ماه

شبگردی آواره ا‌ست

            كه چادرت را کنار می‌زند

خورشید

دیوانه ای که خود را

             به جنون ظهرگاه بیابانت می‌زند ...

من اما نه ماهم ، نه خورشید

یک شب

تـــو را از قبیله ات می‌دزدم

و شمشیر می‌كشم

             به روی برادرانت

                        تا فراموشت كنند ...

 آرش شفاعی

از آتش نشانی زنگ زدند ؛

            شماره ات را می خواستند

تشخیص شان درست بود ...

تو می توانی

خورشید را خاموش کنی

آرش شفاعی

+ You can turn off the sun ...

                                     But I'm still gonna shine                     

تقصیر تو شد شعرم اگر مسأله ­ساز است

زیبایی  تو  بیش­تر از حدّ مجاز است

هرچند که پوشیده غزل گفته­ ام از تو

گفتند به اصلاحیه ی تازه نیاز است

گفتند و ندیدند که آتش نفسم من

حتّی هوس بوسه ی تو روح­ گداز است

تو آمدی و پلک کسی بسته نمی شد

آن دکمه ی لامذهب تو باز که باز است

مغرورتر از قویی در حوضچه ی پارک

که دور و برش همهمه ی یک گله غاز است

گیسوت بلند است و گره دارد بسیار

جذابیت قصه­ ات از چند لحاظ است

از زلف تو یک تار به رقص آمده در باد

چابک­تر از انگشت زنی چنگ نواز است

عشق تو تصاویر بهارانه ی چالوس

پردلهره مانند زمستان هراز است

چون سمفونی نابغه­ ای یک­سره در اوج

وقتی که نشیب است؛ زمانی که فراز است

ای کاش که هر روز بیایی و بگویم:

می خواهم عاشق بشوم باز؛ اجازه است؟!

آرش شفاعی