به نام خدا

بعثت رسول خدا (ص) قسمت دوازدهم

ابو لهب و رسول خدا 

نام ابو لهب عبد العزی بود که به گفته برخی چون عزی نام بتی بود خداوند در قرآن نخواسته است او را بنده بت بخواند و کنیه‏اش را ذکر فرمود و سبب اینکه به این کنیه نیز او را خوانده است به گفته بعضی آن بود که گونه‏هایش سرخ فام و برافروخته بوده و سرخی گونه‏اش را تشبیه به شعله سرخ آتش و زبانه دوزخ و جهنم کرده تا بفهماند که او جهنمی است.

و به هر صورت آزاری که رسول خدا(ص)از این مرد در راه تبلیغ دیانت مقدس اسلام دید زیان بخش‏تر و زیادتر از آزار دیگران بود،زیرا دشمنان دیگر،آن جرئت و جسارت را نداشتند که در حضور بنی هاشم و در هر مجلس و محفلی آن حضرت را تمسخر و تکذیب و آزار کنند ولی ابو لهب چون خود فرزند ناخلف عبد المطلب و عموی رسول خدا(ص)بود جرئت این کار را داشت.از این گذشته مردم جزیرة العرب مخالفت و دشمنی دیگران را غالبا حمل بر حسادت و کینه توزی با بنی هاشم می‏کردند ولی مخالفت و تکذیب ابو لهب را نمی‏توانستند حمل بر چیزی کنند و از این جهت تمسخر و استهزا و تکذیب او در عموم افراد مؤثر واقع می‏شد.

به عنوان شاهد به نمونه‏ های زیر توجه کنید:

ابن هشام می‏نویسد:پیغمبر در ایام برگزاری اعمال حج به منی و جاهای دیگری که محل اجتماع و برگزاری مراسم حج بود می‏رفت و با قبایل و طوایفی که از اطراف آمده بود درباره مأموریت و نبوت خویش سخن می‏گفت و آنها را به توحید و خداپرستی و نبوت خود دعوت می‏کرد آن گاه از قول یکی از زایران نقل می‏کند که گفته است: من جوان بودم و در منی با پدرم سخن می‏گفتیم،ناگاه پیغمبر ظاهر شد و قبیله‏های گوناگون را به یگانگی خدا و رسالت خود می‏خواند و پشت سرش مردی أحول با گونه‏های برافروخته و گیسوانی که از هر دو سوی او آویخته بود دیدیم که او را دنبال می‏کرد و چون سخن پیغمبر به پایان می‏رسید او فریاد می‏زد:ای بنی فلان سخن او را نپذیرید و پیرویش نکنید که می‏خواهد شما را از لات و عزی و همپیمانانتان باز دارد،مبادا از او پیروی کنید!

من از پدرم پرسیدم:این احول کیست؟گفت:عمویش عبد العزی فرزند عبد المطلب یعنی ابو لهب است.

ابن شهر آشوب و دیگران از طارق محاربی نقل کرده‏اند که گوید:مردی را دربازار ذی المجاز دیدم که جامه‏ای سرخ رنگ در بر داشت و می‏گفت:ایها الناس بگویید:«لا اله الا الله»تا رستگار شوید،و به دنبال او مردی سنگ به پاهایش می‏زد بدانسان که خون از پاهای او جاری شده بود و می‏گفت:مردم او دروغگوست سخنش را نشنوید و نپذیرید!من پرسیدم:این مرد کیست؟گفتند:این جوان پیغمبر است و این مرد عمویش ابو لهب.

و در جریان صحیفه ملعونه که قریش و همدستانشان برای اینکه رسول خدا(ص)را به زانو درآورند طبق تعهد نامه‏ای معامله و داد و ستد را با بنی هاشم بر خود ممنوع کردند و ابو طالب و بنی هاشم مجبور شدند سه سال در شعب ابو طالب با کمال سختی و مشقت روزگار خود را به سر برند،می‏نویسند:ابو لهب گذشته از اینکه پیوسته مترصد بود مبادا کسی از خویشان و یا دیگران آذوقه و خوار و بار و سایر ما یحتاج زندگی به آنها برساند و یا بفروشد،هرگاه کاروانهای تجارتی نیز از خارج وارد مکه می‏شد به آنها سفارش می‏کرد تا ممکن است به افرادی که از شعب ابو طالب پیش آنها می‏روند چیزی نفروشند و اگر جنسی را خواستند بخرند قیمت آن را چند برابر بگویند که آنها قدرت خرید نداشته باشند،و چنانچه از این راه خسارتی متوجه آنها می‏شد او جبران می‏کرد.و پس از این خواهیم خواند که این عمل ابو لهب که مردی سرشناس و ثروتمند بود تا چه حد در محاصره اقتصادی و اجتماعی آنها مؤثر بود تا جایی که گاهی از شدت گرسنگی صدای اطفال گرسنه بنی هاشم از میان شعب ابو طالب به گوش مردم مکه می‏رسید. [1] .

[1] از پاره‏ای تواریخ برمی‏آید که پس از مرگ ابو طالب ابو لهب از نظر خویشاوندی با رسول خدا(ص)تصمیم گرفت دست از آزار آن حضرت بردارد و بلکه دفاع آن حضرت را در برابر مشرکان به عهده گرفت ولی عقبة بن ابی معیط و ابو جهل او را از این تصمیم منصرف ساختند.

