ولادت با سعادت احیاگر عاشورا زینب کبری(س) مبارک باد
آشنایی اجمالی با حضرت زینب (س)
حضرت زینب کبرى علیها السلام در روز پنجم جمادى الاولى سال پنجم یا ششم هجرى قمرى در شهر مدینه منوّره متولّد گردیده و جهان را به قدوم خویش مزین فرمودند.
نام مبارک آن بزرگوار زینب، و کنیه گرامیشان ام الحسن و ام کلثوم و القاب آن حضرت عبارتند از: صدّیقه الصغرى، عصمه الصغرى، ولیه اللّه العظمى، ناموس الکبرى، شریکه الحسین علیهالسّلام و عالمه غیر معلّمه، فاضله، کامله و ... پدر بزرگوار آن حضرت، اوّلین پیشواى شیعیان حضرت امیرالمومنین على بن ابیطالب علیهماالسّلام، و مادر گرامى آن بزرگوار، حضرت فاطمه زهرا سلام اللّه علیها می باشد.
در آن زمان که صدیقه کبری (علیها السلام) به این گوهر دریای عصمت و طهارت باردار بود، پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) در مدینه حضور نداشتند و به سفری رهسپار بودند. هنگامی که وجود مقدس زینب کبری (سلام الله علیها) متولد گشت، صدیقه طاهره (علیها السلام) به امیرالمومنین (علیه السلام) فرمود که چون پدرم در سفر است و در مدینه حضور ندارد، شما این دختر را نام بگذارید. آن حضرت فرمود: من بر پدر شما سبقت نمی گیرم، صبر نما که به این زودی رسول خدا باز خواهد گشت و هر نامی که صلاح داند بر این کودک می نهد.
خصیب وابشی گوید: من هرگاه زید بن علی را میدیدم فروغ نور را در چهرهاش مشاهده میكردم.
حسن بن علی سلولی به سندش از ابوقره نقل كرده، گوید: شبی با زید بن علی به صحرا رفتیم، وی دستها را آویخته بود و هیچ چیزی در دست او نبود، به من گفت: ای اباقرّه گرسنه هستی؟ گفتم: آری، زید یك دانه گلابی به من داد كه دست را پر میكرد و من نمیتوانم بگویم، آیا بوی آن بهتر بود یا مزهاش، آنگاه به من گفت: ای اباقرّه هیچ میدانی ما اكنون در كجا هستیم، ما در باغی از باغهای بهشت هستیم، ما در كنار قبر امیرمؤمنان، علی(ع) هستیم.
و به دنبال این سخن فرمود: ای اباقرّه، سوگند بدانكه به زیر رگ گردن زید بن علی دانا است، از روزی كه زید بن علی دست راستش را از دست چپش تشخیص داد، كار حرامی مرتكب نگشته و پردة حرمتی را از خدای ندریده، ای اباقرّه هر كه خدای را فرمانبرداری كند، مخلوقات خدا از او فرمان برند.
علی بن محمد به سندش از ابوداوود علوی نقل كرده كه وی گفت: در نزد عاصم بن عبیدالله عمری سخن از زید بن علی به میان آمد، عاصم گفت: من از او بزرگترم و در وقتی كه جوان بود، من او را در مدینه دیدم، وقتی نام خدا نزد او برده شد، او غش كرد، به طوری كه گفتند: دیگر به این دنیا باز نخواهد گشت.
احمد بن سعید به سند خود از هارون بن موسی نقل كرده، گوید: از محمد بن ایوب شنیدم كه میگفت: مرجئه و اهل عبادت كسی را (در عبادت) برابر با زید بن علی نمیدانستند.
محمد بن علی بن مهدی به سندش از عبدالله بن مسلم بابكی نقل كرده، گوید: به همراه زید بن علی به مكه رفتیم و چون نیمة شب شد و ستارة ثریا (پروین) بالا آمد، به من گفت: ای بابكی این ستاره را میبینی، آیا دست كسی بدان میرسد؟ گفتم: نه، فرمود: به خدا دوست داشتم كه دست بدان ستاره گرفته بودم و از آنجا به زمین یا به جای دیگری میافتادم و قطعه قطعه میشدم، امّا خداوند میان امّت محمّد(ص) را اصلاح میفرمود و كارشان را سامان میبخشید.
