شبو خوب می شناسمش
من و شب قصه داریم واسه هم
من و شب پشت سر روز می شینیم حرف می زنیم!

من و شب ،
واسه هم شعر می خونیم
                        با هم آروم می گیریم

من و شب خلوتمون مقدسه،
            من و شب خلوتمون، خلوت قلب و نفسه

خلوت دو همنوای بی کسه
            که به اندازه ی زندگی به هم محتاجن

من شبو دوست دارم!
            شب منو دوست داره!

من که عاقلا ازم فراری ان
            من که دیوونه ی ِ واژه بافی ام
                                    واسه ی شب کافی ام !

وقتی آفتاب می زنه
من کمم !
واسه روز من همیشه کم بودم !

من و روز همو هیچ دوست نداریم !
من و روز منتظر یه فرصتیم سر به سر هم بذاریم!
                                    تا که این خورشید تکراریِ لعنتی بره

من و شب خوب می دونیم
            ما رو هیچکس نمی خواد!

وقتی خورشید سره
هر کی با روز بده ، مایه ی دردسره ... !

محمد صالح اعلاء

شما که سواد داری ، لیسانس داری ، روزنامه خونی
با بزرگون می شینی، حرف میزنی ، همه چی می دونی

شما که کله ت پره ، معلّم مردم گنگی
واسه هر چی که می گن جواب داری ، در نمی مونی

بگو از چیه که من ، دلم گرفته ؟

راه میرم دلم گرفته ،  می شینم دلم گرفته  
گریه می کنم ، می خندم ، پا میشم، دلم گرفته

من خودم آدم بودم ، باد زد و حوای منو برد

سوار اسبی بودم که روز بارونی زمین خورد

عمر من کوه عسل بود ولی افسوس

            روزای بد ، انگشت انگشت اونو لیسید

                                        بعد نشست تا تهشو خورد ...

محمد صالح اعلاء

امشب تمام عاشقان را دست به سر کن

                        یک امشبی با من بمان با من سحر کن

بشکن سر من کاسه ها و کوزه ها را

                        کج کن کلاه ، دستی بزن ، مطرب خبر کن

گلهای شمعدانی همه شکل تو هستند

                        رنگین کمان را بر سر زلف تو بستند

تا طاق ابروی بت من تا به تا شد

                        دُردی کشان پیمانه هاشان را شکستند

یک چکه ماه افتاده بر یاد تو و وقت سحر

                        این خانه لبریز تو شد شیرین بیان حلوای تر

تو میر عشقی عاشقان بسیار داری

                        پیغمبری با جان عاشق کار داری

امشب تمام عاشقان را دست به سر کن

                        یک امشبی با من بمان با من سحر کن

محمد صالح علاء