امشب در برنامه‌ی مسیر مبحث خوبی مورد بررسی قرار گرفت گرچه مهمانان چندان که باید و شاید فرصت حضور و ارائه‌ی نظر نداشتند.

طبق معمول یکشنبه‌ها ، رفتم دانشگاه و کلاس برگزار نشد و دست از پا درازتر برگشتم! توی مترو موقع برگشت یه آقای جوونی نقاشی کشیدنش گُل کرد! حالا منم که چند دقیقه قبلش توی ایستگاه به یه کاریکاتوری که شرکت مترو در همین رابطه به دیوار نصب کرده بود فکر میکردم ، این بنده خدا رو که میدیدم یاد اون کاریکاتوره میفتادم!!
توی کاریکاتور یکی بود که شکل آدمهای عصر حجر بود و داشت روی بدنه‌ی واگن قطارهای مترو با سنگ و یه تیزی به شکل خط میخی یادگاری می‌نوشت! اونهایی که از متروی تهران استفاده می‌کنند می‌دونند که من کدوم کاریکاتور رو میگم! تو حاشیش هم متنی به طنز نوشته شده بود با این مضمون که درسته انسان موجودیه که علاقمند به جاوانگی و موندگار شدنه و همیشه دوست داشته یادگاری از خودش به جای بذاره و... خلاصه تهش اینکه آقا مترو جای یادگاری نوشتن و حکاکی نیست!
من به این بنده خدا نگاه میکردم به شکل همون کاریکاتوره میدیدمش! یه ضربدر و نقطه ، یه نیم دایره به شکل دهان زیرش ، یه دندون و یه زبون کل چیزی بود که اون بنده خدا کشیده بود روی بدنه‌ی قطار! زیرش هم نوشت Just Smile! بعدم با گوشیش یه عکس از هنری که به خرج داده بود گرفت و احتمالاً توی یکی از شبکه‌های اجتماعی Share میکنه و زیرش می‌نویسه همین الان یهویی!!

---

عجب بالا و پایین داره دنیا!! زمانی که من توی دانشگاه قبول شدم اعلام کردند که دانشگاه یک ساختمان جدید خریده و دانشجوهای جدیدالورود باید برن اونجا. حالا کجا؟ به نقشه‌ی تهران که نگاه کنی اون بالای بالا گوشه‌ی سمت راست می‌بینیش!! بعد من می‌گفتم شانس رو بیین دانشگاه بغل گوشمون بود آوردن اینجا! 4 ترم رو اونجا گذروندم و توی این چهار ترم اگر مشکلی داشتم و یا باید به چیزی اعتراض می‌کردم ، به دلیل شاغل بودن و هم اینکه امور اداری همگی در دانشگاه پایین انجام می‌شد به کلی از خیرش می‌گذشتم. سایت دانشگاه هم از همین پایین اداره می‌شد و اخبار برگزاری و عدم برگزاری کلاس‌ها انقدر دیر روی سایت میومد که معمولاً خودم میرسیدم دانشگاه زودتر از سایت از برگزاری یا عدم برگزاری کلاس‌ها و نشست‌ها و... با خبر می‌شدم!!!
از ترم چهارم به بعد در حرکتی یهویی (!) اعلام کردند که گروه رباتیک از این به بعد کلاس‌هاش توی دانشگاه پایین برگزار میشه و منم کلی خوشحال بودم!! اما یه مدت که گذشت فهمیدم نخیر!! همون جریان کنار دریا و (گلاب به روی مبارکتان) آفتابه بردن اینجا هم صادقه!! کلیه‌ی امور اداری به دانشگاه بالا انتقال داده شد و سایت هم از بالا بروز میشه و حالا که تقریباً یک ماهی از آغاز سال تحصیلی جدید میگذره اصلاً نمیدونیم کدوم کلاس برگزار میشه و کدوم کلاس برگزار نمیشه! کسی هم نیست که بهش اعتراض کنیم!! کی حوصله داره بره دانشگاه بالا..؟!!

چند سالی هست که با بوجود اومدن شبکه‌های اجتماعی یا « Web 2 » وبلاگ‌نویسی و حتی وبلاگ‌خوانی طرفداران خودشو از دست داده و یک جورایی وبلاگ‌نویسان در مثلث برمودای مجازی گیر افتادن . البته ناگفته نماند که کیفیت وبلاگ‌نویسی هم در مجموع به نسبت گذشته پایین اومده و اکثر مطالب کپی‌برداری شده از روی دست دیگرانه.
با این وجود به نظر من هنوز هم وبلاگ‌نویسی یکی از لذت‌بخش‌ترین کارها در فضای مجازی هستش . توجه به دو نکته خیلی مهمه . اول اینکه باید قبول کنیم که شبکه‌های اجتماعی نقش بسیار مهم و کلیدی در ارتباط بین افراد داره و این جایگاه رو نمیشه کتمان کرد. خود من خیلی از دوستان قدیمم رو در  همین شبکه‌های اجتماعی پیدا کردم . نکته‌ی دوم اینکه طبق آماری که سایت توییتر چندی قبل اعلام کرده بود ، هر توییتی که توسط کاربران ارسال میشه در بهترین حالت ممکن تنها 2 ساعت - اصطلاحا - زنده است و بعد از اون دیگه توسط کاربران دیده نمیشه. در حالی که هر پستی که در وبلاگ منتشر میشه در صورت فعال موندن وبلاگ تا سالهای طولانی در دسترس قرار داره و به خصوص در موتورهای جستجو به نمایش در میاد.
تنها راه رهایی از این مثلث اینه که وبلاگ‌نویسان به وبلاگ‌نویسی خودشون ادامه بدن و اونهایی که وبلاگ رو رها کردند و به سمت شبکه‌های اجتماعی کشیده شدند به وبلاگشون برگردند و پست‌هاشون رو که در وبلاگشون منتشر می‌کنند در صفحات اجتماعیشون معرفی کنند. به این ترتیب هم وبلاگ‌نویسی به حالت طبیعی بر‌ میگرده و هم در شبکه‌های اجتماعی حضوری مفید خواهیم داشت.

با وجود اینکه سالهاست شبکه های اجتماعی ایرانی مثل کلوب در حال فعالیت هستند اما بسیاری از کاربران اینترنت به محض ورود به دنیای مجازی قصد ایجاد یک نام کاربری در شبکه های اجتماعی خارجی چون فیس بوک و توییتر را دارند.اما به چه دلیل؟
مثل خیلی چیزهای دیگر ایرانی، شبکه های اجتماعی ایرانی دارای کاستی هایی هستند که در وهله ی اول حضور در آنها به شدت در ذوق کاربر میزند. یکی از این موارد کاربر ناپسند بودن برخی از شبکه های اجتماعی ایرانی است. دیگری عدم وجود راهنما و اطلاعات مناسب برای تازه واردان به دنیای مجازیست؛کاری که شبکه های بزرگ اجتماعی تا جایی که بتوانند انجام می دهند و در بخش راهنما سعی می کنند به بیشتر سوالات عمومی کاربران پاسخ دهند.