زائران قبرستان بقیع امروز شوکه شدند

متاسفانه در پی اقدام جدید وهابیان در قبرستان بقیع ،اطراف قبور مطهر ائمه با حصار (بلوک های پلاستیکی)پوشانده شد. 
به گزارش خبرنگار اعزامی پایگاه اطلاع رسانی لبیک از مدینه منوره ؛ در پی این اقدام بی شرمانه ، مزار مطهر امامان معصوم (ع) که با چهار سنگ نشان آشنای دیدگان اشکبار زائران بود از نظرها پنهان شد. 
زائران با دیدن این صحنه، شوکه شده اند و تاثیر آن را در کلام و گفتار و حتی از دیدگان آنان می توان مشاهده کرد.
این تغییرات جدید دولت سعودی در قبرستان شریف بقیع چندی است رو به افزایش گذاشته است و بعد از پوشاندن یکی پنجره های قبرستان،  این اقدام تازه شاید زنگ خطری برای آغاز فصل جدیدی از تغییرات در این بقعه مقدس باشد. 
شماری از زایران كه در این قبرستان حضور داشتند، با دیدن این صحنه معترض شدند كه پلیس مدینه بلافاصله برای خاموش كردن این اعتراض‌ها در محل مستقر شد.
 تاكنون درباره‌ دستگیری یا برخورد با زایران گزارشی دریافت نشده است.











 

---

• |نویسنده: برنامه سخنرانی حجت الاسلام و المسلمین ابراهیم بهاری در شب وفات حضرت زینب سلام الله علیها حسینیه غمخانه حضرت زینب نازی اباد خیاب | 
• |طبقه بندی:ام ابیها س، غریب مدینه، سید ساجدین ع، صادق ال رسول ع، باقر العلوم ع،  | 
• |نظرات( | 

سیره عملى امام باقر علیه السلام   

امام باقر علیه السلام این انسان کامل و ناموس کبریا، اسوه‌ای کامل برای انسان‌های حقیقت‌جو می‌باشد که در این مقاله برخی از سیره‌های عملی و رفتاری امام را یادآور شده تا راهگشایی برای هدایت و خودسازی باشد.

 

عبادت

امام همیشه به یاد خدا بود، در همه حال نام خدا بر لب داشت، نماز زیاد مى‏خواند و چون سر از سجده بر مى‏داشت. سجده‌گاهش از اشك چشمش ‏تَر شده بود.

امام صادق علیه السلام می‌فرمود: پدرم در مناجات شبانه‏اش مى‏گفت: «خدایا، فرمانم دادى، فرمانبردار نبودم، نهی‌ام كردى، اطاعت نكردم، اكنون بنده‏ات، نزد تو آمده و عذرى ندارم.‏»

آنگاه كه به سفر حج مى‏رفت، چون به حرم مى‏رسید، غسل مى‏كرد، كفش‌هایش را در دست ‏مى‏گرفت و مسافتى را پیاده طی می‌نمود. و چون وارد مسجدالحرام مى‏شد به كعبه نگاه ‏مى‏كرد و با صداى بلند مى‏گریست، غلامش اَفلح مى‏گوید: با امام باقر علیه السلام حج گزاردم، چون ‏وارد مسجدالحرام شد، به «بیت‏» نگاه كرد و گریست تا آن كه صدایش بلند شد، گفتم: «فدایت‏ شوم، مردم به شما نگاه مى‏كنند، آهسته‏تر گریه كنید.» فرمود: «واى بر تو اى افلح، چرا گریه نكنم، شاید خداوند از روی رحمت‏ به من نگاه ‏كند، و فرداى قیامت ‏بدین سبب، نزدش رستگار شوم.‏» حتى در شب شهادتش، مناجات ‏شبانه‏اش را ترك ننمود. وقتی از چیزی غمگین مى‏شد، زنان و كودكان را جمع مى‏كرد، او دعا مى‏كرد و آنها آمین مى‏گفتند.

مهابت و شجاعت

علم و تقوا، و زهد و پارسایى‏ امام، چنان عظمت، جلالت و ابهتى به ایشان داده بود كه كسى نمى‏توانست ایشان را سیر نگاه كند.

و دانشمندان بزرگ از جمله ‏«حكم بن عتیبه‏» با همه عظمت و بزرگى‏اش، در نزد امام، كودكى دانش‏آموز مى‏نمود، یكى از همراهان هشام بن عبدالملك خلیفه اموى، به هنگام ‏حج، چون توجه و احترام مردم به آن حضرت را دید، تصمیم گرفت ‏با طرح سوالى امام را شرمنده كند، و چون به نزد آن گرامى رسید و چشمش به ایشان افتاد، تنش لرزید، رنگش ‏پرید و زبانش بند آمد.

