شعر و امر مدرن

ارسال به

شعر نسل جوان، اگر به قالب شعر سنتی هم سروده شود، باز در محتوا با آن متفاوت است. در شعر کلاسیک فارسی، از رودکی تا سیمین بانو و سایه، معشوق، مظهر ناز است و عاشق منشأ نیاز.معشوق پرستیده( در معنای پرستاری کردن) می شود بی آن که در پاسخ به جور و جفاهایش، سخن سختی از عاشق بنیوشد.به علاوه، ورود زندگی روزمره در شعر سنتی فارسی به هیچ وجه ممکن و مقدور نبود. تو گویی سیطره «امر مدرن» بر ذهن شاعر پارسی گوی امروزی، به او آموخته که زندگی روزمره و نه الزامن آسمانی را – خوب و بد؛ تلخ و شیرین؛ خدمت و خیانت و...- در محتوای شعر لحاظ کند و بسراید.شعر زیر از وحید نجفی است.من نمی دانم سن و سال وحید را. شاید سری سپید و دلی جوان و سبز داشته باشد اما شعرش بی شک در دیار ذهن مدرن سروده شده است.می توان در موردش به مباحثه نشست.

حالا که فصل، فصل ِ غم انگیز ِبرگ‌هاست

باران هولناک‌تری با تگرگ‌هاست 

حالا که جهل اصل مهم برابری‌ست

فخر است کاسه‌لیسی و عزت به نوکری‌ست

در ادامه....

حالا که سیب سرخ فقط سهم خوک‌هاست

در بیت‌ها مغازله‌ی کله پوک‌هاست 

عمر بهار من به زمستان نمی‌رسد

گنجشکی‌ام به پای کلاغان نمی‌رسد 

آری هنوز کنگره‌ها شاعرانه است

تنبان جوجه شاعره‌ها پر ترانه است 

شیرین لبان به خانه‌ی استاد می‌روند

چاقو به دست‌ها پی ِ فرهاد می‌روند 

در شعرها دروغ و ریا با مجوز است

شاخ نبات فکر خیانت به حافظ است

آری هنوز ترس ِ کسی در دلِ من است

آنکس که دوست داشتمش قاتل من است 

چیزی نپرس هیچ نگو مثل قبل‌ها

آری تو هم بکوب به بی‌عار ِ طبل‌ها 

گندابی از گوه‌اند اگر برکه نیستند

مشتی مدیرهای مدبر که نیستند 

بوزینگان عرصه‌ی فرهنگ ملی‌اند

مجنون‌کشان آمده از شهر لیلی‌اند 

پر رونق است انتری ِ گیشه‌هایشان

خون ِ دل ِ من است ته ِ شیشه‌هایشان 

شاعر شدند چرتکه‌ی زرگری شوند

شاعر شدند عنصری و انوری شوند 

جراحی است بینی و رنگ است رویشان

رفته‌است زیر چادر شب آبرویشان 

شهرم پر از حقیرترین‌های عالم  است

در حقشان اگر پدری هم کنم کم است 

خشکیده است گونه و لبهام تشنه است

پیکی عرق بریز  که خیام تشنه است 

آه ای سکوت،  دوست ِ بیدار هر شبم

تنها دلیل چایی و سیگار ِ هر شبم

تنها به خاطر تو از آتش گذشته‌ام

سودابه جان! از آه سیاوش گذشته‌ام 

بو کرده‌ام به شیشه‌ی عطر و عرق تو را

بالا کشیده‌ام سر هر زرورق تو را

در گوش پنبه کرده‌ام از حرف ِ مفت‌ها

چاقو زدم به غیرت گردن کلفت‌ها 

بوسیده‌ام لبان تو را پیش بازپرس

خوابیده‌ام کنار تو با بسته‌های قرص 

تن داده‌ام به زخم زبان‌ها و  سنگ‌‌ها

سر را سپرده‌ام به دهان تفنگ‌ها 

من چوب بودم و غم تو موریانه شد

خیلی گریستم... گره عشق وا نشد 

بعد از من عاشقان جهان کم می‌آورند

دلواپسم، چه بر سر شعرم می‌آورند؟! 

تنها منم که از پی تو مست رفته‌ام

دست مرا بگیر که از دست رفته‌ام 

سنگ ِ صبور ِ این دل از جنس شیشه‌ام

دست مرا بگیر رفیق همیشه‌ام

• آخرین ویرایش:سه شنبه یکم مهرماه سال 1393