احمد بن سعید به سندش از ابوالجارود نقل كرده، گوید: به مدینه رفتم و از هر كه احوال زید بن علی را پرسیدم، گفتند: او حلیف قرآن است. (یعنی هیچگاه از قرآن و تلاوت آن جدا نمیشود).
علی بن عباس به سندش از جابر از امام باقر(ع) روایت كند كه رسول خدا(ص) به حسین(ع) فرمود: از صلب تو مردی به دنیا آید كه نامش زید است و در روز قیامت او و یارانش در حالی كه دست و صورتشان نورانی است به سر و گردن مردم پا نهند و بیحساب وارد بهشت گردند.
محمد بن الحسین به سندش از عبدالملك بن ابی سلیمان بازگو كرده، گوید: رسول خدا(ص) فرمود: مردی از خاندان من كشته و به دار آویخته خواهد شد و هر كس عورت او را نگاه كند، بهشت را نخواهد دید.
احمد بن سعید به سندش از ابوداوود، از حضرت علی بن الحسین از پدرش از علی(ع) روایت كرده كه فرمود: در پشت شهر كوفه مردی قیام كند كه نامش زید است و او دارای ابهت و شوكتی است كه پیشینیان بدان نرسیده و آیندگان بدان نرسند مگر آن كس كه به مانند او رفتار كند و در روز قیامت او و یارانش كه طومارهایی یا چیزهایی شبیه به طومار با آنها است، همچنان پیش روند تا از روی سر و گردن مردم بگذرند و فرشتگان آنها را دیدار كنند و گویند: اینهایند بازماندگان وفادار و خوانندگان به سوی حق. و رسول خدا(ص) به استقبال آنان آید و گوید: ای فرزندان من به راستی كه انجام دادید آنچه را مأمور بدان بودید، اینك بیحساب داخل بهشت شوید.
علی بن عباس به سندش از ریطه از پدرش عبدالله بن محمد حنفیه روایت كرده كه گفت: زید بن علی هنگامی بر محمد بن حنفیه گذشت و محمد دلش به حال او سوخت و او را نشانید و بدو گفت: پناه میدهم و میسپارم تو را به خدا ای برادرزاده از اینكه تو همان زیدی باشی كه در عراق به دار آویخته شود و كسی بدو و به عورتش نگاه نكند جز آنكه در درك اسفل دوزخ قرار گیرد.
محمد بن علی بن مهدی به سندش از خالد، وابستة زبیریان روایت كرده كه گفت: ما در نزد علی بن الحسین(ع) بودیم كه او فرزندش زید را طلبید، زید با صورت به زمین خورد و خون از صورتش جاری گشت علی بن الحسین(ع) خون از روی او پاك میكرد و میفرمود: من تو را به خدا پناه میدهم كه تو همان زیدی باشی كه در كناسة كوفه به دار آویخته شود، كه هر كه از روی عمد به عورتش نگاه كند، خدا رویش را با آتش دوزخ بسوزاند.
احمد بن سعید به سندش از یونس بن جناب بازگو كرده، گوید: در خدمت امام باقر(ع) به مكتب رفتیم، پس آن حضرت زید را پیش خواند و او را در آغوش كشید و سینهاش را به سینة خود نهاد و فرمود: پناه میدهم تو را به خدا كه تو همان به دار آویخته در كناسة كوفه باشی.
علی بن عباس به سندش از محمد بن فرات نقل كرده، گوید: زید بن علی را در روز سبخه1 دیدم كه ابری زرد رنگ بر سرش سایه افكنده بود و به هر سو كه زید میرفت آن ابر نیز بالای سرش حركت میكرد.
