ارسال به

درصدی از آدمهای این روزگار ما، شبیه هیچکس نیستند.اکثر آدمها وجوه تشابه بسیاری به هم دارند اگر نداشتند که زندگی در کنار هم ممکن نمی بود. آن درصد که بسیار کم ، اگر شباهتی داشته باشند، به آدمهای مرده دارند آن هم نه همه ی مرده ها بلکه درصد کمی از مرده ها.

این بی  شبیه ها، خود خودشان هستند در خلوت باشند یا در جلوت. نمی توانند خودشان نباشند. توان باری به هر جهت زندگی کردن را ندارند. در مقابل  قدرتمندان همانند که در مواجهه با بی قدرتان. اصلن گویی با قدرت نسبتی ندارند. یک رو، یک تو و یک لایه دارند. از ریاکاری و تزویر بهره ای ندارند و در یک عبارت غریب اند. فرقی هم نمی کند در کدامین شهر یا روستا یا کشور می زیند.به تعبیر پیر بلخ بی مزاج آب و گل هم نسل اند. از بس زلال اند، از بس آیینه رو هستند به دم ناکسی مات می شوند. تاب زشت رویی و دروغرنی نمی یارند. از پس چشم دو رویان و قدرت طلبان که بنگری شان، هیچ اند چون توفیقی در تحصیل دونی و زبونی ندارند.نمی شود کسی را شبیه شان یافت الا در وادی خاموشان و از همین رو غریب اند.

ظریفی از همین ها می گفت دلخوش هیچ شب و روزی از زندگی ام نیستم الا اینکه رضایت داده ام به این افتخار که مثلا حسنک وزیر را برادرم می دانم یا امیرکبیر یا لوترکینگ یا ماندلا را هم نفس خود دارم.

دنیا با این وسعت، برای این جماعت سوراخ ته سوزنی است؛ بل که تنگ تر. دنیایی تاریک و دون و دون پرور و سفله پرور. دنیا برایشان تنگ است چون مشتری ندارند. اینجا که ماییم، آدم ها قدر ندارند، قیمت دارند. بالادستان نرخ می دهند. خیلی ها می فروشند. خیلی ها فروختند اما این دسته ی کوچک نمی فروشند. اینان قیمتی نیستند. اگر نیست هم باشند ننگ قیمت بر خود نمی نهند. راحتی روانی که دیگران دارند بی آنکه بدانند از زخم هایی است که روح اینان را در انزوا می خورند و همین ایثارشان بس است برای بزرگی شان که رنجی می برند برای نفس انسان بودن که دیگران از آن بی خبرند. اینان خمس و زکات زندگی اکثریت در بند و اسیر بالادستان و قیمتی ها هستند. گیرم که زندگی کوتاهی دارند اما به بلندای شرافت انسانی زیسته اند. دلگیرند که گوهر آدمیت چرا به قرص نانی عوض می شود و همین درد برای مردن شان کافی است. نمی فروشند خود را اما مرگ را به جان می خرند. اصلن اینان برای زندگی با مرگ خلق شده اند نه زندگی با زندگی.دلخوش گرمای مرگ اند. کسی از این جماعت را نشان خواری و مذلت و دم تکانی چاپلوسانه در برابر ارباب بی مروت قدرت بر سینه و بر گردن نیست. راست قامت اند و آویزان هیچ رذلی برای امتیازات پیدا و پنهان نمی شوند که هم تبارانشان در تاریخ این درس را به نیکویی به آنان آموخته اند. به گمانم در زندگی تنها یک جا و یک راه اگر برای تقلید باشد، تقلید از این جماعت کم تعداد است چه آنگاه که در زندگی بر حقارت می شورند و چه آنگاه که دل به دریای موج خیز مرگ می زنند.

• آخرین ویرایش:یکشنبه بیست و چهارم آبانماه سال 1394

ارسال به

مردی از اندوه

بود

دانشی بی ستاره

داشت

خوابگردی بود

در روز

و بیداری در شب

و تنهایی او را چنین مجسم کنید:

فقط خورشید مرا گرم می کند

از دور

تن نزدیک تری

ندارم.

بیژن جلالی

• آخرین ویرایش:یکشنبه هفدهم آبانماه سال 1394