نقطه چین شد دل من پشت هر حرف غمی
این من و این همه غم ، تو غم هر شبمی

کلمات آخرِ.. . قصۀ درد شدم
تو همیشه سبز باش ، من دگر زرد شدم

زهر پاییز زده بر رگ و ریشۀ من
باز هم حرف غم است روی اندیشۀ من

قلّک من پر شده از صدای آرزو
سایۀ غم پشت سر ، قامت غم رو به رو

من به دیدار غم و غم به دیدار من است
سایۀ چشم تو بر در و دیوار من است

تو چه کردی به دلم ؟ که شد آوارۀ تو
تو نگفتی که دلم چه کند چارۀ تو

غم خودش خسته شده از نشستن به دلم
این همه بار سکوت ریشه اش عمق دلم

من در این ترانه ها باز هم خواهم ماند
گر بمیرم ز غمت باز هم خواهم خواند

گر به یاد من شدی تو نظاره کن به غم
غم به دنبال من است همه جا قدم ، قدم


فریبا شش بلوکی . عاشقانه

هنوز اتصال من به خاطرات مرده ات !
نگاه ناتمام من به عکس خاک خورده ات !

هنوز بوی کهنگی میان شعر دفترم
شبی که ماه می دمد به اشک های آخرم

کدام اهل معرفت سری به خانه ام زده ؟
و عطر ساده ی گلی به روی شانه ام زده ؟

کدام دست مهربان مرا اشاره کرده است ؟
کنار خانه ی دلم چرا حصار و نرده است ؟!

و سوت ساده ی قطار چرا حزین و خسته شد ؟
چرا تمام راه ِ من پر از خطوط بسته شد ؟

هنوز در حیاط ما کنار یاس مرده ات !
کسی نگاه می کند به کفش خاک خورده ات !

کسی سوال می کند کسی جواب می دهد
و نامه های پشت هم مرا عذاب می دهد !

سوال می کنم چرا ؟ نمانده جای پای تو !
چرا نمی رسد به من ؟ جواب نامه های تو !
 

فریبا شش بلوکی

آن روز ، در آن گوشۀ متروک
                        آن پنجره ، با پردۀ تورش
خورشید قوی بود و نمی خواست
                        آن پرده شود حائل نورش

من محو نگاه تو و خورشید
                        گل بود و هوا بود و تب عشق
دستان من و تو گره می خورد
                        بر گردن هم با طلب عشق

زیبایی و دلدادگی و شور و شرر بود
                        پروانه و پرواز و نسیم و حرکت بود
ای کاش خدا قهر نمی کرد ز من و تو
                        وان لحظۀ رویایی ما پر برکت بود

آزرده شبی آمد و هنگام جدایی
                        رفتی تو از آن روز ندیدم گل رویت
عکسی که نهادی تو به دستان من آنروز
                        امروز نوشتم بخدا برسر کویت

امروزکه من خیره به عکست
                        پروانه صفت رفته ام از هوش
دیگر نرسد لحظۀ دیدار
                        با بوسۀ لب ، گرمی آغوش

فریبا شش بلوکی