حسن بن علی به سندش از ابوخالد نقل كرده، گوید: نقش نگین انگشتری زید بن علی این جمله بود: «اصبر تؤجر وتوق تنج؛ صبر كن تا پاداش بری و بپرهیز تا نجات یابی».
ماهنامه موعود شماره 107
پینوشتها:
٭ برگرفته از: ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ترجمه: سیّد هاشم رسولی محلاتی، ص133ـ 129.
1. سبخه به معنای زمین شورهزار است و نام زمینی بوده در كوفه كه زید در آنجا با لشكر شام جنگ كرد. لذا مراد از یوم سبخه روز جنگی است كه در آن سرزمین واقع شد. مترجم
حضرت فاطمه معصومه (س ) در روز اول ذیقعده سال 173 هجری، در شهر مدینه چشم به جهان گشود. این بانوی بزرگوار، از همان آغاز، در محیطی پرورش یافت كه پدر و مادر و فرزندان، همه به فضایل اخلاقی آراسته بودند. عبادت و زهد، پارسایی و تقوا،
راستگویی و بردباری، استقامت در برابر ناملایمات، بخشندگی و پاكدامنی و نیز یاد خدا، از صفات برجسته این خاندان پاك سیرت و نیكو سرشت
به شمار می رفت. پدران این خاندان، همه برگزیدگان و پیشوایان هدایت، گوهرهای تابناك امامت و سكان داران كشتی انسانیت بودند.
* سرچشمه دانش
حضرت معصومه (س) در خاندانی كه سرچشمه علم و تقوا و فضایل اخلاقی بودند، پرورش یافت. پس از آنكه پدر بزرگوار آن بانوی گرامی به شهادت رسیدند، فرزند ارجمند آن امام، یعنی حضرت رضا (ع) عهده دار امر تعلیم و تربیت خواهران و برادران خود شدند و مخارج آنان را نیز بر عهده گرفتند. در اثر توجهات زیاد آن حضرت، هر یك از فرزندان امام كاظم (ع) به مقامی والا دست یافتند و زبانزد همگان گشتند.
ابن صباغ ملكی در این باره میگوید: « هر یك از فرزندان ابی الحسن موسی معروف به كاظم، فضیلتی مشهور دارد ».
بدون تردید بعد از حضرت رضا (ع) در میان فرزندان امام كاظم (ع)، حضرت معصومه (س) از نظر علمی و اخلاقی، والامقام ترین آنان است.
این حقیقت از اسامی، لقب ها، تعریف ها و توصیفاتی كه ائمه اطهار (ع) از ایشان نموده اند، آشكار است و این حقیقت روشن می سازد كه ایشان نیز چون حضرت زینب (س) «عالمه غیر معلمه» بوده است.
*مظهر فضایل
حضرت فاطمه معصومه (س) مظهر فضایل و مقامات هستند. روایات معصومان (ع) فضیلت ها و مقامات بلندی را به آن حضرت نسبت می دهد.
امام صادق (ع) در این باره می فرمایند:
«آگاه باشید كه برای خدا حرمی است و آن مكه است ؛ و برای پیامبر خدا حرمی است و آن مدینه است.
و برای امیرمؤمنان حرمی است و آن كوفه است. بدانید كه حرم من و فرزندانم بعد از من، قم است. آگاه باشید كه قم،
كوفه كوچك ماست، بدانید بهشت هشت دروازه دارد كه سه تای آن ها به سوی قم است. بانویی از فرزندان من به نام فاطمه، دختر موسی، در آن جا رحلت می كند كه با شفاعت او، همه شیعیان ما وارد بهشت میشوند. »
*مقام علمی حضرت معصومه( س)
حضرت معصومه (س) از جمله بانوان گرانقدر و والا مقام جهان تشیع هستند و مقام علمی بلندی دارند. نقل شده كه روزی جمعی از شیعیان، به قصد دیدار حضرت موسی بن جعفر (ع) و پرسیدن پرسش هایی از ایشان، به مدینه منوره مشرف شدند.
