از نویسنده ای ناشناس در قرن 19 میلادی.

ارسال به

ترجمه از  خ. ع

آقای اسمیت را دوستان و شاگردانش در محیط کار به گونه آدم مرموزی می شناختند. 40 سالگی را تازه پشت سر گذاشته بود.قامتی متوسط  و چهره ای گندمگون داشت.از داشتن فرزند طفره می رفت. به خاطر همین هم بود که زنش را در لندن  تنها می گذاشت با این بهانه که دانش آموزان فقیر روستاها بیشتر مستحق داشتن آموزگار فرهیخته هستند.پشت سرش حرفهایی بود که ابتر است. راست و دروغش را هم کسی نمی دانست. اما آقای اس – لقبی که اهالی ماردیس به نشانه تحقیر  به او داده بودند- در بیرون از خانه چنان باد تکبری به غبغب می انداخت که کسی را یارای شک کردن در این قضیه نبود.بیماری ناشناخته ای که سالها پیش در لندن شایع شد، سر و صورت آقای اس. را هم بی نصیب نگذاشت.از آن تاریخ ببعد، بینی اش متورم و بزرگ شد و کچلی اش هم تقریبن کامل.این حالت، چهره او را شبیه کاریکاتور نشان می داد.

آقای اس. هنگام سخن گفتن، زل می زد به یک نقطه طوری که نگاهش را از چشم مخاطب بدزدد و  با حرکات دست و اداهای صورت القا می کرد که بیشتر از دیگران می داند.نه اینکه در هر کاری سرآمدی اش را به رخ بکشد؛ خیر، اما غیرمستقیم بیشتر آدمهای اطرافش را سنتی خطاب می کرد.سنتی در قاموس آقای اس. معناهای زیادی داشت به اندازه - شاید – یک لغت نامه.

چیزی که اسم آقای اس. را زبانزد مردم ماردیس و شاگردانش کرده بود، مخالفتش با احساس و عاطفه بود. با وجودی که آقای اس. تجربه ها از  عشق و عاشقی داشت و پروایی هم نداشت که باز هم تنوعی به این تجربه  ها بدهد، اما مرتب، از بی معنایی عشق و تقلب و بی رحمی عشق بازان سخن سرایی می کرد.

اگر فکر می کنید همه هنر آقای اس. این بود در اشتباهید.قهرمان داستان ما، روزی نبود که با حرفهای عجیب و غریبش، ماردیسیها را شوکه نکند.از آنجایی که شاگردان، آقای اس. را آدم نازا، مرموز، خطرناک و بدتر از همه بی اعتقاد به روح القدس می دانستند، حرفهایی او را با ژست طعنه و تحقیر ورد زبانها می کردند.

اما مشکل آقای اس. نه همین بود و نه یکی – دو تا بود.

از روزی که آقای اس. در مدرسه جو گیر شد و باز از آن حرفهای مرموزانه زد دو سالی می گذرد. یکی از دانش آموزان پرسیده بود که آیا انسانهای بزرگ و دانا هم اشتباه می کنند؟؛  و آقای اس.در جواب گفته بود که بله اشتباه می کنند و  ادامه داده که : «تصمیم های درست و  اشتباهات آدمهای کوچک، چون تأثیری در اوضاع جهان ندارند، اصلن مهم نیستند. حتی اگر این آدمها، حقیقت را هم بگویند چیز مهمی نیست. اما اگر آدمهای بزرگ اشتباه بکنند، خیلی مهم است چون اثراتش بر زندگی دیگران زیاد است.آقای اس. نتیجه گرفته بود که اشتباهات بزرگان، بهتر از حقیقت هایی است که انسانهای کوچک نزد خود دارند.».

همین جمله اخیر کافی بود تا کاسه صبر اهالی مادریس لبریز شود. از بخت بد آقای اس. ، دهکده مادریس نه کلانتر داشت و نه قاضی و داروغه.

همسر آقای اس. ، سالهاست که عملن پرستار او شده است. همکارانش در مادریس، هنوز تلاش می کنند آدمهای کوچک را بزرگ جلوه دهند.یکی از مخالفان آقای اس. هم درصدد است تاریخ انسانهای کوچک را بنویسد.

• آخرین ویرایش:سه شنبه هفتم بهمنماه سال 1393