چین: بازار جدید سرمایه سالاران لذت گرا

ارسال به

چین: بازار جدید سرمایه سالاران لذت گرا

چین. چین پدر مائو. چینی که هنوز تابلوی کمونیسم را بر سر در نظام سیاسی اش افراشته نگه داشته و نظام تک حزبی با اقتصاد سرمایه داری ای در انسداد سیاسی، خشونت، آدم کشی و سرکوب مخالفان، کم از بنیادگرایان سلفی گرا و طالبان ندارد. بدون شک، نمی توان تابلو یا ویترین هر نظام سیاسی را الگوی تحلیل قرار داد چرا که بسیاری از رژیم های سیاسی امروز، در پستویی که به گمان خود تدارک دیده اند، عملکردی خلافِ نمایشگرهای تبلیغاتی خو دارند.

چین، گرچه تلاش می کند به آموزه های مارکسیستی در تکامل تاریخی وفادار بماند، اما (با احتیاط بگویم) «جاگرنت» کاپیتالیسم، امان از اومانیسم ادعایی آنها بر آورده است. در واقعِ امر، نمی توان موفقیتهای استعمارگریِ جدید چین ( مانند جولان دادنش در اقتصاد ورشکسته ی ایران) با به مسلخ بردن انسان و کذا انسانیت را به کمونیسم و بانیان آن، یا به لیبرالیسمِ مبتنی بر بازار آزاد و مؤسسان آن نسبت داد. حتی در تحلیل تئوریک، جداسازی این دو از هم، کاری به غایت غیرعلمی می نماید. اما، هرچه هست، خشونتی که در نظام اجتماعی چین شعله ور است و خواه ناخواه، نتیجه ی سیاست سیاسی! و اقتصادی نظام حاکم محسوب می شود، به طرزی ماهرانه مدل هایی را بر می سازد و به اذهان جهانیان صادر می کند که هم راستای خشونت هایی است که در عراق و سوریه توسط داعش و در افغانستان و پاکستان توسط طالبان، اعتراض بسیاری را برانگیخته است.

ایدئولوژی مارکسیستی با مخاطبانش قرار نهاده بود که راهی به سرزمین اقناع و بی نیازی از یک سو، و تعهد اجتماعی و انسانی در سوی دگر برای شان می گشاید و آزادی انسان جدید را در بی نیازی اش معرفی می کرد. عملکرد استالین و به طور پنهانی تر پوتین – مدودف، عملکرد مائو و نظام سیاسی کیم در کره شمالی را ملهم از تئوری های مارکس- لنین که بدانیم؛ و کوره های آدم سوزی و نسل کشی هیتلر – موسولینی و جنگهای دوگانه عالم گیر در قرن بیستم را که منتسب به لیبرالیسم سیاسی و کاپیتالیسم بکنیم، تحلیلهای منتقدانه بزرگانی چون آدورنو، مارکوزه و دیگر سرآمدان مکتب فرانکفورت، اهمیتی چندبرابر می یابند. همه ی این ایدئولوژیها، جاده ای را صاف کرده اند که انسان امروز را ابتدا از بُعد روانی و سپس از بعُد جسمانی به مسلخ ببرند و مثله کنند. طرف این که اسم این آدم کشی ظریف را آزادی هم گذاشته اند. بگذریم که ایدئولوژهایی که داعیه ی رقابت و جایگزینی آن دو را دارند، کارنامه ای به همان سبک و سیاق، سیاه دارند.

خودکشی در چین، آزاد است و این یعنی پاسداشت آزادی انسانِ مختار در انتخاب زندگی و مرگ( هستی و نیستی)؛ اما ساختار سیاسی – اقتصادی این ابرقدرت جدید، چنان انسان را در تونل خود فشرده و له می کند که پدران و پسران، و مادران و دختران، تن به خودکشی می سپارند. کارخانه ی آدم کشی هیتلر، و اردوگاه های کار اجباری رفیق استالین توسط جانشینان خود بازتولید شده اند. ابتدا، سلامت جسمی آنان توسط دانش پزشکی بررسی و تأیید می شود ( کاری که استخوان های فوکو را می لرزاند) و سپس مثله می شوند تا اندام آنان در بازار به فروش برود. سبعیتی بی مانند اما در زرورق آزادی ای که ره آورد استثمار و الیناسیون مدرن است. آن گاه، در بازار عرضه و تقاضا، سلسله مراتب قیمت اندام های انسان مشخص می شود. بی شک، متقاضیان، خرده بورژوا و بورژواهایی هستند که به افزایش میل جنسی و توانایی بیشتر در سکس می اندیشند. گویی، مغر جنینی که در این بازار عرضه می شود، به علت افزایش معجزه گون توانایی جنسیِ کهن سالان ( البته مردان کهن سال)، بهایی سرسام آور دارد.

این اختراع جدید، به مدد رسانه های جدید و شبکه های اجتماعی، چون اندک اندک و قطره ای به چشم و گوش مخاطبان رسانده می شود، سبعیت و درندگی خوی مبدعان آن را چنان طبیعی می نماید که گویی اتفاقی طبیعی است. بیم آن دارم که سودسالاران، چندی دیگر، تورهای مسافرتی با قیمت های مناسب برای مردم تدارک ببینند تا در این سور انسانی حاضر باشند و با بازوهای پسران و سینه های مغذی دختران جوان عکس سلفی و یادگاری بگیرند.مدل توسعه چین، این چنین، رفاه و توسعه ذو ابعاد را برای رعیتش فراهم می کند؛ رفاه عده ای از انسانها در گرو فروش اندام عده ای دیگر است.

از روسو یاد کنیم که تمدن را مهلک انسان می دانست یا از آدورنو که سرایش شعرِ پس از آشویتس را بربریت می گفت؟.

مایه ی خوشبختی بسیار است که عمر کوتاهی خواهیم داشت و وحشی گری های سیاست های ضد انسانی از نوع چین را نخواهیم دید.

• آخرین ویرایش:پنجشنبه نوزدهم شهریورماه سال 1394