بدین شرح که گفته‏اند:چون ابو طالب از دنیا رفت قریش نسبت به رسول خدا(ص)جرئت بیشتری پیدا کردند و بر آزار آن حضرت افزودند،خبر به گوش ابو لهب رسیده به نزد آن حضرت آمد و گفت:ای محمد با خیالی آسوده کار خود را دنبال کن همانند روزگاری که ابو طالب زنده بود و مطمئن باش تا من زنده هستم کسی به تو آزاری نخواهد رسانید،و در همان روزها اتفاقا شخصی به نام ابن غیطله رسول خدا(ص)را دشنام گفت:ابو لهب که از ماجرا مطلع شد به نزد آن مرد رفته و او را دشنام داد،آن مرد خود را به قریش رسانیده و فریاد زد:ای گروه قریش ابو عتبه(که منظورش همان ابو لهب بود)از آیین ما دست کشیده و به دین محمد گرویده است،قریش که این سخن را شنیدند پیش ابو لهب رفته و جریان را از او پرسیدند؟وی گفت:من دست از آیین گذشتگان برنداشته‏ام ولی از برادرزاده‏ام حمایت و دفاع می‏کنم تا کار خود را دنبال کند،قریش که این سخن را شنیدند او را در این کار تحسین کرده و پی کار خود رفتند،و چند روزی هم کار بدین منوال گذشت و مردم از هیبت ابو لهب جرئت جسارت و آزار پیغمبر را نداشتند،تا اینکه عقبة بن ابی معیط و ابو جهل به نزد ابو لهب آمده و به هر حیله و نیرنگی بود او را از این کار منصرف کردند.و گویند امیر المؤمنین(ع)پس از این ماجرا اشعار زیر را در مذمت ابو لهب انشا فرمود:

ابا لهب تبت یداک أبا لهب‏  

و صخرة بنت الحرب حمالة الحطب

‏خذلت نبی الله قاطع رحمه‏  

فکنت کمن باع السلامة بالعطب‏

لخوف أبی جهل فأصبحت تابعا  

له و کذاک الرأس یتبعه الذنب

و ابو لهب تا زمانی که جنگ بدر اتفاق افتاد زنده بود و پس از آن به یک نوع بیماری مانند آبله مبتلا شد و همان سبب مرگش گردید،و چون قریش از سرایت آن بیماری بیم داشتند جنازه‏اش تا سه روز روی زمین بماند و حتی نزدیکانش می‏ترسیدند او را بردارند و دفن کنند و ناچار شدند آن قدر سنگ روی او ریختند که زیر آن‏ها دفن گردید،و شاید در داستان جنگ بدر شرح آن بیاید.

منبع: کتاب زندگانی حضرت محمد(ص) نوشته سید هاشم رسولی محلاتی

مدینةالعلم

بهشتی باشید...

بهشتیان

به نام خدا

بعثت رسول خدا (ص) قسمت یازدهم

شدت آزار مشرکان

مشرکین که از ملاقاتهای مکرر با ابو طالب نتیجه‏ای نگرفتند به فکر آزار بیشتری نسبت به رسول خدا(ص)و مسلمانانی که به آن حضرت ایمان آورده بودند افتاده و تصمیم گرفتند فشار خود را نسبت به آنها بیشتر کنند تا بلکه بدین وسیله از پیشرفت سریع مرام مقدس اسلام جلوگیری به عمل آورند و بدین منظور رؤسای قبایل هر کدام تنبیه و آزار افراد تازه مسلمان قبیله خود را به عهده گرفتند و قرار شد هر کدام جداگانه عهده‏دار شکنجه مسلمانان قبیله خود گردند.

ابو طالب که چنان دید فرزندان هاشم و مطلب را طلبید و از ایشان خواست تا او را در دفاع از رسول خدا(ص)کمک دهند آنان نیز پس از استماع گفتار ابو طالب سخنش را پذیرفتند،تنها ابو لهب بود که از قبول آن پیشنهاد خودداری کرد و در دشمنی و عداوت خود باقی ماند و بلکه به پیشنهاد سران مشرک مکه آزار رسول خدا(ص)را نیز به عهده گرفت و تا زنده بود از دشمنی و آزار آن حضرت دست برنداشت،گذشته از آن همسرش ام جمیل و پسرش عتبه [1]  را نیز به دشمنی وادار می‏کرد و آن دو نیز به‏وی تأسی جستند تا آنجا که ام جمیل خار سر راه رسول خدا(ص)می‏ریخت و شعر در مذمت او می‏سرود،چنانکه قبل از این مذکور گردید،تا جایی که سوره أبی لهب در مذمت آن دو نازل گردید و همین امر سبب شد که مقداری از شدت آزارشان بکاهند و تنبیه شوند.

[1] عتبه بن ابی لهب پیش از جریان بعثت رسول خدا(ص)به دامادی آن حضرت مفتخر گشت و شوهر رقیه دختر رسول خدا(ص)بود.و چون آن حضرت به نبوت مبعوث شد به تحریک پدرش ابو لهب و یا روی دشمنی و عداوتی که خود با آن حضرت داشت رقیه را از خانه خود بیرون کرده و به خانه پدر بزرگوارش فرستاد و در سیره ابن هشام است که این ماجرا پس از جنگ بدر اتفاق افتاد،بدین ترتیب که چون مشرکان قریش در جنگ بدر شکست خوردند و به مکه بازگشتند از جمله کارهایی که به تلافی این شکست در مکه انجام دادند آن بود که ابو العاص بن ربیع شوهر زینب دختر رسول خدا(ص)و عتبه بن ابی لهب شوهر رقیه دختر دیگر آن حضرت را که در مکه به سر می‏بردند تحت فشار قرار دادند تا دختران آن حضرت را طلاق دهند و به آنها گفتند:هرگاه آنها را طلاق دهید ما هر زنی و یا دختری را که خواستید برای شما خواهیم گرفت.

با اینکه به خاطر اسلام ازدواج زینب و ابو العاص قطع شده بود ولی ابو العاص حاضر نشد این کار را بکند و به قریش گفت:من همسر خود را به هیچ زنی از زنان قریش نخواهم داد.

اما عتبه بن ابی لهب گفت:من حاضرم این کار را بکنم مشروط به اینکه دختر ابان بن سعید یا دختر سعید بن عاص را برای من بگیرید،و آنها دختر همان سعید بن عاص را به عقد او درآورده و عتبه نیز رقیه را طلاق گفت.

و در پاره‏ای از نقلهاست که عتبه رقیه را طلاق نگفت تا وقتی که به نفرین رسول خدا(ص)در سفری طعمه درنده گردید و رقیه به خانه پدر بازگشت.و جریان نفرین آن حضرت آن بود که چون سوره «و النجم اذا هوی...» نازل شد عتبه آن حضرت را تکذیب کرده و به نقلی آب دهان نیز به صورت رسول خدا(ص)انداخت،حضرت او را نفرین کرده گفت:«خدایا یکی از سگانت را بر او مسلط گردان»و تعبیر به سگ شاید کنایه از درنده‏ای از درندگان بوده باشد.

