جایی برای شعر ...
شعری برای تـــو ...
> حدیث قدسی 13
یا أحْمَدُ! أبْغِضِ الدُّنْیا وَأهْلَها وَأحِبَّ
الاْخِرَةَ وَأَهْلَها.
اى احمد! دنیا و اهل آن را دشمن بدار و آخرت و اهل آن را دوست بدار.
قالَ: أهْلُ الدُّنْیا مَنْ كَثُرَ أكْلُهُ وَضِحْكُهُ وَنَوْمُهُ وَغَضَبُهُ، قَلِیلُ الرِّضا، لا یَعْتَذِرُ إلى مَنْ أساءَ إلَیْهِ وَلا یَقْبَلُ
عُذْرَ مَنِ اعْتَذَرَ إلَیْهِ. قَلِیلُ الْخَوْفِ، كَثِیرُ الْفَرَحِ عِنْدَ الطَّعامِ،
فرمود: اهل دنیا كسى است كه خوردن و خندیدن و خواب و
غضبش زیاد و رضایت او كم مى باشد.
وَإنَّ أهْلَ الدُّنْیا لا یَشْكُرُونَ عِنْدَ الرَّخاءِ
وَلا یَصْبِرُونَ عِنْدَ الْبَلاءِ. وَیَدَّعُونَ بِما لَیْسَ لَهُمْ وَیَتَكَلَّمُونَ بِما
یَتَمَنُّونَ. زیادی مردم نزد آنها کم است به كارهایى كه انجام نداده اند خودستایى مى كنند و چیزى را ادّعا مى كنند كه واجد آن نیستند و از روى
آرزو و هوس سخن مى گویند.
فَقالَ: یا رَبِّ! كُلُّ هـذَا الْعَیْبِ فِی أهْلِ الدُّنْیا؟ قالَ: یا أحْمَدُ! إنَّ عَیْبَ أهْلِ الدُّنْیا كَثِیرٌ، فِیهِمُ الْجَهْلُ وَالْحُمْقُ، لا یَتَواضَعُونَ لِمَنْ یَتعَلَّمُونَ مِنْهُ وَهُمْ عِنْدَ أنْفُسِهِمْ عُقَلاءٌ وَعِنْدَ الْعارِفِینَ حُمَقاءٌ.
فرمود: اى احمد! اهل دنیا عیب فراوان دارند. خود را عاقل مى پندارند در حالى كه نزد اهل معرفت احمق هستند.
> حدیث قدسی 14
یا أحْمَدُ! إنَّ أهْلَ الْخَیْرِ وَأهْلَ الاْخِرَةِ رَقِیقَةٌ وُجُوهُهُمْ، كَثِیرٌ حَیاؤُهُمْ، قَلِیلٌ حُمْقُهُمْ، كَثِیرٌ نَفْعُهُمْ قَلِیلٌ مَكْرُهُمْ، اَلنّاسُ مِنْهُمْ فِی راحَة وَأنْفُسُهُمْ مِنْهُمْ فِی تَعَب، كَلامُهُمْ مَوْزُونُ، مُحاسِبینَ لاِنْفُسِهِمْ، مُتْعِبِینَ لَها، تَنامُ أعْیُنُهُمْ وَلا تَنامُ قُلُوبُهُمْ.
اى احمد! اهل خیر و آخرت شرمگیناند. كلامشان سنجیده است . به حساب خود مى پردازند. خود را به
زحمت مى افكنند. چشمانشان گریان و قلبهایشان به یاد خداست.
إذا كُتِبَ النّاسُ مِنَ الْغافِلِینَ كُتِبُوا مِنَ
الذّاكِرینَ.
و وجود آنها مایه مباهات و خشنودى فرشتگان است. و دعاى آنها زیر حجابها مى چرخد.
یُحِبُّ الرَّبُّ أنْ یَسْمَعَ كَلامَهُمْ كَما تُحِبُّ
الْوالِدَةُ الْوَلَدَ. خداوند دوست دارد كلام آنان را بشنود آنگونه كه مادر
دوست دارد به كلام فرزند خود گوش دهد.
النّاسُ عِنْدَهُمْ مَوْتى وَاللهُ عِنْدَهُمْ حَیٌّ
كَرِیمٌ. وَیُرِیدُونَ الْمُقْبِلِینَ تَلَطُّفاً.
مردم نزد آنها مردگانند و خداوند، زنده كریم. و آنان را كه به اینان روى آورده اند با مهربانى مى پذیرند. دنیا و آخرت نزد آنها یكسان است.
