نخواندید که نخواندید...

ارسال به

نقل است که زنده یاد محمد قاضی در زمان حکومت محمدرضا پهلوی برای انجام عمل جراحی حنجره به انگلستان رفته بود. پزشک جراح، گفته بود اگر این عمل انجام بشود بیمار، قدرت بیانش – حرف زدن- را از دست می دهد.قاضی پس از چند بار توضیح پزشک، اصرار بر انجام عمل جراحی دارد.پزشک جراح، گمان می برد که بیمارش به علت ناشنوایی متوجه منظورش نشده و باز توضیح می دهد. در نهایت، قاضی می گوید باکی نیست.در آن جا که من زندگی می کنم، بهترآن است که لال باشیم.

******

روانشناسان گفتند در زندگی شهری، آستانه تحمل انسانهایی – که مثلا ما باشیم -  به پایین ترین سطح می رسد.پیشنهاد دادند که در این مواقع به محیط باز و خلوتی بروید و فریاد بزنید.اینقدر که تخلیه بشوید.آیا می دانستند که در قرن 21، محیطی این قدر خلوت پیدا نمی شود؟.

ادیبان گفتند بنویسید. هیج کرداری چون نوشتن، ما را تخلیه نمی کند.ولی نگفتند آنان که نوشتن نمی توانند را چه می شود. بازهم نگفتند آنجایی که نه می شود فریاد زد و نه می شود نوشت، چه باید کرد.

روانکاوان گفتند روی تخت ما دراز بکشید و با گفتن همه پیدا و پنهان زندگی خود، از راه free asossiation راه خروج عقده های واپس زده را باز کنید تا به ضمیر ناخودآگاه تان منتقل نشوند که در این صورت، ناخودآگاه زمام زندگی تان را به دست می گیرد و در بی خبری خودتان، زندگی تان را هدایت می کنند.

خواستم فریاد بزنم، دیدم نه بیابانی در دسترسم هست و در این زندگی شلوغ، نه گوش شنوایی. نوشتم که فقط تخلیه بشوم. کسی اگر خواند که خواند، نخواند که نخواند. به درک که نخواند؛ به اسفل سافلین؛ صدسال سیاه که نخواند...(می بینید که صادق هدایت در کنه ذهن ما لانه کرده؟).

امروز – سوم بهمن 1392- با ادب و احترام به اتاق یکی از مسئولین دانشگاه رفتم تا تقاضایی رسیدگی در خصوص امر آموزشی را به اطلاع مبارکش برسانم.پس از احوالپرسی مختصری، رو در رو نشستیم.لب باز کردم که آقای دکتر اطلاع دارید که...

تلفن همراه آقای دکتر زنگ زد.طبیعتا آن سوی خط، هم آقای مهندس بود.گمان من بر آن بود که آقای دکتر، به حرمت مخاطب حاضر، به مهندس می گوید که مثلا چند دقیقه دیگر تماس حاصل بفرماید!!...

گمان باطلی بود. مکالمه دکتر و مهندس به درازا کشید. آنقدر که ترجیح دادم که مزاحم آقایان نشوم. به سادگی تمام، از اتاق بیرون آمدم و راه خود در پیش گرفتم.

آقای دکتر، می دانم که تخصصش هرچه هست – که مورد احترام است- در حوزه جامعه شناسی  روانشناسی و مدیریت و تاریخ و... نیست و در تمام تحصیلات دانشگاهی اش، نیم واحد هم از دروسی اینچنینی نگذرانده است.می دانم که با دخالت سیاسیون به این منصب رسیده است؛ می دانم اگر می ماندم و اعتراض می کردم، پاسخش این بود که در دانشگاههای نامبر وان کشور درس خوانده، ریاضیات و شیمی و فیزیک و مکانیک و ... را تا به انتها در نوردیده و می دانم که این پاسخ تکراری را مکرر در مکرر می گفت. هم از این رو بود که خشمم را فرو خوردم و بیرون آمدم و چون مولانا زمزمه کردم:

می شنیدم فحش و خر می راندم

رب یسر زیر لب می خواندم

هر زمان می گفتم از درد درون

اهد قومی انهم لا یعلمون.

تأسفم از این است که آقای دکتر، از مسئولین دانشگاهی است که افتخارش داشتن بیست هزار دانشجوست.

هنوز هم می دانم که هزاران سال است این در بر این پاشنه می چرخد، و می دانم – باز به تعبیر مولانا – که:

............................

عاقلان سرها کشیده در گلیم.

• آخرین ویرایش:جمعه چهارم بهمنماه سال 1392