پس از این ماجرا عتبه به همراه پدرش ابو لهب برای تجارت به شام رفت و در یکی از منزلگاهها شب هنگام فرود آمده و خواستند منزل کنند،راهبی دیرنشین که در آنجا منزل داشت بدانها گفت:در این سرزمین درندگان زیاد هستند،ابو لهب که این سخن را شنید به همراهان خود گفت:من از نفرین محمد بر این فرزند بیمناکم،امشب شما به من کمک کنید و عتبه را محافظت نمایید،آنها نیز شترها و بارهای خود را جمع‏آوری کرده و عتبه را در وسط آنها روی بارها خواباندند و خود نیز همگی اطراف او خوابیدند،چون پاسی از شب گذشت شیری(یا درنده دیگری)آمد و یک یک را بو کرد تا به عتبه رسید آن گاه با پنجه‏های خود ضربت محکمی به او زد که همان سبب مرگش شد.

منبع: کتاب زندگانی حضرت محمد(ص) نوشته سید هاشم رسولی محلاتی

مدینةالعلم

بهشتی باشید...

بهشتیان

روزه هنگام سوال است و دعا / پر زدن با بال همت تا خدا

شهر یکرنگی و بی آلایشی / ماه تقصیر و گنه فرسایشی

عاشقان معشوق خود پیدا کنند / تا سحر در گوش او نجوا کنند

درد خود گویند با درمان خویش / با طبیب و یا انیس جان خویش ...

در انتظار باران نیست آنکه بذری نکاشته

زهی خجسته زمانی که یار باز آید

به کام غم‏زدگان غم‏گسار باز آید

اگر فدای امام زمان نخواهد شد

ز سر چه گویم و سر، خود چه کار باز آید

به نام خدا

بعثت رسول خدا (ص) قسمت دهم

مشرکان در پیشگاه ابو طالب

سران مکه و قدرتمندان مشرکی که با تبلیغات رسول خدا(ص)حیثیت اجتماعی و مادی خود را در مخاطره دیدند از جمله اقداماتی که برای جلوگیری از پیشرفت مرام مقدس اسلام نمودند این بود که به فکر افتادند به نزد ابو طالب عموی پیغمبر که سمت ریاست بنی هاشم و کفالت رسول خدا را به عهده داشت،بروند و با وی در این باره مذاکره کرده تا بلکه بتوانند حمایت وی و قبیله بنی هاشم را از پیغمبر اسلام و هدف‏عالی او باز دارند و بدین ترتیب راه را برای حمله و آزار رسول خدا(ص)و احیانا قتل آن حضرت هموار سازند.

چنانکه از تواریخ برمی‏آید آمدن سران مکه به نزد ابو طالب بدین منظور چند بار تکرار شد و هر مرتبه پیشنهادی می‏کردند و به نوعی می‏خواستند تا وی و بنی هاشم را از دفاع و حمایت رسول خدا(ص)باز دارند و در هر بار با مخالفت ابو طالب رو به رو می‏شدند و مأیوس از نزد وی باز می‏گشتند تا جایی که یکباره از او ناامید شده و تصمیم او را در حمایت از آن حضرت قطعی دیدند.

ابن هشام می‏نویسد:سران قریش وقتی مشاهده کردند محمد(ص)همچنان به تبلیغ دین خود مشغول است و ابو طالب نیز بی دریغ از وی حمایت می‏کند و مانع از آن است که کسی به او صدمه و آزاری برساند چند تن را به عنوان نماینده به نزد ابو طالب فرستادند که از آن جمله بودند:عتبه و شیبه پسران ربیعه،ابو سفیان،ابو البختری،اسود بن مطلب،ابو جهل،ولید بن مغیره،نبیه و منبه پسران حجاج بن عامر و عاص بن وائل.

اینان به نزد ابو طالب آمده گفتند:ای ابو طالب این برادرزاده‏ات به خدایان ما ناسزا گوید،از آیین ما عیبجویی می‏کند،دانشمندان ما را بی خرد و سفیه می‏خواند.پدران ما را گمراه می‏داند،اینک یا خودت از او جلوگیری کن و یا جلوگیری او را به ما واگذار،زیرا تو نیز همانند مایی و ما او را کفایت خواهیم کرد،ابو طالب سخنان آنها را شنید و با خوشرویی و ملایمت آنها را آرام ساخته و با خوشحالی از نزدش بیرون رفتند.

و چون ادامه کار رسول خدا(ص)را مشاهده کردند برای بار دوم به نزد ابو طالب آمده و همان سخنان را تکرار کرده و ادامه داده گفتند:ای ابو طالب تو در میان ما مردی بزرگوار و شریف هستی و ما یک بار به نزد تو آمدیم و از تو خواستیم جلوی محمد را بگیری اما گفتار ما را نادیده گرفتی،اینک به خدا سوگند طاقت ما تمام شده و بیش از این نمی‏توانیم نسبت به پدرانمان دشنام بشنویم و به بزرگان ما بد بگویند و بر خدایان ما عیب بگیرند.اینک یا خودت جلوی او را بگیر یا ما به جنگ تو آمده و با هم کارزار می‏کنیم تا یکی از دو طرف از پای درآید و به هلاکت رسد.مورخین نوشته‏اند:سران قریش از نزد ابو طالب بیرون رفتند ولی ابو طالب به فکر فرو رفت و خود را در محذور سختی مشاهده کرد،از طرفی دشمنی و جدایی از قریش برایش سخت و مشکل بود و از سوی دیگر نمی‏توانست رسول خدا(ص)را به آنها تسلیم کند و یا دست از یاریش بردارد،این بود که محمد(ص)را خواست و گفتار قریش را به اطلاع آن حضرت رسانید و به دنبال آن گفت:ای محمد اکنون بر جان خود و جان من نگران باش و کاری که از من ساخته نیست و طاقت آن را ندارم بر من تحمیل نکن.

رسول خدا(ص)گمان کرد عمویش می‏خواهد دست از یاری او بردارد.از این رو فرمود:به خدا سوگند اگر خورشید را در دست راست من بگذارند و ماه را در دست چپ من قرار دهند من دست از این کار برنمی‏دارم تا در این راه هلاک شوم یا آنکه خداوند مرا بر ایشان نصرت و یاری دهد و بر آنان پیروز شوم و سپس اشک در چشمان آن حضرت حلقه زد و گریست و از جا برخاست و به سوی در اتاق به راه افتاد،ابو طالب که چنان دید صدای آن حضرت زده و گفت:فرزند برادر برگرد و چون رسول خدا بازگشت بدو گفت:برو و هر چه خواهی بگو که به خدا سوگند هرگز دست از یاری تو برنخواهم داشت!

