ارسال به

این متن ترجمه ای است از یک ترانه در یکی از مناطق فارس. این ترانه که وجه فولکوریک دارد، توسط یکی از آوازخوانان با لهجه خوانده شده. مضمون، عاشقانه است و از زبان عاشقی غمین – دل خطاب به سنگ صبور گفته شده؛ سنگ صبوری به ستبری، پایداری، رازداری و خموشی کوه دنا.

گوش بسپار به صدای کِل،

سرود زنان را تماشا کن، ای دنا!

دست مطرب بی بلا باد!

کوه دنا! گوش بسپار که دردی بی درمان دارم.

دگر نیمه شب آمد که خون از قلم بچکد؛

بغضی سنگین و سیاه گلویم را  گرفته و از چشمانم خون  می چکد؛

ز بس که چارستون بدنم چون دیواری نا استوار به لرزه در آمده؛

 می دانم که در نهایت، دلم چون تاولی می ترکد.

به تنگنا رسیده ام در جای – گه کاروان رفته، ای کوه دنا!

بگذار با سوز دل، ناله ای سر دهم؛

چون کبک زخمی به چنگال شاهین گرفتار آمده ام، ای کوه دنا!

از من  نه پری و نه بالی بر جای مانده، ای کوه دنا.

• آخرین ویرایش:سه شنبه بیستم بهمنماه سال 1394

ارسال به

هوا تاریک بود. دقیق نمی دانست چه وقتی از شب است. سکوت بر شهر سایه انداز بود. دست کم، در مسیرش تا منزل، متوجه بود که در این زمهریر شبِ طولانی، کسی در کوی و کوچه نمانده است.

به در ورودی رسید. کلید را به سمت قفل برد. ناگهان انعکاس نوری از یک آیینه از روبرو به چشمش افتاد. به زحمت، مسیر نور را ورنداز کرد. هر که بود، به عمد نور را بالا و پایین می کرد تا  غفلت مرد بیشتر شود. خیلی هراسید.چرا این همه ناگهانی؟. از جا کنده شد؛ درست  بی وزن و سبک. به زحمت دید که کسی در خرابه ی روبرو و از دل تاریکی، غافگیرش کرده. یادش آمد صبح که بیرون رفت، در کوچه خرابه ای نبود. مجتمع آپارتمانی که در یک روز این طور خراب نمی شود. چشمش که کمی عادت کرد، دید نور از زیر زمینه خرابه می رسد. بعد کسی به سمتش آمد. جز کلید و خودکار چیزی همراه نداشت.ترسید. با شیوه های آدمکشی مأموران آشنا بود. می دانست همین روزها سراغش می آیند. داد زد جلو نیا که شلیک می کنم. به این فکر نکرده بود که با کلید و خودکار نمی شود شلیک کرد. تنها می شود ترساند.از ورودی کوچه اتومبیلی حرکت کرد. پرهیب ماشین نشان می داد که مارک خاصی دارد. چاره ای ندید جز اینکه تسلیم شود و شد. از پشت به دستهایش دست بند زدند با این وجود دستهایش رها بودند. خودش در ماشین را باز کرد. چشم بند را هم به چشمهایش زدند.

                                          ■■■■

بیدار شد. دست مرجان بود روی پیشانی و چشمهایش که خواسته بود آفتاب صبحگاهی که بر صورتش افتاده، خواب بعد از شب شرابش را خراب نکند.

• آخرین ویرایش:جمعه دوم بهمنماه سال 1394