دو دریچه ، دو نگاه ، دو پنجره
                     دو رفیق ، دو همنشین ، دو حنجره

دو مسافر تو مسیر زندگی
                    دو عزیز ، دو همدم همیشگی

با هم از غروب و سایه رد شدیم
                   قصه ی عاشقی رو بلد شدیم

فکر می کردیم آخر قصه اینه
                   جز خدا هیشکی ما رو نمی بینه

دو غریبه ، دو تا قلب در به در
                   دو تا دلواپس این چشمای تر

دو تا اسم ، دو خاطره ، دو نقطه چین
                  دوتا دور افتاده ی تنها نشین

عاقبت جدا شدن دستای ما
                   گم شدیم تو غربت غریبه ها

آخر اون همه لبخند و سرود
                  چشمای پر حسادت زمونه بود

دو غریبه ، دو تا قلب در به در
                   دو تا دلواپس این چشمای تر

دو تا اسم ، دو خاطره ، دو نقطه چین
                  دوتا دور افتاده ی تنها نشین

شایان جعفرنژاد

من و تو دو تا پرنده ، تو قفس زندونی بودیم

                                    جای پَر زدن نداشتیم ، ولی آسمونی بودیم

ابر و بارونو می دیدیم ، اما دنیامون قفس بود

                                    چشم به دوردستا نداشتیم ، همینم واسه ما بس بود

اما یک روز اونایی که  ما رو با هم دوست نداشتن

                                    تو رو پَر دادن و جاتَم ، یه دونه آینه گذاشتن

منِ خوش باورِ ساده  فکر می کردم رو به رومی

                                    گاهی اشتباه می کردم ، من کدومم تو کدومی

با تو زندگی می کردم  قفسِ تَنگ و سیاهو

                                    عشق تو از خاطرم برد ، عشقِ پَر زدن تا ماهو

اما یک روز بادِ وحشی  رویاهامو با خودش برد

                                    قفس افتاد و شکست و  آینه افتاد و ترَک خورد

تازه فهمیدم دروغ بود  دنیایی که ساخته بودم

                                    دردم از اینه که عمری خودمو نشناخته بودم

تو تو آسمونا بودی   با پرنده های آزاد

                                    منِ تن خسته رو حتی  یه دفعه یادت نیفتاد

حالا این قفس شکسته راهِ آسمون شده باز

                                    اما تو قفس نشستم دیگه یادم رفته پرواز

شایان جعفرنژاد