همه رفتن ، کسی دور و برم نیست
                        چنین بی کس شدن در باورم نیست

همه رفتن ، کسی با ما نموندش
                        کسی حرف دل ما رو نخوندش
همه رفتن ، ولی این دل ما رو
                        همون که فکر نمی کردیم ، سوزوندش

خیال کردم که این گوشه کنارا
                        یـکی داره هـوای کـار مـا رو
یکی هم این میون دلسوز ما هست
                        نــــداره آرزو ، آزار مــــا رو

که کار ما از این هم باشه بدتر
                        یکی داریم در این دنیای محشر
یکی داریم که از بنده نوازی
                        زند هر چند گاهی تقه بر در

که حاشا تقه ای بر در نخورده
                        که آیا زنده ایم یا جون سپرده
که حاشا صحبتی ، حرفی ، کلامی
                        که جزو رفته ها ییم ما نمرده

عجب بالا و پایین داره دنیا
                        عجب این روزگار دلسرده از ما
یه روز دور و برم صد تا رفیق بود
                         منو امروز ببین تنهای تنها

مسعود فردمنش

با تو حکایتی دگر این دل ما به سر کند
                        شب سیاه قصه را هوای تو سحر کند

باور ما نمی شود در سر ما نمی رود
                        از گذر سینۀ ما یار دگر گذر کند

شکوه بسی شنیده ام از دل درد کشیده ام
                        کور شوم جز تو اگر زمزمه ­ای دگر کند

مقصد و مقصودم تویی عشقم و معبودم تویی
                        از تو حذر نمی کنم سایه مگر سفر کند

چارۀ کار ما تویی یاور و یار ما تویی
                        توبه نمی کند اثر مرگ مگر اثر کند

مجرم آزاده منم تن به جزا داده منم
                        قاضی درگاه تویی حکم سحرگاه تویی

مسعود فردمنش

زندگی را آنچنان سخت مگیر
                        من نمی گیرم هیچ
آنچنان سخت مگیر ، که من نمی میرم هیچ
                                                من نمی گیرم هیچ

جای شکرش باقیست ، تن سالم دارم
                        گردنی امن و امان از تیغ ظالم دارم

آبرویی آنچنان و بر و رویی کم و بیش
                        دست بی آز و طمع دارم و
                                    سر درون لاک دل خویش

نه دلم در پی آزار کسی ست
نه نگاهم شور ، بر گرمی بازار کسی ست

وضع من عالی نیست
        جای شکرش باقیست ،
                      خانه ام خالی نیست

یک سماور دارم ، که در آن می جوشد
جانمازی هم هست ، بر سر طاقچه اش
سفره نانی هم هست ،
            که پراست ، شکرخدا
                                    پر از نان لواش

قاب عکسی ست به دیوار اطاق آویزان
            یادگاری ست که از مادر پیرم دارم ،

بر سر سفرۀ عقد
پدرم تا امروز همچنان مظلوم ست
                        توی عکس از نگاهش پیداست

جا ی شکرش باقیست ، خانه ام خالی نیست
گربه ای هست ، کزآن زن همسایۀ ماست
صبحها می آید، به غذای سرد شب ماندۀ ما
                                    روزگاریست که عادت دارد

جا ی شکرش باقیست ، خانه ام خالی نیست

تو حیاط خونه مون
اونطرف کنار حوضش یه تلمبه س
                        توی حوضش سه چهار تا
                                    ماهیهای قرمز گرد و قلمبه س

رو درخت دم حوض
پر از گنجشکهای ریزو درشته
            پر از کلاغهای تشنه و گشنه

عصرا دیدن داره
انقدر شلوغ پلوغ تو حیاط
            انگاری جلو سینماس و
                        پنداری شبها ی جمعه س

جای شکرش باقیست ، نفسی هست هنوز
            که هنوز می آید زندگی را آنچنان سخت مگیر

مسعود فردمنش

پرواز با تو باید
گر پر شکسته در باد
            آغاز هر کجا شد
                        پایان هر کجا باد

گر تابش از تو باشد
خورشید بی فروغ ست
            از چشم من چنین ست
                        گر پوچ ، یا دروغ ست

مسعود فردمنش