امام باقر علیه السلام با آن كه در میان مردم چون یكى از آنها بود، و از متواضع‏ترین مردم به شمار مى‏آمد، ولى در مقابل ستمكاران، شجاعانه مى‏ایستاد و از حق و حقیقت دفاع مى‏كرد. آنگاه كه خلیفه اموى هشام بن عبدالملك، آن حضرت را به ‏دمشق احضار كرده بود، در مجلسى كه تمام سران اموى گرد آمده بودند ابتدا هشام و سپس دیگر بزرگان بنى‏امیه آن حضرت را سرزنش كردند؛ مردانه به پاخاست و از اسلام و اهل‌بیت پیامبر دفاع كرد، چنانكه هشام از سخن ‏آن حضرت، كه امویان را غاصب حقوق اهل‌بیت معرفى مى‏كرد، به اندازه‏اى خشمگین شد كه فرمان داد امام را زندانى كنند. در مجلسى دیگر در نزد هشام در حالى كه در كنار او و بر تخت وى نشسته بود، در پاسخ هشام، حقانیت ‏خانواده خود را اثبات ‏كرد، هشام از پاسخ امام چنان به خشم آمد، كه صورتش سرخ شد و چشمانش برگشت.

رفتار با یاران و دیگر مردم

آن بزرگوار، یارانش را به همدردى و برادرى و نیز یارى مسلمانان سفارش مى‏كرد و مى‏فرمود: «دوست داشتنى‏ترین كارها نزد خدا این ‏است كه مسلمانى، شكم مسلمانى را سیر كند، غمش را بزداید و دینش (قرضش) را ادا كند.»

با همه مهربان بود. حتى با كسانى كه نسبت ‏به او رفتار بدى داشتند، از بدكاران ‏در مى‏گذشت، اگر نیمه شب، مهمانى مى‏رسید با مهربانى در به رویش باز مى‏كرد و در باز كردن بار و بنه‏اش به او كمك مى‏كرد، در تشییع جنازه مردم عادى شركت مى‏كرد، لغزش‌هاى یاران را نادیده مى‏گرفت و مى‏فرمود: «اصلاح امور زندگى و روش برخورد با مردم چون پیمانه پُرى است كه دو سوم آن زیركى و یك سوم آن گذشت است‏.»

از تحقیر مسلمانان نهى مى‏كرد و به غلامان و كنیزانش مى‏فرمود: «گدایان را گدا ننامید و آنها را با این نام نخوانید، بلكه آنان را به بهترین نام‌هایشان صدا بزنید.»

امام در امر اصلاح جامعه و جلوگیرى از فساد و تنبیه بدكاران، تلاش مى‏كرد آنگاه كه‏ از دزدى افرادى آگاه شد دستور دادند آنها را گرفتند و به والى مدینه ‏تحویل دادند و اموال دزدیده شده را خود به صاحبان آنها برگرداند.

یاران و همراهان را غذا مى‏داد و چون كمى از آنان فاصله مى‏گرفت در برخورد مجدد با آنان چنان احوال پرسى مى‏كرد كه گویا مدت‌هاست آنها را ندیده است.

 

غذا خوردن

غذا را با «بسم الله‏» آغاز و با «الحمدلله‏» ختم مى‏نمود، و آنچه ‏را در اطراف سفره ریخته بود، اگر در خانه بود، بر مى‏داشت و اگر در بیابان بود براى پرندگان وا مى‏نهاد.

 

میهمانى دادن

غذا دادن به مومنین به ویژه شیعیان را بسیار مهم مى‏شمرد و به ‏یاران خود سفارش مى‏كرد، كه دوستان و هم كیشان خود را میهمان كنند و غذا بدهند مى‏فرمود: «كمك به خانواده یك مسلمان و سیر كردن شكمشان و بى‏نیاز كردن آنها از مردم، برایم از هفتاد حج ‏بهتر است.‏» به سیر كردن شكم گرسنگان خیلى اهمیت مى‏داد. و سیر كردن یك نفر نزد وى از آزاد كردن یك بنده بهتر بود.

خانه‏اش منزلگاه شیعیان، مسلمانان، غریبان و رهگذران بود، میهمان زیاد به خانه‏ مى‏برد. به میهمانان غذاى لذیذ مى‏داد، اجازه نمى‏داد میهمانش كارى انجام دهد.

