نماز مردان خدا

فیلسوف بزرگ، مرحوم حاج شیخ محمد حسین غروى، درسى از حكمت الهى و عرفان اشراقى در منزل داشت، بیش از شش نفر را در این درس نپسندیده بود، دو نفر از آنان یكى حضرت آیت اللّه العظمى سید محمد هادى میلانى بود كه این فقیر از محضر اخلاق و عرفانش استفاده‏ها برده و از او داراى اجازه روایى هستم و دیگر مرحوم ایروانى بود كه من خدمت فرزند عالم و دانشمندش رسیده‏ام؛ فرزند مرحوم ایروانى از پدرش و از پنج شاگرد دیگر غروى نقل كرد كه:

شبى براى حضور در درس به خانه استاد رفتیم، ظاهراً از وقت مقرر زودتر رسیدیم، استاد در جنب اطاق درس مشغول نماز بود؛ ناگهان متوجه شدیم، آنچه در حول و حوش ماست، با استاد بزرگوار ما در نماز هم‏آهنگ شده و آهنگ نماز از تمام اشیاى اطاق و در و دیوار، به دنبال نماز استاد به گوش ما مى‏رسد

عاشقانه‏ ترین مناجات‏

از امام باقر علیه السلام روایت شده: امیرالمؤمنین على علیه السلام آن گاه كه در عراق بود، روزى پس از نماز صبح، به وعظ و نصیحت پرداخت و از خوف خدا گریست و دیگران هم از گریه حضرت به گریه نشستند، آن گاه فرمود:

به خدا قسم كه از زمان دوستم رسول خدا صلى الله علیه و آله اقوامى را به یاد دارم كه صبح مى‏نمودند و شب مى‏كردند، در حالى كه چهره‏ها گرفته و احوالشان پریشان و شكم‏ها از گرسنگى به پشت چسبیده و پیشانى آنان از اثر سجده چون زانوى شتر بود!! شب را در حال سجده و قیام براى پروردگارشان به روز مى‏آوردند، گاهى مى‏ایستادند و گاهى پیشانى به خاك مى‏نهادند و با خداى خود سرگرم گفتگو و مناجات بودند و آزادى خویش را از آتش جهنم از حضرت او مى‏خواستند، به خدا سوگند با همه این احوال آنان را مى‏دیدم كه بیمناك و هراسانند!!

و در بعضى از روایات به دنباله این گفتار آمده كه:

آنان چنان بودند كه گویا صداى افروخته شدن آتش در گوش آن‏ها است، هرگاه نزد آنان نام خدا برده مى‏شد، چون درخت خم مى‏شدند و چنان بودند كه گویا شب را در غفلت به روز آورده‏اند.

راوى مى‏گوید: پس از این سخنان، دیگر آن حضرت را خندان ندیدند، تا به جوار رحمت حضرت حق منتقل شد

هلهله فرشتگان

رفتار و برخورد علما با همسر و خانواده خود همواره بر اساس اصول دینی و اسلامی بوده و دانستن شیوه آنان در این گونه تعامل جالب و مفید به نظر می رسد.

در شب اول ذیحجه که هلال ماه با کرشمه خودنمایی می کرد، خورشید به خانه علی علیه السلام وارد شد. باد صبا همه را خبر رسانید که: زیور ببندید؛ نور با نور پیوست و جهان روشن شد. درختان شکوفه های خود را بر زمینیان ارزانی داشتند. ابرها مُشک بر زمین باریدند و از خاک صد هزار لاله بر آمد. هلهله ای از شادی و پایکوبی برخاست و جهان یکسره در شور و ولوله شد.

ازدواجی ساده با ساز و برگی اندک، اما صفا و صمیمیتی بسیار، صورت گرفت که تحسین همگان را بر انگیخت و اسوه ای برای آیندگان شد. آن پیوند ساده و بی ریا جز پیوند دو معصوم و برگزیده، علی و فاطمه، نبود.

در ادامه مقاله با توجه به اینکه علما شیعه همیشه الگویهای رفتاری خود را از ائمه اطهار می گرفتن به سبک زندگی و خاطراتی از زندگی آنها خواهیم پرداخت چرا که این شیوه زندگی آنها برگرفته از زندگی عاشقانه امام علی علیه سلام و حضرت زهرا سلام الله علیها هست و به جهت اهمیت این موضوع در ادامه به نقل نکاتی از زندگانی علما خواهیم پرداخت.

یکی از عوامل بسیار مهم و اساسی در زمینه‌ی تحکیم خانواده ، تدبیر در حسن سلوک با همسر است. این مفهوم از مفاهیم پیچیده‌ای است که چندین مفهوم دیگر در تشکّل ساختار آن نقش‌آفرینی می‌کنند.

فراست و کاردانی در تدبیر منزل و رفتار با همسر، می‌تواند از تعیین‌کننده‌ترین عوامل موفقیت در آیین همسرداری به حساب آید.به عنوان نمونه به مواردی اشاره خواهیم نمود.

