ماجرایی که داشتیم...

ارسال به

بنا بود «تجربه ای در آینده» در چند قسمت پیش بینی نشده ادامه داشته باشد. آزمونی بود برای نوشتن؛ اگر کسی هم نمی خواندش، تنها گریزگاهی بود از بار خفّت بار و محنت زا و سنگین زندگی.همانی که میلان کوندرا «بار سنگین» می نامدش و پناه جستن به حرم رمان را درمان این درد. نوشتنی بود فقط برای نوشتن. در این مواقع، گویی نویسنده، عابری است رسیده از راهی از میان کویر، بدون هیچ توشه ای، با سر و رویی غبارین و تنی خسته و نزار، که در ناامیدی تمام، جویباری به فریادش می رسد و لبهای خشک و ترک خورده اش را طراوت و تازگی می بخشد. نوشتن، به خصوص در زمانه ی عسرت ، احساس همان عابر را به دست می دهد که گلویی از آبی زلال، تر کرده و سپس پاهایش را به خنکای آب سپرده و جانی دوباره یافته است.دنیا گو نباشد، آرامشی که با روانی آب به رگهایش می دود، زیبایی بودن را توجیه می کند.

خوانندگان «تجربه ای در آینده»، به طور حضوری یا به واسطه کامنت، برداشتهایی ( اگر بگویم تفسیر هم بی راهه نگفته ام) از همین یک قسمت داشتند که دور از انتظار بود.درست است که در این میان، نویسنده نیست می شود و هرچه هست نوشته است یعنی که در حوزه ی ادبیات و به خصوص داستان و رمان، نویسنده نداریم و تمامی پی آمدهای یک متن به خود متن و خواننده برمی گردد، اما نمی شود و نمی توان زهر خلط انگیزه و انگیخته  را به جان نویسنده یا مؤلف ریخت زیر نام و عنوان برداشت آزاد!.

راوی که به هیچ وجه نویسنده نبود،«ماجرا»یی ( در معنای حافظانه آن) را روایت می کرد بدون ارتباط به زندگی خصوصی و شخصی اش.آن متن، گرچه بی شک متأثر از واقعیات زندگی روزمره در جهان اجتماعی بود، اما ارتباطی به زندگی خصوصی و شخصی نویسنده نداشت.

این توضیح می رساند که تداومی درکار نمی تواند بود، چرا که روایت عشقی ممنوع ( هر چند پایانش را خواننده نمی توانست گمانه بزند) و سرازیر کردن برداشتهایی گاه سخیف و عنیف، بازی آتشگونه ای است با زندگی و در پوستین من افتادن، اگر بتوان نام زندگی بر آن نهاد. بیم آن دارم که روباه هم به جای خر در برداشتهای کسانی بسیار نزدیک و همه جا با من! داغ و درفشکاری شوند.همین.

• آخرین ویرایش:جمعه شانزدهم مردادماه سال 1394