همه شب با یاد مه رویی ،

            به دل و جان تاب و تبی دارم

                        چه خبر آن سلسله گیسو را ،

                                    كه پریشان روز و شبی دارم

به یكی بــوسه ز تــو خرسندم ،

                        بنواز آخر به شكـر خندم

                                    كه برآید نــاله ز هر بندم ،

                                                كه چو نـــی شور و طربی دارم

نه تــو پیوند دل مــن بودی ؟

            نه فـروغ محفل من بودی

                        نه زهستی حاصــل من بودی ؟

                                                چه كنم شور عجبی دارم

به خم زلفی كه نگون كردی ،

            دل من پا بند جنون كردی

                        چه بگویم با تو كه چون كردی ؟

                                                كه چگونه روز و شبی دارم

مهرداد اوستا

 وفا نکردی و کردم ، خطا ندیدی و دیدم
شکستی و نشکستم ، بُریدی و نبریدم

اگر ز خلق ملامت ، و گر ز کرده ندامت
کشیدم از تو کشیدم ، شنیدم از تو شنیدم

کی ام ، شکوفه اشکی که در هوای تو هر شب
ز چشم ناله شکفتم ، به روی شکوفه دویدم

مرا نصیب غم آمد ، به شادی همه عالم
چرا که از همه عالم ، محبت تو گزیدم

چو شمع خنده نکردی ، مگر به روز سیاهم
چو بخت جلوه نکردی ، مگر ز موی سپیدم

بجز وفا و عنایت ، نماند در همه عالم
ندامتی که نبردم ، ملامتی که ندیدم

نبود از تو گریزی چنین که بار غم دل
ز دست شکوه گرفتم ، بدوش ناله کشیدم

جوانی ام به سمند شتاب می شد و از پی
چو گرد در قدم او ، دویدم و نرسیدم

به روی بخت ز دیده ، ز چهر عمر به گردون
گهی چو اشک نشستم ، گهی چو رنگ پریدم

وفا نکردی و کردم ، بسر نبردی و بردم
ثبات عهد مرا دیدی ای فروغ امیدم؟
 

مهرداد اوستا

نه چنان هوای رویت گذرد به داغداری

که تطاول نسیمی به چراغ لاله­ زاری

نه نوازش نگاهی، نه ترنم پیامی

نه ترانه امیدی، نه نوید انتظاری

به کرامتی که داری سر خویش گیر و بگذر

تو و مهر ماهرویی، من و چشم اشکباری

ز فراق تازه گردد همه داغ کهنه دل

گذری به لاله ­زاری اگر افتدم بهاری

نه مرا دلیست دیگر که ترانه خیزد از او

به ترنم امیدی ز نگاه گلعذاری

مگذر به ناز از من که به عشق ماجراها

بسی افتد و نیفتد چو منی به روزگاری

مهرداد اوستا

بازآ كه چون برگ خزانم رخِ زردی‌‌ ست
با یاد تو دم ساز دل من دم ِسردی‌ ست

گر رو به تو آورده ‌ام از روی نیازی‌‌ست
ور دردسری می‌دهمت از سرِ دردی‌ ست

از راهروان سفر عشق درین دشت
گلگونه سرشكیست اگر راهنوردى ست

در عرصه اندیشه من با كه توان گفت
سرگشته چه فریادی و خونین چه نبردى ست

غمخوار به جز درد و وفادار به جز درد
جز درد كه دانست كه این مرد چه مردی ست

از درد سخن گفتن و از درد شنیدن
با مردم بی درد ندانی كه چه دردی ست؟

چون جام شفق موج زند خون به دل من
با این همه دور از تو مرا چهره زردی ست

مهرداد اوستا

با من بگو تا کیستی ، مهری ؟ بگو ، ماهی ؟ بگو
خوابی ؟ خیالی ؟ چیستی ؟ اشکی ؟ بگو ، آهی ؟ بگو

راندم چو از مهرت سخن گفتی بسوز و دم مزن
دیگر بگو از جان من ، جانا چه می‌خواهی ؟ بگو

گیرم نمی‌گیری دگر ، زآشفته ی عشقت خبر
بر حال من گاهی نگر ، با من سخن گاهی بگو

ای گل پی هر خس مرو ، در خلوت هر کس مرو
گویی که دانم ، پس مرو ، گر آگه از راهی بگو

غمخوار دل ای مه نه ای  ، از درد من آگه نه ای
ولله نه ای ، بالله نه ای ، از دردم آگاهی بگو  ؟

بر خلوت دل سرزده یک شب درآ ساغر زده
آخر نگویی سرزده ، از من چه کوتاهی بگو ؟

من عاشق تنهایی‌ ام سرگشته شیدایی ‌ام
دیوانۀ رسوایی ‌ام ، تو هرچه می‌خواهی بگو

مهرداد اوستا