و در تواریخ دیگر است که قریش در ضمن سخنان خود به ابو طالب گفتند:اگر فقر و نداری سبب شده تا محمد این سخنان را بگوید ما حاضریم مال زیادی را جمع آوری کرده به او بدهیم به اندازه‏ای که او ثروتمندترین مرد قریش گردد و بر همه ما مهتر گردد.

و سخن رسول خدا(ص)که فرمود:اگر خورشید را در دست راست من بگذارند و ماه را در دست چپ من قرار دهند از این کار دست برنخواهم داشت پاسخ این گفتارشان بود.

و به هر صورت سومین باری که به نزد ابو طالب آمدند پیشنهاد عجیبی کردند و آن این بود که عماره بن ولید را که جوانی زیبا و نیرومند بود به نزد ابو طالب آورده و گفتند:ای ابو طالب این عماره را که از همه جوانان قریش زیباتر و نیرومندتر است بگیرو در عوض محمد را به ما بسپار تا ما او را به قتل رسانیم و عماره را به جای او به فرزندی خود بگیر!

ابو طالب گفت:به خدا پیشنهاد زشتی به من می‏دهید!آیا فرزند خود را به شما بسپارم تا او را بکشید هرگز این کار را نخواهم کرد!

مطعم بن عدی یکی از سران قریش گفت:ای ابو طالب به خدا سوگند قوم تو از راه انصاف با تو سخن گفتند و تا جایی که می‏توانستند سعی کردند آزاری به تو نرسانند ولی گویا تو نمی‏خواهی پیشنهاد دوستانه و گفتار منصفانه ایشان را بپذیری!

ابو طالب گفت:ای مطعم به خدا سوگند گفتارشان منصفانه نبود و این تو هستی که می‏خواهی با این سخنان دشمنی آنها را نسبت به من تحریک کنی،حال که چنین است پس هر چه می‏خواهی بکن و من پیشنهادشان را نخواهم پذیرفت.

منبع: کتاب زندگانی حضرت محمد(ص) نوشته سید هاشم رسولی محلاتی

مدینةالعلم

بهشتی باشید...

بهشتیان

به نام خدا

بعثت رسول خدا (ص) قسمت هشتم

دعوت عام

اهل تفسیر از ابن عباس حدیث کنند که گوید:چون آیه «و انذر عشیرتک الاقربین» نازل شد رسول خدا(ص)بر کوه صفا بالا رفت و با آواز بلند مردم را به نزدخود خواند و به دنبال آن قریش گرد آن حضرت اجتماع کرده گفتند:چه می‏گویی؟و چه شده؟

فرمود:اگر من به شما بگویم دشمن صبحگاه و یا شامگاه به شما حمله خواهد کرد آیا مرا تصدیق کرده و گفتارم را باور می‏کنید؟گفتند:آری.فرمود:من شما را از عذابی سخت که در پیش است می‏ترسانم!

ابو لهب با جمله«تبا لک» نابودی بر تو تکذیب گفتار آن حضرت را کرده و به دنبال آن گفت:آیا برای این گفتار ما را خواندی!در اینجا بود که خدای تعالی در نکوهش وی سوره «تبت یدا ابی لهب و تب...» [1]  را نازل فرمود.

و در روایات دیگری است که هنگامی رسول خدا(ص)مأمور به ابلاغ و دعوت عموم گردید که آیه «فاصدع بما تؤمر و اعرض عن المشرکین» [2]  نازل گردید،چنانکه قبل از این گذشت.

و به هر صورت رسول خدا(ص)مأمور به ابلاغ دعوت عموم قریش گردید و خود را برای مبارزه با عادات زشت و ناپسندی که گریبانگیر مردم شده بود آماده کرده و کمر همت را بست تا با هرگونه سختی و دشواری در این راه مقابله و پایداری کند.

[1] در حدیث است که چون این سوره نازل شد همسر أبو لهب أم جمیل که خواهر ابو سفیان بود،شنید که خدای محمد او را مذمت کرده از خانه بیرون آمد و سنگی در دست گرفت و ولوله‏کنان به سوی مسجد آمد و می‏گفت:«مذمما أبینا،و دینه قلینا،و امره عصینا» آن مرد ناپسند را از خود برانیم و آیینش را دوست نداریم و مورد خشم ماست و از دستورش سر باز زنیم و قصد داشت خود را به پیغمبر برساند و آن سنگ را بر سر آن حضرت بکوبد.

رسول خدا(ص)در مسجد نشسته بود و ابو بکر نیز کنار او قرار داشت همین که ام جمیل را با آن حال مشاهده کرد به آن حضرت گفت:این زن می‏آید و ترس آن را دارم که شما را ببیند،حضرت فرمود:او مرا نخواهد دید،و سپس آیاتی از قرآن خواند.

خدای تعالی پیغمبر خود را از چشم آن زن پنهان کرد بدانسان که وی تا نزدیک ابو بکر آمد ولی پیغمبر را ندید.

[2] سوره حجر 94.

منبع: کتاب زندگانی حضرت محمد(ص) نوشته سید هاشم رسولی محلاتی

مدینةالعلم

بهشتی باشید...

بهشتیان

به نام خدا

بعثت رسول خدا (ص) قسمت پنجم

دومین مردی که مسلمان شد

مورخین عموما گویند:پس از علی بن ابیطالب(ع)دومین مردی که به رسول خدا(ص)ایمان آورد زید بن حارثه آزاد شده آن حضرت بود که چند سال قبل از ظهور اسلام به صورت بردگی به خانه خدیجه آمد و رسول خدا(ص)او را از خدیجه‏گرفت و آزاد کرد و همچنان در خانه آن حضرت به سر می‏برد و به عنوان پسر خوانده رسول خدا(ص)معروف شد.

زید دومین مردی بود که به آن حضرت ایمان آورد و تدریجا با دعوت پنهانی رسول خدا(ص)گروه معدودی از مردان و زنان ایمان آوردند که از آن جمله‏اند:

جعفر بن ابیطالب و همسرش اسماء دختر عمیس،عبد الله بن مسعود،خباب بن ارت،عمار بن یاسر،صهیب بن سنان که از اهل روم بود و در مکه زندگی می‏کرد عبیدة بن حارث،عبد الله بن جحش و جمع دیگری که حدود 50 نفر می‏شدند.

