گفتم به دام اسیرم ، گفتا که دانه با من

گفتم که آشیان کو ، گفت آشیانه با من

گفتا که من جوانم فکر جوانه با من

زد بوسه بر لبانم گفتا نشانه با من

من به غیر تو نخواهم چه بدانی چه ندانی

از درت روی نتابم چه بخوانی چه برانی

دل من میل تو دارد چه بجویی چه نجویی

دیده ام جای تو باشد چه بمانی چه نمانی

من که بیمار تو هستم چه بپرسی چه نپرسی

جان به راه تو سپارم چه بدانی چه ندانی

ایستادم به ارادت چه بود گر بنشینی

بوسه ای بر لب عاشق چه شود گر بنشانی

می توانی به همه عمر دلم را بفریبی

ور بکوشی ز دل من بگریزی نتوانی

دل من سوی تو آید بزنی یا بپذیری

بوسه ات جان بفزاید بدهی یا بستانی

جانی از بهر تو دارم چه بخواهی چه نخواهی

شعرم آهنگ تو دارد چه بخوانی چه نخوانی

مهدی سهیلی

بر مشامم عطر یاری می رسد
شاد بنشین غمگساری می رسد

مرغک من از خزان غمگین مباش
نغمه سر کن نو بهاری می رسد

پای سروی در کنار گلبنی
بانگ نرم جویباری می رسد

بی قراری های ما پایان گرفت
کودک دل را قراری می رسد

بی سبب غمگینی از شام شکست
روز فتح آشکاری می رسد

گرد اندوه از رخ خود پاک کن
از دل گردی سواری می رسد

از پس عمری شکست ای دوستان
لشکر دشمن شکاری می رسد

صبر کن در انتظار یار باش
یار بعد انتظاری می رسد

دل مگیر از اختیار خویشتن
از پس جبر اختیاری می رسد

مهدی سهیلی

به که باید دل بست؟

            به که شاید دل بست؟

                        سینه ها جای محبت ،
                                    همه از کینه پر است

هیچکس نیست که فریاد پر از مهر تو را ، گرم پاسخ گوید

نیست یک تن که در این راه غم آلودۀ عمر ، قدمی راهِ محبت پوید

خط پیشانی هر جمع ، خط تنهائیست

همه گلچین گل امروزند ، در نگاه من و تو حسرت بیفردائیست

به که باید دل بست ؟
             به که شاید دل بست ؟

نقش هر خنده که بر روی لبی میشکفد ، نقشه ای شیطانیست

                        در نگاهی که تو را وسوسه عشق دهد ، حیلۀ پنهانیست

زیر لب زمزمه شادی مردم برخاست

            هر کجا مرد توانائی بر خاک نشست

                        پرچم فتح بر افرازد در خاطر خلق

                                    هر زمان بر رخ تو هاله زند گرد شکست

به که باید دل بست؟

            به که شاید دل بست؟

خنده ها میشکفد بر لبها

            تا که اشکی شکفد بر سر مژگان کسی

همه بر درد کسان می نگرند

            لیک دستی نبرند از پی درمان کسی

از وفا نام مبر ، آنکه وفاخوست ، کجاست ؟

            ریشۀ عشق ، فسرد . واژه دوست ، گریخت

                        سخن از دوست مگو ، عشق کجا ؟ دوست کجاست ؟

دست گرمی که زمهر بفشارد دستت ، در همه شهر مجوی

                        گل اگر در دل باغ بر تو لبخند زند ، بنگرش ، لیک مبوی

لب گرمی که ز عشق ننشیند به لبت ، به همه عمر ، مخواه

                        سخنی کز سر راز زده در جانت چنگ به لبت نیز ، مگوی

چاه هم با من و تو بیگانه است

نی صد بند برون آید از آن ، راز تو را فاش کند

درد دل گر به سر چاه کنی

            خنده ها بر غم تو دختر مهتاب زند

                        گر شبی از سر غم آه کنی

درد اگر سینه شکافد ، نفسی بانگ مزن ، درد خود را به دل چاه مگو

استخوان تو اگر آب کند آتش غم ، آب شو ، « آه » مگو

دیده بر دوز بدین بام بلند مهر و مه را بنگر

سکۀ زرد و سپیدی که به سقف فلک است سکۀ نیرنگ است

سکه ای بهر فریب من و تست ، سکۀ صد رنگ است

ما همه کودک خردیم و همین زال فلک با چنین سکۀ زرد

                        و همین سکۀ سیمین سپید می فریبد ما را

هر زمان دیده ام این گنبد خضرای بلند

                                    گفته ام با دل خویش:

مزرع سبز فلک دیدم و بس نیرنگش

            نتوانم که گریزم نفسی از چنگش

آسمان با من و ما بیگانه

            زن و فرزند و در و بام و هوا بیگانه

«خویش» در راه نفاق

            «دوست» در کار فریب

                                    «آشنا» بیگانه

شاخه عشق ، شکست

            آهوی مهر ، گریخت

                        تار پیوند ، گسست

                                    به که باید دل بست ؟

                                                به که شاید دل بست ؟

مهدی سهیلی

عاقبت صید سفر شد یار ما یادش به خیر
                        نازنینی بود و از ما شد جدا یادش به خیر

با فراقش یاد من تا عهد دیرین پر گرفت
                        گفتم ای دل سالهای جانفزا یادش به خیر

آن لب خندان که شب های غم و صبح نشاط
                        بوسه می زد همچو گل بر روی ما یادش به خیر

با همه بیگانه ماندم تا که از من دل برید
                        صحبت آن دلنواز آشنا یادش به خیر

روز شیدایی دلم رقصد که سامان زنده باد
                        شام تنهایی به خود گویم سها یادش به خیر

آن زمانها کز گل دیدار فرزندان خویش
                        داشتم گلخانه در باغ صبا یادش به خیر

من جوان بودم میان کودکان گرمخوی
                        روزگار الفت و عهد وفا یادش به خیر

شب که از ره می رسیدم خانه شور انگیز بود
                        ای خدا آن گیر و دار بچه ها یادش به خیر

شیون سامان به کیوان بود از جور سهیل
                        زان میان اشک سها وان ماجرا یادش به خیر

تار گیسوی سهیلا بود در چنگش سروش
                        قیل و قال دخترم در سرسرا یادش به خیر

قصه می گفتم برای کودکان چون شهرزاد
                        داستان دزد و نارنج طلا یادش به خیر

سالهای عشرت ما بود و فرزندان چو ماه
                        ای دریغ آن سالها وان ماهها یادش به خیر

یار رفت و عمر رفت و جمع ما پاشیده شد
                        راستی خوش عشرتی بود ای خدا یادش به خیر

می رسد روزی که از من هم نماند غیر یاد
                         آن زمان بر تربتم گویی که ها یادش به خیر

مهدی سهیلی

به داغت آرزو مرد و هوس سوخت
                         در این آتشفشان حتی نفس سوخت

خدایا سوز دل را با که گویم
                        که زیبا مرغک من در قفس سوخت

مهدی سهیلی

ای مسافر ، ای جدا ناشدنی
گامت را آرامتر بردار ، از برم آرامتر بگذر

تا به کام دل ببینمت
            بگذار از اشک سرخ
                        گذرگاهت را چراغان کنم

آه که نمی دانی
سفرت روح مرا به دو نیم می کند
و شگفتا که زیستن با نیمی از روح ، تن را می فرساید

بگذار بدرقه کنم
            واپسین لبخندت را
                        و آخرین نگاه فریبنده ات را

مسافر من
آنگاه که می روی
کمی هم واپس نگر باش
با من سخنی بگو
            مگذار یکباره از پا درافتم
                              فرق صاعقه وار را بر نمی تابم
                                    جدایی را لحظه لحظه به من بیاموز

آرام تر بگذر
تو هرگز مشایعت کننده نبودی
            تا بدانی وداع چه صعب است
                                    وداع توفان می آفریند

اگر فریاد رعد را در توفان نمی شنوی
            باران هنگام طوفان را که میبینی
 
آری ؛
باران اشک بی طاقتم را که می نگری
                                                من چه کنم ؟
تو پرواز میکنی و من پایم به زمین بسته است
                                    ای پرنده ! دست خدا به همراهت

اما نمی دانی
که بی تو به جای خون
            اشک در رگهایم جاریست
                        از خود تهی شده ام
                                    نمی دانم تا بازگردی
                                                    مرا خواهی دید ؟
  

مهدی سهیلی