سیره علامه طباطبایی(ره) با همسر

نقش همسر افراد در اعتلای زندگی مشترک آنها به تناسب میزان درک، تحمّل و گذشت هر یک متغیر است. آنچه که در زندگی شخصیتی چون علامه طباطبایی(ره) کمتر بدان پرداخته شده و میزان ضرورت آن شاید کمتر از جنبه‌های دیگر نباشد، توجهی است که خداوند متعال از طریق همسر ایشان به وی نموده است.

آنچه مسلم است این که همسر علامه از خانواده‌ای روحانی و مذهبی بوده، ولی این به تنهایی برای تحمل آن همه شداید کافی نبوده، بلکه باید گفت: زمینه‌های روحی و معنوی بسیاری در او نمودار بوده که شخصیتی چون علامه طباطبایی(ره) هماره خود را مدیون او دانسته و ثناگو و قدردان او بوده است. فرزند علامه در این رابطه می‌فرماید:

«پدرم... صاحب اختیار خانه و امور آن را مادرم می‌دانستند. مادرم به کارهای ما، درس ما و رفت و آمدهایمان رسیدگی می‌کرد و همه مسائل را کنترل می‌کرد و به قدری با هدایت عمل می‌کرد که پدرم با فراغت خاطر تمام به امور علمی خود می‌پرداختند.»  

مرحوم علامه طباطبایی(ره) بارها از همسر خود به عنوان زنی صبور و شکیبا یاد کرده است و خود نیز در قدردانی از محبت‌هایی که همسرش به وی نموده بود کوتاهی نمی‌کرد و در این خصوص از رفتار خوب خود ذکری به میان نمی‌آورد و همه خوبی‌ها را به همسرش نسبت می‌داد.  

فرزند علامه طباطبایی می‌گوید: «رفتارشان با مادرم بسیار احترام‌آمیز و دوستانه بود. همیشه طوری رفتار می‌کردند گویی مشتاق دیدار مادرم هستند. ما هرگز بگو مگو و اختلافی بین آن دو ندیدیم. به قدری نسبت به هم مهربان و فداکار و باگذشت بودند که ما گمان می‌کردیم اینها هرگز با هم اختلافی ندارند آنها واقعاً مانند دو دوست با هم بودند.»

وقتی همسر مرحوم علامه در سال 1344 بیمار می‌شوند، علامه هرگز اجازه نمی‌دهند تا همسرشان برای انجام کاری از بستر بلند شوند.

«مادر من حدود 27 روز پیش از فوت در بستر بیماری بود و در این مدت پدرم از کنار بستر ایشان لحظه‌ای بلند نشدند. تمام کارهایشان را تعطیل کردند و به مراقبت از او پرداختند.» (6)

گریه شدید برای فوت همسر

همسر علامه که از دنیا رفت، علامه بیش از حد و عجیب گریه و بی تابی می کرد. گفتند شما ما را به صبر در مصائب نصیحت می کردید، چرا این قدر گریه می کنید؟

گفت: "مرگ حق است. همه باید بمیریم. من برای مرگ همسرم گریه نمی کنم. گریه من برای کدبانوگری و محبت های خانم است. ما زندگی پر فراز و نشیبی داشتیم. " "در نجف اشرف با سختی هایی مواجه می شدیم و من از حوایج زندگی و چگونگی اداره آن بی اطلاع بودم. اداره زندگی به عهده خانم بود. در طول مدت زندگی ما هیچ گاه نشد خانم کاری بکند که من حداقل در دلم بگویم کاش این کار را نمی کرد. یا کاری را ترک کند که بگویم کاش این عمل را انجام داده بود. در تمام دوران زندگی ام هیچ گاه به من نگفت چرا فلان عمل را انجام دادی یا چرا ترک کردی؟"

نحوه رفتار استاد شهیدمرتضی مطهری(ره) با همسرش

در این بخش، نگاهی کوتاه به نحوه رفتار پاره تن امام، استاد شهیدمرتضی مطهری با همسر گرامیشان خالی از لطف نخواهد بود. همسر ایشان می‌گوید:

«در مدت 26 سالی که با ایشان زندگی کردم، همیشه با یک حالت تواضع و آرامش با من رفتار می‌کردند، با صدای متین و چهره خندان، به طوری که من با یک ارادت و عشق خاصی کار می‌کردم و علاقه شدید ایشان به من و محبت‌هایی که می‌کردند، مرا در انجام کارهای منزل رغبت و شوق عجیبی می‌بخشید. من بسیار کم سن و سال بودم که به منزل ایشان آمدم. ولی با همه آن کمی سن، هیچ وقت یادم نمی‌آید که از ایشان ناراحتی و رنجی دیده باشم. بسیار مهربان و با گذشت بودند، و به آسایش و راحتی من و بچه‌ها اهمیت می‌دادند.

نوبت من است

امام خمینی (ره)

بگو مگو می کردند. همین طور شوخی و جدی سرظرف شستن آن روز یکی به دو می کردند. یکی شان می گفت خسته ام. امروز خیلی خسته ام. این دفعه تو ظرف ها را بشوی! آن یکی جواب می داد اگر تو خسته ای من هم خسته ام. نوبت خودت است. خودت باید ظرف ها را بشویی! بگو مگو برنده نداشت و بدون نتیجه تمام شد. ظرف ها مانده بود و هر دو رفته بودند سراغ کار خودشان تا بالاخره یکی شان خستگی اش را در کند و خودش برود ظرف ها را بشوید.