 

تجارت و كار

یارانش را به كار و كسب تشویق مى‏كرد، از شغل آنها مى‏پرسید. اگر بیكار بودند، سفارش اكید مى‏كرد كه به كارى مشغول شوند و مى‏فرمود: «من كسى را كه كار و كاسبى را رها كرده و به پشت ‏بخوابد و بگوید؛ خدایا روزیم ده، دشمن می‌دانم.‏‏» به یكى از یارانش كه بیكار بود فرمود: «مغازه‏اى بگیر، جلویش را جاروب ‏كن و آب بپاش، بساطى در آن بگستر، چون چنین كنى وظیفه‏ات را انجام داده‏اى!» به‏ یارانش سفارش مى‏كرد كه اگر آب یا زمینى را مى‏فروشند حتما با پول آن آب و زمین‏ بخرند. آن گرامى تنها سفارش به كار نمى‏كرد، بلكه خود نیز به باغ و مزرعه خویش ‏مى‏رفت و حتى در هواى گرم تابستان، عرق‌ریزان كار مى‏كرد. آن حضرت ‏مى‏فرمود: «دنیا چه یاور خوبى براى طلب آخرت است‏» و غلامان خویش را که به كارى وامى‏داشت ‏بر آنها سخت نمى‏گرفت و آنها را در انجام كار آزاد مى‏گذاشت، اگر كارشان ‏سنگین و مشكل بود خود نیز به آنها كمك مى‏كرد و مى‏فرمود: «هرگاه غلامان خود را به كار مى‏گیرید، و كار بر آنان سخت است‏ خودتان نیز با آنان كار كنید.»

شایان ذکر است که وقتی می‌گویی غلامان و یا کنیزان امام، منظور این نیست که امام می‌نشست و آنان کار می‌کردند بلکه حضرت خود پا به پای غلامان خویش کشاورزی می‌کردند و کارهای خود را انجام می‌دادند. و نیز این غلامان توسط امام خریداری شده و به بهانه‌های مختلف آزاد می‌شدند و عموما این غلامان پس از آزادی، به انتخاب خود در خدمت امام می‌ماندند و گذران زندگی می‌کردند. 

سخاوت و بخشش

امام باقر علیه السلام با آن كه درآمدش كم، خرجش بسیار و عیالوار بود، در عین حال بخشندگى‏اش بین خاص و عام آشكار و بزرگوارى‏اش - مشهور، و فضل و نیكى‏اش‏ معروف بود، افراد زیادى به امید بهره‏مندى از جود و كرم امام به سویش مى‏شتافتند و هیچ یك ناامید بر نمى‏گشتند. هر كس به خانه‏اش وارد مى‏شد، از آنجا بیرون نمى‏رفت، مگر آن كه غذایش مى‏داد، لباس نیكویش مى‏پوشاند و مبلغى پول به او مى‏بخشید بخشش‏ او به حدى بود كه مورد اعتراض نزدیكان قرار گرفت. آن حضرت یاور بیچارگان، یار درماندگان و دستگیر در راه ماندگان بود.

هرگاه شیعیانش از شهرهاى دیگر به دیدارش مى‏رفتند. زاد و توشه راه، لباس و هدیه به ایشان مى‏داد، و مى‏فرمود: «پیش از آن كه ملاقاتم كنید اینها برایتان آماده شده ‏بود.»

هدیه‌هاشان بین پانصد تا هزار درهم بود. هم خود مى‏بخشید و هم به یاران و خویشانش سفارش مى‏كرد كه بخشنده باشند، در یك روز هشت هزار دینار به مستمندان ‏مدینه بخشید و خانواده‏اى را كه یازده نفر بودند و همه غلام و كنیز بودند آزاد كرد. به سبب بخشش‌هایش نیازمندان زیادى به منزلش مراجعه مى‏كردند و آن حضرت به ‏غلامان و كنیزانش سفارش مى‏كرد كه آنها را تحقیر نكنند و گدا ننامند بلكه آنان ‏را به بهترین نام‌هایشان صدا بزنند. هر روز جمعه یك دینار صدقه مى‏داد و مى‏فرمود: «نیك و زشت و صدقه روز جمعه دو چندان مى‏شود» و نیز مى‏فرمود: «نیكى، فقر را مى‏زداید و بر عمر مى‏افزاید و از مرگ بد پیشگیرى مى‏كند.» پیوسته یارانش ‏را به همدرى و دستگیرى یكدیگر سفارش مى‏كرد و مى‏فرمود: «چه بد برادرى است، برادرى كه چون غنى باشى همراهت ‏باشد و چون فقیر شوى تو را تنها بگذارد.» و مى‏فرمود: «برادرى آنگاه كامل است كه یكى از شما دست در جیب رفیقش كند و هر چه مى‏خواهد برگیرد.»

---

• |نویسنده: برنامه سخنرانی حجت الاسلام و المسلمین ابراهیم بهاری در شب وفات حضرت زینب سلام الله علیها حسینیه غمخانه حضرت زینب نازی اباد خیاب | 
• |طبقه بندی:باقر العلوم ع،  | 
• |نظرات( | 

مناظره راهب نصرانی با امام باقر علیه السلام

مورخین درباره سؤال و جواب آن راهب نصرانی با امام باقر علیه السلام مطالبی نوشته‌اند كه ما خلاصه‌ای از آن را می‌آوریم.