چون امام كاظم (ع) در مسافرت بود، پرسشهای خود را به حضرت معصومه (س) كه در آن هنگام كودكی خردسال بیش نبود، تحویل دادند. فردای آن روز برای بار دیگر به منزل امام رفتند، ولی هنوز ایشان از سفر برنگشته بود. پس به ناچار، پرسش های خود را باز خواستند تا در مسافرت بعدی به خدمت امام برسند، غافل از این كه حضرت معصومه (س) جواب پرسش ها را نگاشته است. وقتی پاسخ ها را ملاحظه كردند، بسیار خوشحال شدند و پس از سپاسگزاری فراوان، شهر مدینه را ترك گفتند. از قضای روزگار در بین راه با امام موسی بن جعفر (ع) مواجه شده، ماجرای خویش را باز گفتند. وقتی امام پاسخ پرسش ها را مطالعه كردند، سه بار فرمود: پدرش فدایش.
* برگزیدن شهر قم
پس از آنكه حضرت معصومه (ع) به شهر ساوه رسیدند، بیمار شدند. چون توان رفتن به خراسان را در خود ندیدند، تصمیم گرفتند به قم بروند.
یكی از نویسندگان در این باره كه چرا حضرت معصومه (س) شهر قم را برگزیدند، مینویسد: « بی تردید می توان گفت كه آن بانوی بزرگ، روحی ملهم و آینده نگر داشتند و با توجه به آینده قم و محوریتی كه بعدها برای این سرزمین پیش می آید - محوریتی كه آرامگاه ایشان مركز آن خواهد بود - بدین دیار روی آوردند . این جریان به خوبی روشن می كند كه آن بانوی الهی، به آینده اسلام و موقعیت این سرزمین توجه داشته و خود را با شتاب بدین سرزمین رسانده و محوریت و مركزیت آن را با مدفن خود پایه ریزی كرده است.
*امام رضا (ع) و لقب « معصومه »
حضرت فاطمه معصومه (س) بانویی بهشتی، غرق در عبادت و نیایش، پیراسته از زشتی ها و شبنم معطر آفرینش است. شاید یكی از دلایل « معصومه » نامیدن این بانو ، آن باشد كه عصمت مادرش حضرت زهرا (س) در او تجلی یافته است.
بر اساس پاره ای از روایات، این لقب از سوی امام رضا (ع) به این بانوی والامقام اسلام وارد شده است ؛ چنان كه فقیه بلند اندیش و سپید سیرت شیعه، علامه مجلسی (ع) در این باره میگوید:
امام رضا (ع) در جایی فرمودند: «هركس معصومه را در قم زیارت كند، مانند كسی است كه مرا زیارت كرده است ».
* كریمه اهل بیت (س)
حضرت معصومه (س) در زبان دانشمندان و فقیهان گران قدر شیعه، به لقب «كریمه اهل بیت» یاد می شود. از میان بانوان اهل بیت، این نام زیبا تنها به آن حضرت اختصاص یافته است. بر اساس رؤیای صادق و صحیح نسب شناس گرانقدر، مرحوم آیت الله
مرعشی نجفی، این لقب از طرف امام صادق (ع) بر حضرت معصومه (س) اطلاق شده است.
در این رؤیا، امام صادق (ع) به آیت الله نجفی كه با دعا و راز و نیاز، تلاش پیگیری را برای یافتن قبر مطهر حضرت زهرا (س) آغاز كرده خطاب فرمودند: «برتو باد به كریمه اهل بیت.»
* القاب حضرت معصومه (س)
به طور كلی، سه زیارت نامه برای حضرت معصومه (س) ذكر شده كه یكی از آن ها مشهور و دو تای دیگر غیر مشهور است. اسامی و لقب هایی كه برای حضرت معصومه (س) در دو زیارت نامه غیر مشهور ذكر شده؛ به قرار ذیل است:
طاهره ( پاكیزه ) ، حمیده ( ستوده ) ؛ رشیده ( حد یافته )؛ تقّیه ( پرهیزگار ) ؛ رضّیه (خشنود از خدا)؛ مرضیّه ( مورد رضایت خدا ) ؛
سیده صدیقه (بانوی بسیار راستگو )؛ سیده رضیّه مرضّیه (بانوی خشنود خدا و مورد رضای او ).