اذان ظهر را که گفتند، چشم شان به آقا افتاده بود که می رود توی آشپزخانه، لابد طبق معمول برای وضو. اما وضوی آقا این بار خیلی طول کشیده بود؛ بیشتر از هر وقت دیگر. نگران شده بودند. رفتند سمت آشپزخانه که ببینند خدای نکرده اتفاقی برای آقا نیفتاده باشد. وارد آشپزخانه که شدند، خشک شان زد. آقا بود و آستین های بالا زده یک کپه ظرف شسته شده ترو تمیز. آقا که تعجب شان را دیده بود، لبخندی زده بود و گفته بود حرف هایتان را که شنیدم، احساس کردم که این دفعه نوبت من است که ظرف ها را بشویم.[1]

امید است که به برکت سالروز ازدواج ملکوتی امام علی(ع)و فاطمه زهرا(س)تمام جوانان زندگی شاد و خرم و با صفایی با همسرانشان داشته باشند و همیشه سبک زندگی خود را از این بزرگان بگیرند.

پی نوشت:

[1]برگرفته از کتاب «مهربان تر از نسیم» انتشارات ذکر

منابع:

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

سایت خراسان رضوی

سایت شهید آوینی

سایت مرکز ملی پاسخگویی

تهیه و فرآوری:جواد دلاوری-گروه حوزه علمیه تبیان

قلب جلوه­ گاه حق

قلبی که چراغدان توحید باشد، یقیناً از نظر رتبه در همة عالم هستی، با ارزش‌ترین حقیقت است. قلبی که سرچشمة طلوع توحید است، ساختمان آن در آخرت، از ارزش بسیار عظیمی در قرآن برخوردار است.

قلبی که خورشید توحید بر آن تجلّی دارد، تمام وجود انسان را در تسخیر خود در می‌آورد و هر عضوی از اعضا، منشأ امور خیر بسیار سنگینی می‌شود. برای تحقق توحید، باید هر معبود باطلی نفی شود. این مسأله نكتة بسیار دقیقی است.

کلمه «اله» به معنای معبود است؛ یعنی موجودی که انسان در گردونة اطاعت و تسلیم شدن به خواسته‌های او و فرمان‌های او قرار می‌گیرد. قرآن مجید معبود حق را فقط «الله» می‌داند و انسان چنانچه در مدار فرمان‌های غیرخدا قرار گیرد، مشرک می‌شود.

انبیای الاهی فرستادگان خود حضرت حق هستند و تنها مسؤولیتی که بر عهدة ایشان بوده، این است كه (وَ داعِیاً إِلَى اللَّهِ بِإِذْنِهِ)؛ مردم را به خدا دعوت می‌کردند و از جانب خدا مأمور بودند که مردم را به خدا پیوند دهند.

بنابراین در فرهنگ انبیا و ائمه:، فرمانی غیر از فرمان خدا نبوده است. همه (داعِیاً إِلَى اللَّهِ) بودند. آنان مردم را به خود نمی‌خواندند، که اگر این گونه بود، آن‌ها هم معبود می‌شدند؛ ولی آن‌ها فقط رسانندة پیام‌های خدا هستند:

(الَّذینَ یُبَلِّغُونَ رِسالاتِ اللَّهِ وَ یَخْشَوْنَهُ وَ لایَخْشَوْنَ أَحَداً إِلاَّ اللَّهَ وَ كَفى‏ بِاللَّهِ حَسیباً)

انبیا: هیچ خوف و دغدغه‌ای نسبت به غیرحق نداشتند. همة دغدغة آنان این بود که مسؤولیتی که خدا بر عهده‌شان گذاشته بود، ادا کنند. مردم را از معبودهای باطل نجات دهند و به معبود حق كنند. از این رو معبود باطل، بت است که خود آدم می‌سازد و از او جهت می‌گیرد. لازم نیست که فرمان بت، لفظی باشد که معبود باطل بگوید به تو امر می‌کنم. همین که انسان در مدار جاذبة شیئی خلاف پروردگار قرار گیرد و مجذوبش شود و خود را هزینة او کند، این شرک و بت‌پرستی‌ می‌شود.

در تاریخ بشر اگر كسی شریکی برای خدا قرار داده، شرک او شرک در اطاعت و عبادت بوده است. گروهی در دنیا با اطاعت از تمام فرمان‌های فرعونیان، نمرودیان و قارون‌هایی که همه ضد خدا بودند، مشرک می‌شدند.

پیام قرآن مجید این است که اطاعت غیر از خدا، بشر را متحرکی می‌کند که او به طرف بی‌نهایت کوچک شدن حرکت كند و تمام مقام انسانیت را نابود كند.

کودک نمازخوان ، بهترین عکس رویترز

• تعداد صفحات :9
• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• ...