روزی حضرت باقر به همراه فرزندش امام صادق علیهماالسلام از مقابل بارگاه هشام عبور می‌کردند که در میدان شاهد عده بسیاری از مردم شدند. امام پرسید اینان کیستند؟

دربانان پاسخ دادند: اینان کشیشان و راهبان دین مسیح هستند و این دانای ایشان است که سالی یک روز به اینجا می‌آید و مردم سوالاتشان را از وی می‌پرسند.

امام باقر علیه السلام به وسیله ردای خود صورت مبارکشان را پوشاندند و در بین جمعیت نشستند.

در آن هنگام که راهب مردم را نظاره‌گر بود امام را دید و از ایشان پرسید: آیا از مایی یا از امت مرحومه؟(مسلمانان)

امام فرمود: البته از امت مرحومه.

راهب پرسید: از دانشمندان آنهایی یا از جاهلانشان؟

امام فرمود: از جاهلانشان نیستم.

راهب گفت: از شما سوال بپرسم؟

امام فرمود: بپرس .

سوال: چگونه ادعا می‌کنید که اهل بهشت می‌خورند و می‌آشامند ولی فضولات ندارند؟ نشانه آن در این دنیا چیست؟

حضرت فرمودند: نشانه آن جنین در شكم مادر است که غذا می‌خورد ولی فضولات ندارد.

سوال: می‌گویید که نعمت‌های بهشت پایان‌ناپذیر است، نشانه آن در دنیا چیست؟

حضرت فرمودند: نشانه آن علم است كه هر چه از آن بهره گیرند نقصان ندارد.

 سوال: کدام وقت است كه نه جزء روز است و نه از اوقات شب؟

امام فرمودند: زمان میان طلوع فجر تا طلوع آفتاب می‌باشد كه از اوقات بهشت است. در آن زمان می‌توان آخرت را آباد كرد و سعادت دو جهان را به دست آورد.

سوال: آن دو برادر كه با هم متولد شدند و با هم مُردند، چرا عمر یكی از آنان پنجاه سال و عمر دیگری صد و پنجاه سال بوده‌ است؟

حضرت جواب دادند: آن دو برادر "عزیر" و "عزیره" بوده‌اند كه قرآن از آنها خبر می‌دهد كه "عزیر" چون در زنده شدن مرده‌ها در روز قیامت تردید كرد، پروردگار عالم جان او را صد سالگ گرفت، سپس او را زنده كرد.

پس از این مناظره راهب که سخت متعب شده بود به امام گفت: شما گفتید عالم نیستم.

امام فرمود: گفتم از جاهلان نیستم.

از طرف دیگر خبر این مناظره به گوش هشام رسید . پس امام را راهی مدینه نمود چرا که مردم نظاره‌گر این همه دانش و علم امام بودند و هشام از این موضوع بیم داشت.

ابن حجر متعصّب در حق امام باقر علیه السلام گفته است: «هو باقر العلم و جامعه و شاهد علمه و رافعه صفی قلبه و زكا علمه و عمله و طهرت نفسه و شرف خلقه و عمرت اوقاته بطاعة الله و له من الرسوخ من مقامات العارفین مایكل عنه السنة الواصفین و له كلمات كثیرة فی السلوك والمعارف لاتجملها من العجالة» ؛ «او جامع علوم و شكافنده علم و توسعه دهنده علم بود. او نمایانگر علم بود و علم را رفعت داد. قلب او مهذب و علم و عمل او پاك و پاك بود. او طاهر و مطهر بود، خلق او عالی بود و عمر او در اطاعت خداوند صرف شد. تبحّری در عرفان داشت كه زبان گویای آن نیست. سخنان او در عرفان و سیر و سلوك به حدّی است كه نمی‌تواند در این گفتار ضبط شود.»

صاحب جنات الخلود كه شیعه است می‌گوید: «اكثر اوقات امام صرف اطاعت خدا می‌شد. از خوف خدا می‌گریید. بسیار متواضع بود. بر سر مزارع می‌رفت و كار می‌كرد و آنچه به دست می‌آورد در راه خدا صرف می‌نمود. سخی‌ترین مردم بود وقتی تمام علما نزدش می‌آمدند؛ علمشان قطره‌ای بود در مقابل دریا، و نظیر امیرالمؤمنین علیه السلام چشمه‌های حكمت از اطرافش می‌جوشید و در مقابل جلالتش هر جلیلی كوچك بود.»

---

• |نویسنده: برنامه سخنرانی حجت الاسلام و المسلمین ابراهیم بهاری در شب وفات حضرت زینب سلام الله علیها حسینیه غمخانه حضرت زینب نازی اباد خیاب | 
• |طبقه بندی:باقر العلوم ع،  | 
• |نظرات( |