دروغگویی اصول – اصلاح گرایان با محک فوکویی

ارسال به

1.      40 سال است که این دو کارگزارن حکومتی ادعا می کنند که اگر آن دیگری برای اداره امور کشور موانعی نتراشد، این یکی ایران را  خلد برین می کند. هردو جریان سیاسی همیشه بخشی از قدرت را در دست داشتند. هر دو از مواهب و منافع و منابع قدرت به دلخواه – بدون توجه به چیزی به اسم «ملت» - بهره بردند و می برند و هردو هم ادعا می کنند نماینده همان چیز یعنی ملت هستند. هر دو علاوه بر اشتراکات بسیاری که در نظر و عمل دارند، در ساختن و اجرا کردن دایره «خودی» و «غیر خودی»، در اصول و فروع به شدت همکار و مکمل همدیگر هستند. نتیجه مدیریت اسلامی و اصلاحی و اصولی را هم در ابعاد آموزشی، اقتصادی، سیاسی، فرهنگی، بین المللی،اجتماعی و ... می بینید.

2.      از منظر کسانی که در دایره قدرت نیستند هر دو جریان از فضیلت اخلاقی راستگویی تهی هستند. هردو جریان دروغ می گویند، چرا؟.

3.      فوکو در تبارشناسی مفاهیم سیاسی و فلسفی، مفهومی را از یونان باستان در تبیین گفتمان و حقیقت توضیح داده که چنین معیاری را به دست می دهد تا راستگویی و دروغگویی حاکمانی مانند اصلاح - اصول گرایان را تشخیص بدهیم. معیار: پارﹺ سیا (- parrhesia در فارسی با «ر» کسره دار) به معنای راست گویی؛ رک گویی.

4.      سوال این است: «چگونه ما  می توانیم تشخیص بدهیم که چه کسی حقیقت را می گوید».؟.

و پاسخ فوکو: چنین فردی باید «شجاعت» داشته باشد.گفتن حقیقت شجاعت می خواهد چون ممکن است حاکم – فوکو از واژه جبار استفاده می کند – خشمگین شود، او را کیفر دهد، تبعید کند یا بکشد. پارﹺ سیا ، کسی است که هرچه را در ذهن دارد بیان می کند.هیچ چیزی را پنهان نمی کند. آنچه می گوید باور خود اوست. بدون بهره بردن از فنون سخن شناختی حرف می زند؛ یعنی وراجی نمی کند؛ با  «متن» یازی نمی کند. چیزی را می گوید که دیگران شجاعت گفتنش را ندارند. موضعش نسبت به قدرت سیاسی و حاکم، موضع «فرودست» است مقابل «فرادست».

5.      بن بست جدی ای که کشور را در همه ابعاد به فلاکت و بدبختی و پسرفت رسانیده در «قانون اساسی» است. قانونی متعلق به فضای انقلابی و تأمین کننده منافع طبقه نویسندگانش بدون هیچ – واقعا هیچ – امتیازی برای ملت. لازم است بگویم جهان امروز، جامعه امروز، شهری امروز، روستایی امروز، پیر امروز، جوان امروز و... با 40 یال پیش وجه اشتراکی دارند یا نه؟.

6.      اصلاح طلبان و اصول گرایان، ادعا می کنند که در برابر رأی مردم تسلیم هستند و تمکین می کنند. اگر هر دو جریان، فضیلت پارﹺ سیای فوکویی را دارند، از انحلال قانون اساسی بگویند. از همه پرسی در مورد قانون اساسی جدید بگویند. بگویند و اجرایش کنند. با «متن» بازی نکنند. روشن و بدون ابهام بگویند که آیا به تغییر قانون اساسی موجود، و تدوین قانون جدید در «اتاق شیشه ای» نظرا و عملا متعهد هستند یا نه. هر دو جریان ادعا می کنند که از مشروعیت سیاسی برخوردارند و «ملت» آنها را قبول دارند. یک بار به همین ملت اجازه بدهند تا در یک همه پرسی شفاف نشان بدهد که قانون اساسی را قبول دارد یا نه. وقتی هر دو بال قدرت این اندازه از مشروعیت خود مطمئن هستند، با همه پرسی صد در صدی!! آن را به مخالفان و جهانیان نشان بدهند. بگذارند یک بار پرده بیفتد...

همین یک معیار پارﹺ سیایی منشی، می تواند آشکار کند که در 40 سال گذشته، حاکمان ما از چه جنسی بودند.«خوش است اگر محک تجربه آید به میان... ».

• آخرین ویرایش:جمعه بیست و پنجم مردادماه سال 1398