این روزها بیشتر از همیشه زندگی‌ام پر شده از اعداد و ارقام! گاهی خواب می‌بینم حقوق‌ها جابجا شده و یا اسم کسی از لیست بیمه جا مانده!! سیل کارها بر سرم آوار شده و هر چه بیشتر تلاش می‌کنم انگار باز هم کم است! پروژه‌های جدید قوزی بالای قوز است! از طرفی اتمام پروژه‌های قبلی به منزله شروع محاسبات عیدی و سنوات از حالاست! خلاصه اینکه اوضاع دل‌انگیزی است!
گاهی یاد جواب دوستانم در دوران سربازی می‌افتم که در جواب سوال فرمانده که می‌پرسید :
- "کی خستست؟!"
برخی پاسخ می‌دادند:
- "داداش من!" (بجای دشمن!)

اما من همچنان خستگی‌ناپذیرم! عشقی که از همسر و فرزندم به من سرایت می‌کند امیدبخش آن است که این روزها نیز می‌گذرد و هر سختی‌ای ارزش لبخند دلنشینشان را دارد.

ساعت ۶ بعد از ظهر است و من هنوز هم در دفترم مشغول کار هستم. از ۵:۳۰ صبح بیدار شدم و راه افتادم به سمت شرکت و ساعت ۷ رسیدم و تا الان به جز زمانی که برای صرف نهار و نماز داشتم یک سره مشغول کارم تا وظایفم روی زمین نماند! ساعت کاری البته تا ۱۵ است ولی اینقدر حجم کارها بالاست و من هم که تصمیم دارم برای پنج‌شنبه و شنبه پیش رو مرخصی بگیرم باید کارهایم را تمام کنم تا با خیال راحت بروم... دوست ندارم کارم عقب بماند و تلمبار شود.

این روزها چندان حال و روز خوشی ندارم. بعد از دو ماه بی‌کاری مجدد شاغل شدم و از این بابت خوشحالم اما دو ماه بیکاری اون هم در ابتدای زندگی مشترک بدجوری بهم فشار آورده. از درس و دانشگاه هم حسابی افتادم. هیچی نخوندم و توی هیچکدوم از امتحاناتم هم شرکت نکردم. این یعنی فاجعه.......
یک وقت‌هایی مثل الان دلم می‌گیره... دلم می‌گیره از روزهای پر تکرار که از پس هم میان و میرن و انگیزه و میلی جدید در پی ندارند. روزهایی بدون حس فعالیت و رغبت برای شروع روزی جدید. مطمئناً اگر ازدواج نکرده بودم حال و روز این روزهام به مراتب بدتر از این بود. همسرم این روزها حال و هوای منو می‌بینه و تحملم می‌کنه. با بی‌حوصله‌گیام کنار میاد. اگر انگیزه‌ای هم این روزها دارم فقط بخاطر در کنارش بودنه.
دلم یه هوای تازه می‌خواد. یه مسافرت پر هیجان و بدون دغدغه و البته بدون ناراحتی!
این روزها نه وقتش رو دارم و نه پول مسافرت رفتن! خب مسافرت رفتن خرج داره! بخصوص وقتی مجرد نباشی..!!
امیدوارم فقط حال و هوام عوض یشه.

در دوره‌ی کنونی معضل بیکاری تنها یکی از مشکلات جونان ایران است. دسته‌ای از جوانان که به اصطلاح صاحب شغلی هستند نیز مشکلات خاص خود را دارند ؛ گاهی صاحبان مشاغل از بیمه‌ی کارگر یا کارمندشان سر باز می‌زنند و یا به بهانه‌هایی هر ۲ یا ۳ ماه یک بار اقدام به جذب نیروی جدید و تسویه حساب با نیروی قبلی می‌نمایند تا به این ترتیب از بیمه کردن نیروی خود فرار کنند!! گروهی دیگر از پایین بودن میزان حقوق و مزایا به نسبت تورم موجود در بازار رنج می‌برند ؛ حتی شاید حقوقشان کفاف هزینه‌های اجاره‌بها و پرداخت قبوض و خرج زندگی را تا پایان ماه ندهد.
و در نهایت تمامی این گروه‌هایی که در بالا از آنها یاد شد از معضل عدم امنیت شغلی نیز رنج می‌برند. آنها نمی‌دانند که تا چه زمانی در شغل کنونی خود مشغول کار خواهند بود و همیشه نگران فردایی هستند که ممکن است به هر دلیلی بی‌کار شوند! نقش پیمانکاران در این مورد آخری پررنگ‌تر دیده می‌شود!
در چنین شرایطی چگونه می‌توان از قشر جوان جامعه توقع ازدواج موفق و فرزند‌آوری داشت؟؟!