با اینکه این گروه در خفا و پنهانی مسلمان شده و به رسول خدا(ص)ایمان آوردند اما مسئله آمدن دین تازه در مکه و ایمان به خدای یگانه و دستور نماز و سایر امور مربوط به آیین جدید در میان خانواده‏ها و مردم مکه زبان به زبان می‏گشت و تدریجا افراد به صورت چند نفری و گروهی برای پذیرفتن این آیین به خانه رسول خدا(ص)می‏آمدند و به دین اسلام می‏گرویدند،و از آن سو نیز رسول خدا(ص)مأمور شد دعوت خود را آشکار سازد و به طور آشکارا مردم را به اسلام بخواند.

در این مدت که حدود سه سال طول کشید با اینکه ایمان به رسول خدا و انجام برنامه نماز در پنهانی و خفا صورت می‏گرفت با این حال برخوردهای مختصری میان تازه مسلمانان و مشرکین مکه اتفاق افتاد که از آن جمله روزی سعد بن ابی وقاص با جمعی از مسلمانان در گوشه‏ای به نماز مشغول بودند که چند تن از مشرکان سر رسیدند و به مسلمانان ناسزا گفته و به کار آنها خرده گرفته و عیبجویی کردند و مورد ملامت و سرزنش قرارشان دادند.

گفتگو میان طرفین بالا گرفت و کم کم به زد و خورد کشید،سعد بن ابی وقاص استخوانی را که از فک شتری بود از زمین برداشت و به سر مردی از مشرکین زد و در اثر آن ضربت سر آن مرد بشکست و خون جاری گردید،و این نخستین خونی بود که به خاطر پیشرفت اسلام ریخته شد و مطابق نقل برخی از مورخین همین ماجرا سبب شد تا رسول خدا(ص)و پیروان او مدتی در خانه شخصی به نام ارقم بن ابی ارقم مخفی و پنهان گردند.

منبع: کتاب زندگانی حضرت محمد(ص) نوشته سید هاشم رسولی محلاتی

مدینةالعلم

بهشتی باشید...

بهشتیان

ای تاج سر عالم و آدم زهرا / از کودکی ام دل به تو دادم زهرا

آن روز که من هستم و تاریکی قبر / جان حسنت برس به دادم زهرا

عرض تسلیت به مناسبت فرا رسیدن ایام فاطمیه

به نام خدا

رسالت قرآن و پیامبر(ص) قسمت پانزدهم:

نتیجه بحث

اگر تمام بحثهای سابق را خوب دانستیم، پس میگوئیم چنانکه معلوم باشد:

الف ـ آسانی قوانین و دستورات اسلامی در همه امور.

ب ـ هول و ترس نگرفتن حکّام و امرا و رؤسای کشورهای اسلامی از اسلام.

چون دولت اسلامی بنای عزل و راندن رؤسای کشورها را ندارد، بلکه از حکّام می‏طلبد که اسلام را اوّلاً برخود و بعد بر مردم تطبیق کنند، و اگر خلاف اسلام و دستورات اسلامی عمل کنند، آن وقت مسلمانان کسی دیگر را انتخاب خواهند کرد، لذا پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله، شیوخ و بزرگان عشایر را که به منزله رؤسا و امرای امروز بودند به جای خود گذاشت، و از برای آنها احترام قائل بود، به شرط آنکه تابع احکام اسلام شوند، و از برای قوانین اسلامی سر فرود آورند، و تاریخ نشان نداده که پیامبر صلی الله علیه وآله یکی از آنها را که اسلام را پذیرفته است عزل کرده باشد.

ج ـ کرامت و شخصیّت بشری در سایه اسلام و حکومت اسلامی محفوظ خواهد ماند، و هیچ قانونی در جهان به اندازه اسلام شخصیّت و بزرگواری و آقائی به انسان نمی‏تواند کرامت کند.

د ـ اسلام دین سلم و سلام و سعادت است، که جهان بشری با شوق عجیبی در جستجوی آن است.

حال اگر این امور چهارگانه به اضافه مباحث سابق را بدانیم، خواهیم دانست که اگر مردم جهان را به اسلام صحیح و واقعی دعوت کنیم، قطعاً فوج فوج، دعوت ما را پذیرفته، و به اسلام ایمان خواهند آورد.

از خداوند متعال خواهانیم که همگی را به آنچه رضایت اوست توفیق عنایت فرماید، و ما را از دعوت کنندگان و مبلّغین اسلام قرار دهد، تا بتوانیم انشاءالله ازخدمتگذاران قرآن و پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله و اهل‏بیت أطهار علیهم‏السلام قرار گرفته، و دستورات آن بزرگواران را که از طرف پروردگار داده شده پیاده نمائیم اوست کمک کننده و یاری دهنده مستضعفان.

اللهمّ انّا نرغب الیک فی دولة کریمة تعزّ بها الاسلام و أهله، و تذلّ بها النفاق و أهله، و تجعلنا فیها من الدعاة الی طاعتک، والقادة الی سبیلک.

کربلای مقدّسه ـ محمد

پایان

اثر:سید علی فالی

اندیشه های اسلامی

مدینةالعلم

بهشتیان

به نام خدا

رسالت قرآن و پیامبر(ص) قسمت چهاردهم:

آزادی در اسلام

مهمترین چیزی که باید مبلّغین به مردم مخصوصاً به کسانی که می‏خواهند به سوی اسلام جلب شوند، و به جوانان مسلمانی که از اسلام دور شده‏اند و از مسائل اسلامی اطّلاعی ندارند بفهمانند، چهار چیز می‏باشد:

1 ـ آزادیهای زیادی که در اسلام می‏باشد، چنانکه پروردگار عالمیان در قرآن کریم در وصف پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله می‏فرماید:

(یضع عنهم اصرهم والأغلال الّتی کانت علیهم) فرو مینهد از ایشان بار گرانشان را و آن تکالیف شاقه‏ای که بود. چون در زمان پیامبر صلی الله علیه وآله، عدّه‏ای از مردم که بسیار اندک بودند در خوشی و راحتی بسر می‏بردند، ولی اکثریّت در فقر و بدبختی و با یک قوت لایموت، نیروی خود را از برای همان طبقه مرفّه و سرمایه‏دار صرف می‏کردند، و عبد و بنده مطیع اربابان خود بودند، و اگر از اوامر آنها سرپیچی می‏کردند به اشدّ مجازات می‏رسیدند، و زیر سخت‏ترین شکنجه‏های جسمی قرار می‏گرفتند، پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله آن افراد بیچاره و مستضعف را از دست ظالمان نجات داد، و آنها را از قید بندگی آزاد کرد، و هیچ دینی مانند اسلام به مردم آزادی نبخشیده، نه قبل از اسلام، و نه بعد از آن، و در اسلام تجارت، کشاورزی، ساختمان، سفر کردن، خرید و فروش و غیره... تمام آزاد است، به شرط آنکه حقوق دیگران پایمال نشود، از آزادی سوء استفاده نشود، و در چهارچوب قوانین اسلامی انجام گیرد.

2 ـ دین اسلام همیشه با راکد بودن و تنبلی و عقب افتادگی در جنگ است، حتّی از لحاظ (شهوات جنسی و جسدی) اسلام بیشترین قدر امکان راه را از برای مردم باز گذاشته است، ولی در حدّ و مرز پاکیزگی و تقوی و مصالح اجتماعی و خصوصی دیگران.

3 ـ پیشرفتی که در تمام امور در اسلام موجود است، غیر از چیزهائی که اصیل است و ممکن التغییر نیست، مثلا (توحید و یگانگی خداوند، و راستگوئی، و حرمت شرب خمر، و لازم بودن عدالت و غیره) در این امور پیشرفت معنی ندارد، چون خود بر نظام و مصلحت حقیقی و اصیل می‏باشد، ولی (امور ساختمانی، سفر، لباس، و پیشرفتهای دیگر روز و جدید فیزیکی، پزشکی، ریاضی و اتمی) که تمام مربوط به زندگی و دنیای بهتر و زیستن راحت‏تر است در اسلام آزاد، بلکه همیشه اسلام مسلمانان را از برای پیشبرد این هدفها تشویق کرده، ولی همان کشورهای استعماری که فقط پیشرفت فساد را در جوانان ما به اسم تمدّن به پیش می‏برند، تا آنها را از اسلام دور گردانند، و همیشه در خواب غفلت فرو بروند، سعی می‏کنند که جلو آن فعالیّتها در کشورهای اسلامی گرفته شود، تا همیشه مسلمانان محتاج غرب و شرق باشند، و هیچ وقت پیشرفت نکنند.

4 ـ آبادی زمین، و پیشرفت علوم فرهنگی، که همیشه اسلام بیش از تمام ادیان و قوانین پیروان خود را به آن تشویق می‏کند، و راه و نقشه‏های دقیقی از برای پیشبرد این دو هدف وضع کرده است.

بر همه روشن است که دانستن این امور و حدود آنها و مقایسه به سایر ادیان و مبادی، احتیاج به دانش و معلومات فراوانی دارد که به سه امر مهم آن اشاره می‏کنیم:

1 ـ اسلام و مسائل اسلامی و احکام آن راخوب بداند.

2 ـ به سایر ادیان و مبادی و احکام آنها علم داشته باشد.

3 ـ بتواند مقارنه و مقایسه صحیح و دقیق بین اسلام و آنها بنماید.

ادامه دارد...

اثر:سید علی فالی

اندیشه های اسلامی

مدینةالعلم

بهشتیان

به نام خدا

رسالت قرآن و پیامبر(ص) قسمت سیزدهم:

صنعتی کردن کشورهای اسلامی

از مهمترین اموری که سبب بیداری مسلمانان و تطبیق قوانین بر زندگانی می‏شود، صنعتی کردن کشورهای اسلامی است، چون که قسمت بزرگی ازگناه انحراف و دوری از دستورات اسلامی به گردن بی‏سوادی و ابتدائی بودن کشورهای اسلامی از لحاظ صنعت روز است. کشورهای ما همیشه خود را محتاج به صنایع غربی می‏دانند، لذا به آنها به نظر احترام می‏نگرند، و این نوع دید غربی و حقارت که در خود احساس می‏کنیم سبب شده است که هرچه آنها بگویند بپذیریم چه از لحاظ عقاید و چه از لحاظ تمدّن و صنعت، چون انسان محتاج همیشه دست دراز کرده و مجبور است از برای رفع احتیاج، هرچه اربابان بگویند بپذیرد.

امام و پیشوای ما امیر مؤمنان علی علیه السلام می‏فرماید:

(احتج الی من شئت تکن أسیره، واستغن عمّن شئت تکن نظیره، واحسن، الی من شئت تکن أمره) سخن مولا سه قسمت است:

1 ـ محتاج هرکس که باشی اسیر و بنده او هستی.

2 ـ اگر احتیاج به کسی نداشته باشی، بشری مثل و مانند او هستی.

3 ـ اگر بر دیگران احسان کنی و آنها محتاج شما باشند، شما بر آنها آقا خواهی بود.

و در مثال آمده (چه بسا احسانی سبب بندگی انسانی شود) و چون اسلام همیشه خواسته مسلمانان آقا و عزیز باشند، لذا باید سعی کنیم و همّت نمائیم که دنیای غرب محتاج ما شود، و با این معادن و چشمه‏های نفت و طلائی که خداوند به ما ارزانی داده، چرا ما باید ذلیل باشیم، و تمام خیرات و برکات ما را برده، و در مقابل آن با ذلّت، مقدار مختصری از صنایع خود را به ما واگذارند،، اسلامی که شما را عزیز گردانیده، خودکفائی مسلمانان را در تمام امور از کفّار واجب می‏داند، ولی ما مسلمانان در خواب غفلت فرو رفته و با صورت باز تمام اجناس غربی را در کشورهایمان وارد کرده و مورد استفاده قرار می‏دهیم، و آنچه که هیچ به فکر آن نیستیم به خود کفائی رسیدن است، و مادامی که کشورهای ما زندگانی خود را به حالت ابتدائی و احتیاج می‏گذرانند، چه بخواهیم و چه نخواهیم، زیر یوغ استعمار غربی و فکری آنها به سر خواهیم برد. در حدیث آمده:

