در این روزهای آخر اسفند

وقتی که خانه ات کلاه سفیدش را

            به احترام بنفشه ها از سر بر می دارد

تو نیز خاکسترهای تلخ

             این زمستان را از آستین بتکان

و چشم های غبار گرفته اش را

         با روزنامه های بد خبر دیروز برق بیانداز

تا تعبیر

خواب های اردیبهشتی ات

                       راه زیادی نمانده است   ...

عباس صفاری

تو که شاعری بگو عشق چیه ؟

            اگر سی سال پیش پرسیده بودی ؛

- از هر آستینم برایت

            چند تعریف آماده و کامل

                        که مو لای درزش نرود

                                    بیرون می کشیدم !


در این سن و سال اما

            فقط می توانم دستت را

            که هنوز بوی سیب می دهد بگیرم

                                    و بازگردانمت به صبح آفرینش

از پروردگار بخواهم

            به جای خاک و گل

                        و دنده ی گمشده من

این بار قلم مو به دست بگیرد

            و تو را به شکل آب بکشد

                            رها از زندان پوست

                                    و داربست استخوان هایت

و مرا

به شکل یک ماهی خونگرم

             که بی تو بودنش مصادف

                         با هلاکت بی برو برگرد . ..

عباس صفاری

می‌گویند

عمر من و تو

در محاسبات نجومی

            در حد پلک زدن یک ستاره هم نیست !

من

اما حاضرم زیر تک درختی

            پرت افتاده تر از تنهایی آدم

در پرتو حسن تو بنشینم

            و صد سالی یکبار ، پلک بزنم ...

عباس صفاری

لازم نیست دنیادیده باشد

            همین که تو را خوب ببیند

                                    دنیایی را دیده است


از میلیون‌ها سنگ همرنگ

که در بستر رودخانه بر هم می‌غلتند

فقط سنگی که نگاه ما بر آن می‌افتد زیبا می‌شود


تلفن را بردار ، شماره‌اش را بگیر
                       

و ماموریت کشف خود را

            در شلوغ‌ترین ایستگاه شهر
                                                به او واگذار کن


از هزاران زنی که فردا
            پیاده می‌شوند از قطار
                        یکی زیبا ، و مابقی مسافرند .

عباس صفاری

گنجشکانی که

             رد تو را دیروز ،

                        درخت به درخت

                                    و خیابان به خیابان ،

                                                            دنبال کرده‌اند ؛

خدا می‌داند چه دیده‌اند

                   که جیک‌شان دیگر ،

                                          در نمی‌آید ...

عباس صفاری

دنیا کوچکتر از آن است

که گم شده‌ای را در آن یافته باشی

هیچ کس اینجا گم نمی‌شود

            آدم ها به همان خونسردی که آمده‌اند

                        چمدانشان را می‌بندند و ناپدید می‌شوند

یکی در مه ، یکی در غبار

            یکی در باران ، یکی در باد

                        و بی رحم ترینشان در برف

آنچه به جا می‌ماند ، رد پائی است

            و خاطره‌ای که هر از گاه پس می‌زند

                        مثل نسیم سحر ؛ پرده‌های اتاقت را !

عباس صفاری