با آمدنت فریبم دادی یا با رفتنت ؟

کاش هرگز تو را نمی‌دیدم

            تا همیشه سراغت را

                        از فرشتگان می‌گرفتم

تا تلخ‌ترین شعرم را هرگز

            در گوش خدا نمی‌خواندم ...

کاش هرگز تو را نمی‌دیدم

              آن‌وقت نه بغضی در گلویم بود

                        نه دل‌شدگی و نه مشتی شعر ...

واهه آرمن

تا روزی که بود ،

دست‌هایش ...

       بوی گل سرخ می‌داد

از روزی که رفت ،

گل‌های سرخ ...

بوی دست‌های او را می‌دهند

واهه آرمن

هرگز به دست اش ساعت نمی بست !

روزی از او پرسیدم :

پس چگونه است که همیشه

            سر ساعت به وعده می آیی ؟

گفت :

ساعت را

از خورشید می پرسم !

پرسیدم :

 روزهای بارانی چطور ؟

گفت :

روزهای بارانی

همه ی ساعت ها ،

             ساعت عشق است ...

راست می گفت ؛

یادم آمد که روزهای بارانی

                     او همیشه خیس بود ...

واهه آرمن

گفته بودی هر وقت که

         شعر می نویسی دوستم بدار

نمی دانم

از این همه شعر نوشتن است

                        که دیوانه وار دوستت دارم

یا از این همه دوست داشتن

                        که دیوانه وار شعر می نویسم

واهه آرمن

دیروز در خیابان

       زنی که چشمانش

هیچ شباهتی به چشمان تو نداشت

                                        لبخند زد به من

آهسته نزدیک شد

و با صدایی که

             هیچ شباهتی به صدای تو نداشت

                                                   صمیمانه پرسید  :

ما یک دیگر را کجا دیده‌ایم ؟

                  در آن قصه‌ی ناتمام نبود ؟


نمی‌دانم ؛ چرا آن زن

            ناگهان تو را به یادم آورد

                        و گفتم : چرا ، در آن قصه بود .

واهه آرمن