(من لا معاش له لا معاد له) هرکس در آمدی نداشته باشد، آخرتی هم نخواهد داشت، اشاره به آن است که مرد خداشناس و مسلمان نباید بیکار باشد، بلکه باید همیشه کوشش و فعّالیّت نماید تا هیچوقت محتاج دشمنان خود نباشد، و صنعتی کردن کشورهای اسلامی از همه لحاظ، با اینکه احتیاج به (نیرو) و (مادّه) و (طرح نقشه) دارد، ولی شروع کردن به آن ولو کم‏کم و توسّط افراد خیرخواه، سبب جلب و آوردن بسیاری از کارخانه‏ها خواهد شد، به اندازه امکانات و این کار معلوم نیست آنقدرها مشکل باشد، و من خیال می‏کنم هر مقداری که ما احتیاجمان از صنایع خارجی کم شود و خودکفا شویم، به همان اندازه می‏توانیم اسلام را پیاده کنیم، به شرط آنکه با آن یک توجیه و اداره صحیح هم بوده باشد.

ادامه دارد...

اثر:سید علی فالی

اندیشه های اسلامی

مدینةالعلم

بهشتیان

به نام خدا

رسالت قرآن و پیامبر(ص) قسمت دوازدهم:

صنعتی کردن کشورهای اسلامی

از مهمترین اموری که سبب بیداری مسلمانان و تطبیق قوانین بر زندگانی می‏شود، صنعتی کردن کشورهای اسلامی است، چون که قسمت بزرگی ازگناه انحراف و دوری از دستورات اسلامی به گردن بی‏سوادی و ابتدائی بودن کشورهای اسلامی از لحاظ صنعت روز است. کشورهای ما همیشه خود را محتاج به صنایع غربی می‏دانند، لذا به آنها به نظر احترام می‏نگرند، و این نوع دید غربی و حقارت که در خود احساس می‏کنیم سبب شده است که هرچه آنها بگویند بپذیریم چه از لحاظ عقاید و چه از لحاظ تمدّن و صنعت، چون انسان محتاج همیشه دست دراز کرده و مجبور است از برای رفع احتیاج، هرچه اربابان بگویند بپذیرد.

امام و پیشوای ما امیر مؤمنان علی علیه السلام می‏فرماید:

(احتج الی من شئت تکن أسیره، واستغن عمّن شئت تکن نظیره، واحسن، الی من شئت تکن أمره) سخن مولا سه قسمت است:

1 ـ محتاج هرکس که باشی اسیر و بنده او هستی.

2 ـ اگر احتیاج به کسی نداشته باشی، بشری مثل و مانند او هستی.

3 ـ اگر بر دیگران احسان کنی و آنها محتاج شما باشند، شما بر آنها آقا خواهی بود.

و در مثال آمده (چه بسا احسانی سبب بندگی انسانی شود) و چون اسلام همیشه خواسته مسلمانان آقا و عزیز باشند، لذا باید سعی کنیم و همّت نمائیم که دنیای غرب محتاج ما شود، و با این معادن و چشمه‏های نفت و طلائی که خداوند به ما ارزانی داده، چرا ما باید ذلیل باشیم، و تمام خیرات و برکات ما را برده، و در مقابل آن با ذلّت، مقدار مختصری از صنایع خود را به ما واگذارند،، اسلامی که شما را عزیز گردانیده، خودکفائی مسلمانان را در تمام امور از کفّار واجب می‏داند، ولی ما مسلمانان در خواب غفلت فرو رفته و با صورت باز تمام اجناس غربی را در کشورهایمان وارد کرده و مورد استفاده قرار می‏دهیم، و آنچه که هیچ به فکر آن نیستیم به خود کفائی رسیدن است، و مادامی که کشورهای ما زندگانی خود را به حالت ابتدائی و احتیاج می‏گذرانند، چه بخواهیم و چه نخواهیم، زیر یوغ استعمار غربی و فکری آنها به سر خواهیم برد. در حدیث آمده:

(من لا معاش له لا معاد له) هرکس در آمدی نداشته باشد، آخرتی هم نخواهد داشت، اشاره به آن است که مرد خداشناس و مسلمان نباید بیکار باشد، بلکه باید همیشه کوشش و فعّالیّت نماید تا هیچوقت محتاج دشمنان خود نباشد، و صنعتی کردن کشورهای اسلامی از همه لحاظ، با اینکه احتیاج به (نیرو) و (مادّه) و (طرح نقشه) دارد، ولی شروع کردن به آن ولو کم‏کم و توسّط افراد خیرخواه، سبب جلب و آوردن بسیاری از کارخانه‏ها خواهد شد، به اندازه امکانات و این کار معلوم نیست آنقدرها مشکل باشد، و من خیال می‏کنم هر مقداری که ما احتیاجمان از صنایع خارجی کم شود و خودکفا شویم، به همان اندازه می‏توانیم اسلام را پیاده کنیم، به شرط آنکه با آن یک توجیه و اداره صحیح هم بوده باشد.

ادامه دارد...

اثر:سید علی فالی

اندیشه های اسلامی

مدینةالعلم

بهشتیان

به نام خدا

رسالت قرآن و پیامبر(ص) قسمت یازدهم:

مقایسه بین اسلام و دیگر مکتبها

کسی که می‏خواهد احکام اسلام را پیاده کند، و نظام قرآن را به زندگانی و به جامعه بشری برگرداند، و در تمام امور مردم را به سوی اسلام دعوت کند، باید به دو جهت اهمیّت فراوان دهد، تا مقدّمه تطبیق اسلام به دست آید.

1 ـ جهت ایجابی، که ترویج و نشر نظام اسلام است.

2 ـ جهت سلبی، که مشاکل و بدیهای نظامهای غیر اسلامی است.

امّا جهت ایجابی: پس به تأسیس مؤسّسات اسلامی و فرهنگی و ملّی به تمام انواع آن.

1 ـ بنای مساجد، و نصب بلندگوهای تبلیغاتی در آنها.

2 ـ باز کردن مدارس حفظ قرآن، و تعلیم تفسیر و تجوید آن، و همچنین تعلیم سایر علوم اسلامی.

3 ـ باز کردن مدارس دینی در تمام شهرها و کشورهای اسلامی.

