زمانی که سرباز بودم دفتری داشتم که توش بعضی اشعار عاشقانه ، گاهی خاطره های اون دوران و ... رو می نوشتم...

روی اولین برگ این دفترم نوشته بودم :

تو را روی گلبرگها می نویسم

در آغاز در انتها می نویسم

در آغاز دفترچه ی مشق هایم

تو را اگرچه مــــن بود مــا می نویسم!

شهیار قنبری 

مدت زیادی بود که چیزی ننوشته بودم. دلم برای کلبه تنگ شده بود ، وقتی داشتم میرفتم کلی فکر کردم که تو چه زمان هایی مطلب بنویسم توی  وبلاگم و از سفرم براتون بگم. ولی خب نشد چون دسترسی به اینترنت نداشتم. ظاهرا واجب شد تو اولین فرصت یه لپ تاپ بخرم! با گوشی سعی کردم وبلاگ رو بروز کنم اما خیلی سخت بود مگر اینکه به کامپیوتر وصلش میکردم که اونم چون نوکیا سوآیت ( Nokia Suite ) نداشتم نمیشد و خلاصه نشد که بشه!!

سفر خوبی بود. جای همگی خالی!

فکر میکنم از تمام عید هایی که به شمال سفر کرده بودم این سفر و این عید بیشتر بهم چسبید ولی خب خیلی دلچسب تر می تونست باشه اگه ارتباطم با فضای مجازی قطع نمی شد. یک عالمه برنامه برای کوچه باغ عید داشتم که متاسفانه از چند جهت برنامه هام به هم ریخت. یکی از دوستان قرار بود از طرف فنز برام کاری انجام بده که نداد. از این طرف خودم یه قرار مصاحبه ی کوچولویی با شهیار قنبری عزیز داشتم و همه چی از جمله سوالات هم هماهنگ شد اما متاسفانه جوابش هنوز به دستم نرسیده ، البته خود شهیار بهم گفته بود که سرش شلوغه و تو اولین فرصت پاسخ میده ، هنوزم منتظر اون هستم. با چند تا از هنرمندان هم از طریق ایمیل تماس گرفتم برای مصاحبه که جوابی نیومده. خلاصه اینطوری شده که یه خورده دست دست میکنم برای کوچه باغ چهارم... 

تو فرصت های بهتر اگه شد از سفرم بیشتر میگم.

بروم صد پله پایین با دریا گریه کنم

کنج صدف مروارید وار بی صدا گریه کنم

در غزلگردی های تو تا سمفونی آبی 

سوگ مشکوک سازها را یک جا گریه کنم

هزار سال دلم میخواست با تن تنها گریه کنم

هزار سال دلم میخواست با من تنها گریه کنم

دریا ، دریا دریا چه خوب شد که مرا تر کردی...

دریا ، دریا دریا چه خوب شد که مرا باور کردی... 

وقتی که گریه مرا از سر می گیرد

دریا ساکت می ماند و من بلند بلند  ترک بر میدارم....

از : شهیار قنبری