جمعی گفتم این سنت که فقط ده شب اول محرم مجالس عزاداری برگزار میشه در حالی‌که اصل ماجرای محرم دقیقاً بعد از دهه‌ی اول محرم اتفاق میافته و اصل عزاداری باید برای بعد از شب دهم باشه!! مدتیه کتاب "فاطمه فاطمه است" -البته این نسخه‌ای که دست من هستش تنها کتاب فاطمه فاطمه است رو شامل نمیشه؛در واقع ناشر با خوش‌ذوقی 3 کتاب کوچک مرتبط از دکتر شریعتی  با محوریت موضوع زن رو در یک کتاب باز نشر داده - به دست گرفتم و در حال مطالعش هستم ؛ البته بیشتر از روزی چند صفحه وقت نمی‌کنم که مطالعه کنم.
 این متن بخشی از سخنرانی دکتر علی شریعتی در حسینیه‌ی ارشاد در تاریخ 1350/4/14 می‌باشد که درباره‌ی عدم آگاهی کافی مردم درباره‌ی واقعه ی کربلا و پس از آن می باشد که برای خودم خیلی جالب بود و بد ندیدم که توی وبلاگم بنویسم:


"توده‌ی مردم ما که همه‌ی عمر با عشق به ائمه‌ی شیعه زیسته و در مصیبتشان گریسته و ماه‌ها و سال‌ها  در خدمت به آنان و در تجلیل نام و احیای یادشان دویده و خرج کرده و اخلاص‌ها و گذشت‌ها نشان داده است ، امامان خویش را - که هر کدام باید درسی به او بیاموزند و با زندگی و اندیشه و سخن و سکوت و آزادی و اسارت و شکنجه و شهادتشان به او ، آگاهی و حیات و عزت و انسانیت ببخشند - از روی " شماره‌ی ردیفشان " تشخیص می‌دهد.
 
اگر این مرد ، در عاشورا بر سر و تنش تیغ می‌کشد و به عشق حسین از شکنجه و درد خویش لذت می‌برد ، اما حسین‌(ع) را کج می‌شناسد و کربلا را بد می‌فهمد ، مقصر کیست؟
 
و اگر این زن با تمام وجودش می‌گرید و نام فاطمه و یا زینب آتش در استخوانش می‌زند و اگر بداند که " می‌ارزد " و " به کار می‌آید " عاشقانه جانش را می‌بخشد ، اما این دو را نمی‌شناسد ، یک جمله از سخنانش را نمی‌داند و یک خط از شرح حالشان را نخوانده است و فاطمه را فقط کنار در خانه‌اش ، در لحظه‌ای که در به پهلویش می‌خورد به یاد می‌آورد و زینب را در ساعتی که از خیمه به سراغ شهیدی بیرون می‌پرد و فقط از صبح عاشورا تا ظهر عاشورا از او خبر دارد و از عصر عاشورا برای همیشه گمش می‌کند و درست از روزی که کار زینب و رسالت بزرگش - که وارث حسین است - آغاز می‌شود ، آگاهی او پایان می‌یابد ، مقصر کیست؟
 
اگر پسر تحصیل‌کرده و روشن‌فکر آن مرد و دختر تحصیل‌کرده و روشن‌فکر این زن قضاوتشان این باشد که " دینِ گریه و  نوحه و عزا و مصیبت به چه کار می‌آید؟ این همه شور و عشق و ناله و زاری بر حسین و فاطمه و زینب از کار یک ملت اسیر عقب مانده ، که به آگاهی و نفی ستم و شور آزادی محتاج است ، چه گرهی می‌گشاید؟ " مقصر کیست؟  "
 

امشب آخرین قسمت سریال دولت مخفی از شبکه‌ی دو سیما پخش شد ؛ توی این سریال یک بخش‌هایی بود که از محبت بعضی افسران عراقی نسبت به اسرای ایرانی به نمایش در اومده بود ؛ راستش نمی‌دونم این موضوع واقعیت بود یا نیاز سیاسی امروز این رو می‌طلبه که بگیم همه‌ی عراقی‌ها بد نبودند!! در حالی که از زمانی که به یاد دارم از بد رفتاری عراقی‌ها با اسرای ایرانی صحبت می‌شد...

از این که بگذریم اما به تصویر کشیدن صحنه‌هایی از آزادی اسیران ایرانی بعد از جنگ واقعاً منو تحت تأثیر قرار داد. به این فکر می‌کردم که این همه اسیر ایرانی بعد از جنگ چی شدند؟ الان کجان؟ به این فکر می‌کردم که اینقدر به زور جنگ و اسارت رو تو گوشمون خوندن که از این مفاهیم زده شدیم! اینقدر گفتند که حتی شاید خود من یک بار ننشستم و به این موضوع فکر کنم که چه زندگی‌هایی که بخاطر همین اسارت به هم نریخت؟ چه جدایی‌ها و چه سختی‌هایی که خانواده و اسرا نکشیدند. کم نیست... اگر کسی ابتدای جنگ اسیر شده باشه و جزو سری‌های آخری باشه که آزاد شده حداقل چیزی در حدود 12 یا 13 سال توی اسارت بوده. بیش از نیمی از عمرش رو از دست داده... کدوم یکی از ما حاضریم یک روز زندگیمون رو از دست بدیم و در کنار عزیزانمون نباشیم؟؟
راستش جامعه و بعضی مسئولین کاری کردند که تا اسم جانباز و آزاده و شهید میاد یاد بنیاد شهید و کوپن و قبولی بدون کنکور و پست و مقام و... میفتیم!! اما واقعیت جنگ همین بوده؟ چند نفر از این اسیران به یه مقامی دست پیدا کردند؟ چند تا خانواده‌ی شهید از مزایای بنیاد شهید استفاده کردند؟ خانواده‌ای که دیگه سرپرستی نداشت، محبت پدری و همسری نداشت، زن جوانی که دیگه همسری نداشت... جای همه‌ی این‌ها رو پول می‌گیره؟
فکر می‌کنم در حق به هر نحوی توی جنگ بودن خیلی جفا شده باشه. نمیشه به همین راحتی از کنارش گذشت. دیشب یکی از دوستان می‌گفت : "این‌ها هم دیگه تمومش نمی‌کنن! تا 40 سال دیگه می‌خوان شهید بیارن و جنگ جنگ راه بندازن! تمومش کنید دیگه 30 سال گذشت! "  در نگاه اول خیلی‌هامون می‌گیم راست می‌گه دیگه خسته شدیم هر جا چشم می‌اندازیم اسم جنگ و جبهه و خونریزی و ... است. اما اگر خودمون رو برای یک لحظه بگذاریم جای اسیران و جانبازان می‌بینیم که هر کدوممون جای اونها باشیم انتظار بیشتری از مسئولین و از اون مهمتر از جامعمون داریم...

این چند وقت اخیر خیلی تحت فشار هستم. بدجوری دارم اذیت میشم ؛ کار درست و حسابی گیزم نمیاد که ته ماه بدونم یه آب باریکه‌ای هست ، البته شکر خدا تو این بنگاهی که هستم کم و بیش روزی میرسه ولی با این امید نمیشه یه زندگی مستقل شروع کرد. کار دولتی که قربونش برم گشتم نبود نگرد نیست. شرکتهای خصوصی هم فوق 600/000 میدن که اون هم کفاف رفت و آمدش رو نمیده. همش میگم خدا میرسونه اما کی..؟!
خیلی خستم...
هنوزم به خدا امید دارم ایشالله درست میشه...
این نیز بگذرد...
مگه نه؟!