سیطره قدرت بر ذهن

ارسال به

ظرف چندماه گذشته در کتابها،رساله ها و نوشتارهایی(= مقالات) که می خواندم، و از میان این همه نکات و موضوعات جالب در حوزه فلسفه،جامعه شناسی و ادبیات، دلم می خواست که به موضوع "زندانی شدن" بپردازم.هرچند می دانید که بسیاری از صاحبنظران و بزرگان اندیشه به بررسی این دال و مدلولهای آن پرداخته اند و بی شک، ذهن ما در همین الان با دیدن این نوشتار به یاد بررسیهای فوکو می افتد،اما دیدن زندان و زندانی از این زاویه جالب است:

هیچ زندانی با اراده و میل خود به زندان نرفته و نمی رود.آزادی، گرانبهاتر و دلپسندتر از آن است که کسی آن را فرو بنهد و با پای خود به درون قفس برود.حتی اگر کسی به محدودیت خودخواسته تن در داده باشد، باز به سلول انفرادی نرفته و از حداقل امکانات بهره برده است.حال، در نظر بگیرید که زندان، همراه باشد با شکنجه، گرسنگی، تشنگی، قطع ارتباط با بیرون، اعمال شاقه، بیگاری، افکنده شدن در سلولهای نمور و تاریک، بازجوییهای روان بهم – ریز، بازجوهای ایدئولوژیک، گرفتن اعتراف،شلاق، توبیخ، توهین، تحقیر، سرما، گرما، یخبندان، بیماری، و...(طبیعتا" من الان در مجمع الجزایر گولاگ نفسم بند آمده).

اما، نویسندگان، روزنامه نگاران، مورخان، جامعه شناسان، فیلسوفان و ... گویی خودشان هم از تحلیلهای خودشان عقب مانده اند از این حیث که فراموش می کنند در روابط زندانی، زندانبان و حکومتها، "قدرت" هسته مرکزی است.

زندانی، چون قدرتی ندارد، قدرت بر او اِعمال می شود.به زندان افکنده می شود، به زندان برده می شود.به زندان می برندش.

این کجا، و نوشته هایی که بدون توجه، از جملات و افعالی استفاده می کنند که نشان می دهد در عمق ضمیرشان، حق را به حاکمان می دهند.چه باید گفت وقتی روزنامه نگار عزیزی در مورد ماندلا می نویسد در فلان سال به زندان رفت.گویی ماندلا با شوق خود به سلول انفرادی رفته است.گویی نزدیک 200000زندانی در کشور کره شمالی، خود به استقبال زندان و شکنجه حکومت کره شمالی رفته است.

• آخرین ویرایش:دوشنبه بیست و هشتم بهمنماه سال 1392