4 ـ باز کردن مدارس برای تبلیغ و تربیت مبلّغ و خطیب و ادیب و غیره...

5 ـ باز کردن مدارس جدید که شامل علوم اسلامی به اندازه حاجت و علوم روز به تمام انواع غیر حرام آن.

6 ـ باز کردن مدارس ایتام، و مهد کودک، واماکن خاصّی از برای معلولین و بزرگسالان و مستمندان، و کارگاه‏های صنعتی و کارهای دستی و غیره، از برای کسانی که خود دارای سرمایه نیستند و یا اینکه نمی‏توانند از برای کار خود بازاریابی کنند.

7 ـ باز کردن درمانگاه و بیمارستان و زایشگاه، طبق قوانین اسلام، از لحاظ طبّ و پرستاری و غیره.

8 ـ گذاشتن صندوقهای خیری از برای برنامه‏های اسلامی و انسانی، از قبیل اطعام فقرا، و خرید لباس و پوشاک برای مستمندان و ایتام، و کمک به ازدواج جوانان، و بنای ساختمانهای فقرا، و کمک به درماندگان و بیچارگان، و دادن سرمایه به بیکاران از برای کار، و شبه این کارها، که البتّه بسیار زیاد است.

9 ـ تأسیس چاپخانه‏های مدرن، از برای چاپ کتابهای اسلامی و غیره، که منافاتی با اسلام ندارد.

10 ـ باز کردن و تأسیس کتابخانه‏های عمومی

11 ـ اخراج و نوشتن روزنامه و مجلات و نشریّات اسلامی

12 ـ به وجود آوردن دوره‏های ورزشی و مسابقات اسلامی، و جلسات دینی.

13 ـ تأسیس هیئتهای تبلیغی سیّار، و کتابخانه‏های اسلامی سیّار، و فیلمهای اسلامی سیّار، و نمایشنامه‏های اسلامی، تا با این روشها مردم را به سوی اسلام تشویق کرده و آنها را کم‏کم با برنامه‏های اسلامی آشنا گردانیم.

14 ـ تألیف هرچه بیشتر از کتابهائی که تمام جوانب اسلام را بحث کرده باشند، با وسعت انتشار آن به صورت مستمر، و من گمان می‏کنم که اگر ما مسلمانان ده هزار قسم کتاب بتوانیم در شؤون مختلف و برنامه‏های اسلامی تألیف کنیم، هنوز نتوانسته‏ایم تمام جوانب اسلامی را از برای مردم جامعه با توجه به اختلاف فهم و مستواهای علمی آنها شرح داده باشیم.

15 ـ اقامه مجالس جشن و سوگواری در مناسبات دینی، مخصوصاً در ایّام شهادت و میلاد پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله و ائمّه اطهار و حضرت زهرا علیهم‏السلام.

16 ـ تأسیس باشگاههای اسلامی، و نشان دادن نمایش و هنرهای اسلامی را، بطوری که بتوانیم جوانان خود را به آنجا دعوت کرده و از اماکن فساد و بی‏دینی نجات دهیم.

17 ـ تأسیس ایستگاههای رادیوئی و تلویزیونی در هر شهر، و توجیه مردم به سوی اسلام.

18 ـ تشویق کردن مردم در موسمهای اسلامی، به اجرای برنامه آن موسم، مانند رفتن به حج و عمره، و زیارت اماکن مقدّسه، مخصوصا مراقد مشرّفه ائمّه اطهار، و تشکیل کنفرانسهای اسلامی در ایّام زیارات مخصوصه امیر مؤمنان حضرت علی علیه السلام و همچنین زیارات حضرت سیدالشهداء حسین بن علی علیه السلام، که هزاران نفر از مسلمانان جهان در این اماکن حضور دارند.

19 ـ تأسیس دوره‏های علمی از برای ترجمه کتابهای دینی به لغات زنده جهان.

20 ـ تأسیس موسّسات بزرگ اسلامی از برای پخش نوار به زبانهای مختلف و رساندن احادیث و سخنان پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله و خاندان معصومش علیهم السلام به مردم جهان.

21 ـ فرستادن عدّه‏ای از جوانان خوش استعدادمان به خارج، برای کسب علوم و اختراعات و اکتشافات اروپائیان، و بعد از آن خودکفا شدن در امور خود.

البتّه برنامه‏های دیگر مربوط به اسلام از لحاظ فرهنگی و سیاسی و اقتصادی و اجتماعی بسیار زیاد است، که هرکدام در واقع یک فصل باید درباره آنها بحث کرد، ولی هدف از نوشتن این کتاب به اختصار می‏باشد.

امّا بحث ما از لحاظ سلبی کار کردن!

اسلام، خود یک مبدأ و عقیده است، و یک فرهنگ و تمدّن و تاریخ، و دارای قوانین تشریعی می‏باشد، کما اینکه غیر از اسلام هم تمام مبادی و ملل گذشته و حاضر دارای عقیده، تاریخ، تمدّن، و تشریع می‏باشند، و بر همه واضح است که زیبائیهای هرچیز وقتی هویدا می‏شود، که مقایسه به غیر شود، چون که (الأشیاء تعرف بأضدادها) (هرچیز با مقایسه ضدّش واضح و معلوم می‏شود) پس اگر توانستیم مقارنه و مقایسه کنیم اسلام را در امور مختلف با بقیّه ادیان و عقائد، قطعاً هر انسان عاقلی با تمام وجود و تصمیم مسلمان خواهد شد، مگر اینکه معاند باشد، که غالباً این افراد بسیار کم می‏باشند، و ضرری به اجتماع نخواهند زد، و قصد من از این کلام این نیست که سلبی کار کردن یعنی هجوم آوردن و بدگوئی کردن از سایر عقاید و تمدّنها، بلکه قصد این است که حقایق و خرافات سایر ادیان را بیان کنیم و مقایسه با حقائق اسلامی نمائیم، تا اینکه حقّ و حقیقت واقعی که سبب سعادت و خوشبختی بشر دردنیا و آخرت می‏باشد روشن گردد، و کدام شخصی است که رغبت نداشته باشد خود و اجتماعش به سعادت و واقعیّت برسد؟ شاید تمام بشر به حقیقت دست یابند.

ادامه دارد...

اثر:سید علی فالی

اندیشه های اسلامی

مدینةالعلم

بهشتیان