خلاصه‌ی فرزاد نعمتی

ارسال به

احمد غلامی -شرق. از فرزاد نعمتی یک پای راست مانده بود. بقیه‌ بدنش را گرگ‌ها خورده بودند. اگر پیرمرد روستایی که اتاقی به او اجاره داده بود به امید گرفتن پاداش دنبالش نمی‌رفت همین یک پا هم نمی‌ماند. راست یا دروغ، پیرمرد می‌گفت، «به جون گرگی افتادم که داشت پارو با خودش می‌برد.» راست یا دروغ، پیرمرد می‌گفت، «تا گرگ‌رو دیدم داد زدم، فرزادخان‌رو کجا می‌بری و با چماق بهش حمله کردم و فرزادخان رو نجات دادم.»
پیرمرد فکر می‌کرد فرزادخان را نجات داده اما او حالا فقط خلاصه‌شده در یک پای راست بود و تنها آرزویش این بود که پیرمرد و اهالی روستا تکه‌های دیگر بدنش را پیدا کنند و مثل پازل کنار هم بچینند و دفنش کنند تا روحش شاد شود. پا را در جعبه‌ای به شهر منتقل کردند. پدرش گفت، «نه مثل آدم زندگی کرد، نه مثل آدم مرد.»
خلاصه‌ی‌‌ فرزاد نعمتی وقتی حرف پدرش را شنید خیلی تعجب کرد. فکر نمی‌کرد پدرش چنین قضاوت بیرحمانه‌ای درباره‌اش کند.
مادرش گفت، «قربون بدن پاره‌پاره‌ات مادر.» انتظار این دلسوزی مادرش را داشت.
زن مطلقه‌اش گفت، «خدایا شکر، تقاص منو ازش گرفتی.» زنش را خوب می‌شناخت. بارها به او گفته بود، «تو کی هستی، چه‌جور جونوری هستی؟» بعد که طلاقش داده بود جلوی آینه قدی خودش را دیده بود. واقعا او چه‌جور آدمی بود. بعضی وقت‌ها چنان زنش را با خشم می‌زد که باورش نمی‌شد فوق‌لیسانس معماری دارد و ماه‌ها چنان به نرمی به او عشق می‌ورزید که زنش حیرت‌زده نگاهش می‌کرد.
منشی شرکت مهندسی یاران گفت، «بازم یه کلکی تو کارشه.»
مهندس ناظر گفت، «راست یا دروغ یه پا ازش بیشتر نمونده.»
منشی گفت، «شناسایی شده؟» مهندس ناظر گفت، «بله، انگار روی ساق پاش به اندازه یه هلال ماه کوچک بریدگی بوده.»
منشی گفت، «وا، چطور ما چنین چیزی ندیدیم رو پاش.»
مهندس ناظر خندید. منشی خودش را زد به بی‌اعتنایی و به مدیر شرکت گفت، «برای اینکه کارها رو زمین نمونه، یکی‌رو جاش بگذارین.»
مهندس ناظر گفت، «بهتر نیست تا چهلم صبر کنیم؟»
رییس شرکت گفت، «اگه کلکی تو کارش بود و برگشت چی؟»
خلاصه‌ی‌ فرزاد نعمتی انتظار چنین برخوردهایی را داشت. حتی بدتر از این‌ها.
بقال محل گفت، «آقا، کرم تا کجا، بخشش تا کجا، بدنشم به گرگ‌ها هبه کرد.»
راننده آژانس گفت، «آقا این‌قدر باحال بود، هیچ مسافری جاش‌رو پر نمی‌کنه.»
دوست و همکار شکارش گفت، «ناقلا، یه‌جوری رفت اون دنیا که شناسایی نشه.»
اما این‌طور نبود. خلاصه فرزاد نعمتی دلش می‌خواست کامل باشد. شاید اگر دشت را می‌گشتند و تکه‌هایش را پیدا می‌کردند، احساس آرامش می‌کرد. اگر این اتفاق برای یکی از نزدیکانش می‌افتاد، حتما به‌دنبال تکه‌های جنازه او می‌رفت. خودش که زنده بود همیشه این مشکل را داشت که نمی‌دانست خودِ واقعی‌اش کیست؟ و حالا هم که مرده بود بدنش صد تکه شده بود و معلوم نبود کجاست و کی است؟ اگر کسی هم می‌خواست دنبال تکه‌های بدن او برود، نمی‌توانست پازل جنازه‌اش را کامل کند. قسمت‌های اصلی که «منِ» او را شکل می‌دادند صورت، گوشت و پوست‌اش در معده گرگ‌ها در حال هضم، جذب و دفع بود. وقتی ادامه‌ خودش را در پنجه‌ها و دندان‌های گرگ‌های درنده دید به وجد آمد، تا گرگ‌ها زنده بودند بخشی از وجودش روی زمین زنده بود. صدایش زدم. او خلاصه‌شده در پای راستش گفت، «من!» گفتم: «اسمع افهم یا فرزاد ابن احمد.» از ترس و حیرت می‌لرزید که من، او را «من» می‌دیدم.

لینک خبر :  http://sharghdaily.ir/?News_Id=40517

• آخرین ویرایش:چهارشنبه پانزدهم مردادماه سال 1393