> حدیث قدسی 15
فَمَنْ عَمِلَ بِرِضائِی أُلْزِمُهُ ثَلاثَ خِصال: أُعَرِّفُهُ شُكْراً لا یُخالِطُهُ الْجَهْلُ وَذِكْراً لا یُخالِطُهُ النِّسْیانُ وَمَحَبَّةً لا یُؤْثِرُ عَلى مَحَبَّتِی مَحَبَّةَ الْمَخْلُوقِینَ. به او نحوه شكر گزارى را مى آموزم كه هرگز آمیخته با جهل
و نادانى نباشد.
فَإذا أحَبَّنِی أحْبَبْتُهُ وَأفْتَحُ عَیْنَ قَلْبِهِ
إلى جَلالِی.
و در شب تار و روز روشن با او به مناجات مى پردازم تا حدى كه از گفتگو و همنشینى با دیگران خوددارى نماید.
وَمُجالَسَتُهُ مَعَهُمْ وَأُسْمِعُهُ كَلامِی وَكَلامَ مَلائِكَتِی وَأُعَرِّفُهُ السِّرَّ الَّذِی سَتَرْتُهُ عَنْ خَلْقِی، وَأَلْبَسْتُهُ الْحَیاءَ حَتّى یَسْتَحْیِیَ مِنْهُ الْخَلْقُ كُلُّهُمْ
او را بر اسرارى كه دیگران را از آن محروم كرده ام، آگاه مى گردانم و به او جامه حیا مى پوشانم به گونه اى كه همه از او شرم و حیا داشته باشند.
وَیَمْشِی عَلى أَرْض مَغْفُوراً لَهُ وَأَجْعَلُ قَلْبَهُ واعِیاً وَبَصِیراً وَلا أُخْفِی عَلَیْهِ شَیْئاً مِنْ جَنَّة وَلا نار وَأُعَرِّفُهُ بِما یَمُرُّ عَلَى النّاسِ فِی یَوْمِ الْقِیامَةِ مِنَ الْهَوْلِ وَالشِّدَّةِ وَما أُحاسِبُ بِهِ الاْغْنِیاءَ وَالْفُقَراءَ وَالْجُهّالَ وَالْعُلَماءَ
و چیزى را از بهشت و جهنم از او مخفى نمى كنم و آنچه را كه بر مردم در رستاخیز مى گذرد در همین دنیا به او نشان مى دهم كه چه صحنه هاى هولناك و وحشتناكى وجود دارد و چگونه ثروتمندان و فقرا و دانشمندان و نادانان را محاكمه و محاسبه مى كنم.
وَأُنَوِّرُ لَهُ فِی قَبْرِهِ وَأُنْزِلُ عَلَیْهِ مُنْكَراً یَسْأَلُهُ وَلا یَرى غَمَّ الْمَوْتِ وَظُلْمَةَ الْقَبْرِ وَاللَّحْدِ وَهَوْلَ الْمُطَّلَعِ حَتّى أنْصِبَ مِیزانَهُ وَأنْشُرَ لَهُ دِیوانَهُ. ثُمَّ لا أجْعَلُ بَیْنِی وَبَیْنَهُ تَرْجُماناً.
تا آنگاه كه براى سنجش اعمال او میزان را نصب و نامه
عملش را باز مى كنم.
فَهذِهِ صِفاتُ الْمُحِبِّینَ.
> حدیث قدسی 16
یا أَحْمَدُ! هَلْ تَدْرِی مَتى یَكُونُ لِیَ الْعَبْدُ عابِداً ؟ قالَ: لا یا رَبِّ! قالَ: إذَا اجْتَمَعَ فِیهِ سَبْعُ خِصال. وَصَمْتٌ یَكُفُّهُ عَمّا لا یَعْنِیهِ، وَخَوْفٌ یَزْدادُ كُلَّ یَوْم مِنْ بُكائِهِ، وَحَیاءٌ یَسْتَحْیِی مِنِّی فِی الْخَلاءِ، وَأَكْلُ ما لا بُدَّ مِنْهُ، وَیُبْغِضُ الدُّنْیا لِبُغْضِی لَها، وَیُحِبُّ الاْخْیارَ لِحُبِّی لَهُم.
عرض كرد: خیر اى پروردگار من. 1 - تقوایى كه او را از محرّمات حفظ كند.
|
 جهان را به عـشـق کسی آفریده اند چون من که آفریده ام از عشق جهـــانی بـــرای تـــــو . . . حسین پناهی |