هم چنین محدثّه و عابده از صفات و القابی است كه برای حضرت معصومه (س) عنوان شده است.
* شفاعت حضرت معصومه( س)
بالاترین جایگاه شفاعت ، از آن رسول گرامی اسلام است كه در قرآن كریم، از آن به «مقام محمود » تعبیر شده است. همین طور دو تن از بانوان خاندان رسول مكرم اسلام ، شفاعت گستردهای دارند كه بسیار وسیع و جهان شمول است و میتواند همه اهالی محشر را فرا گیرد. این دو بانوی عالی قدر، صدیقه اطهر، حضرت فاطمه زهرا (س) و شفیعه روز جزا، حضرت فاطمه معصومه (س) هستند.
در مورد شفاعت گسترده حضرت زهرا (س) همین بس كه شفاعت، مهریه آن حضرت است و به هنگام ازدواج، پیك وحی طاقه ابریشمی از سوی پروردگار آورد كه در آن، جمله « خداوند مهریه فاطمه زهرا را، شفاعت گنهكاران از امت محمد (ص) قرار داد »، این حدیث از طریق اهل سنت نیز نقل شده است.
پس از حضرت فاطمه زهرا (س) از جهت گستردگی شفاعت، هیج بانویی به شفیعه محشر، حضرت معصومه (س) نمیرسد. بر همین اساس است كه حضرت امام جعفر صادق (ع) فرمودند: «با شفاعت او، همه شیعیان ما وارد بهشت میشوند ».
سفر حضرت معصومه به خراسان یک سفر سیاسی و انقلابی بود | |
معارف: مدیرعامل موسسه زایر حرکت حضرت معصومه از مدینه به خراسان را یک حرکت انقلابی و سیاسی خواند که در راستای حمایت از ولایت امام رضا صورت گرفت. حسین فقیه میرزایی، مدیر عامل موسسه فرهنگی اقتصادی زایر وابسته به آستان مقدسه حضرت معصومه (س) به جایگاه والای حضرت معصومه (س) در نزد ائمه (ع) اشاره کرد و به خبرنگار شبستان گفت: ائمه (ع) قبل از ولادت باسعادت حضرت معصومه (س) از جایگاه والای او خبر داده اند آنچنان که امام صادق (ع) در روایتی می گوید "آگاه باشید که حرم و حرم فرزندان بعد از من قم است" که در واقع اشاره به آستانه مقدسه حضرت معصومه (س) در این شهر دارد. |
|
به شفاعتش همگان وارد بهشت خواهند شد نخستین روز ماه ذی قعده سالروز میلاد با سعادت کریمه اهل بیت حضرت فاطمه معصومه سلام الله علیها است. جد بزرگوارش جعفر بن محمد الصادق علیهما السلام در مجد و عظمتش فرمود: به شفاعتش همه شیعیان من داخل بهشت خواهند شد... |
کوثر همیشه جاری ، کریمه اهل بیت | ||||
ولادت حضرت معصومه (س) کریمه اهلبیت مبارک | ||||
تهران - خبرگزاری ایسکانیوز : تاریخ چشم به راه فاطمه ای دیگر است. انتظار به سر می آید و شمیم دلنوازی، خانه خورشید را فرا می گیرد. خنکای حضور دوباره فاطمه (س) در فضای مدینه جاری می شود و کوثر فاطمی، جوشیدن می گیرد. | ||||
آری به کوچه باغهای حرم تو پناه می آوریم و در سایه سار ملکوتی آن، نفسی تازه می نماییم. کنار نهر استجابت می نشینیم و قطره ای می شویم در آبی زلال اشک های زائرانت. |