چند سالی ست كه تكلیف دلم روشن نیست

جا به اندازه ی تنهایی من در من نیست

چشم می دوزم در چشم رفیقانی كه

عشق در باورشان قد سر سوزن نیست

دست برداشتم از عشق كه هر دست سلام

لمس آرامش سردی ست كه در آهن نیست

حس بی قاعده ی عقل و جنون با من بود

درك این حال به هم ریخته تقریبا نیست

سال ها بود ازین فاصله می ترسیدم

كه به كوتاهی دل كندن و دل بستن نیست

رفتم از دست و به آغوش خودم بر گشتم

جا به اندازه ی تنهایی من در من نیست

عبدالجبار کاکایی 

در خویش میسازم تو را ، در خویش ویران میکنم

میترسم از حرفی که باید گفت و پنهان میکنم

جانی به تلخی میکَنم ، جسمی به سختی میکشم

روزی به آخر میبرم ، خوابی پریشان میکنم

در تار و پود عقل و جان ، آب است و آتش توامان

یک روز عاقل میشوم ، یک روز طغیان میکنم

یا جان کافر کیش را تا مرز مردن میبرم

یا عقل دور اندیش را تسلیم شیطان میکنم

دیوار رویاروی من ، از جنس خاک و سنگ نیست

یک عمر زندان توام ، یک عمر کتمان میکنم

از عشق از آیین تو ، از جهل ِ تو از دین ِ تو

انگشتری دارم که دیوان را سلیمان میکنم

یا تو مسلمان نیستی ، یا من مسلمان نیستم

میترسم از حرفی که باید گفت و پنهان میکنم

عبدالجبار کاکایی

کم‌کم شکسته شد ، جبروت صدای تو

طاووس پـُرافاده‌ی مغرور ، وای تو

تو بی‌پناه عالم و این کودکان خواب

بر شانه بسته‌اند طلسم دعای تو

من از کدام سو ، به تو نزدیک‌تر شوم

افتادم از نفس ، نرسیدم به پای تو

نفرت به عشق و عشق به نفرت شبیه شد؛

تلخ است ماجرای من و ماجرای تو

این عشق ، جز حکایت دادوستد نبود

مردی برای من که بمیرم برای تو

عبدالجبار کاکایی

در این شب سرد ، بیدارم و بس

                        دلتنگ توام ؛ درگیر قفس

با هرچه صدا با هرچه نفس

                        فریاد از تو ؛ ای عشق

من از تو دل نمی کندم

             تو با من همسفر بودی

                            کنارت زندگی کردم

                                    تو از من بی خبر بودی

جز داغ از تو ندیدم ،

             اِی عشق خاموش ....

                         یاد فراموش ، در شب سرد

خاموشم و سرد با یاد تو من

            گفتم دل از این بیراهه بکن

                        من خسته ام از آواره شدن

                                                فریاد از تو ای عشق

عبدالجبار کاکایی

پای آینه های جادو لبِ گلدونای خالی
پشت شیشه های نازک با یه دنیای خیالی

بین خواب و وهم و رویا با مترسک های رنگی
لای پرده های تاریک حبسِ دیوارای سنگی

زندگی با یه مترسک لمسِ دنیای محاله
پسرم چشماتو وا کن آدم آهنی خیاله

رو به آب و آینه وا کن اون دو ماهِ دیدنی رو
تهِ چاهِ قصه بنداز غولِ آدم آهنی رو

تا که تو قفس اسیری حس آزادی کدومه
دنیا تو چشم قناری چن تا خطِ ناتمومه

این حبابِ خوابو بشکن با یه حس فاتحانه
دل بده به این تبسم پا بذار تو این ترانه

عبدالجبار کاکایی

نوبت درست لحظه ی آخر به ما رسید
                        انسان به عاشقانه ترین ماجرا رسید

حوا درنگ کرد زمین سیب سرخ شد
                        آدم سکوت کرد قیامت فرا رسید 

کشتی شکستگان و رسولان نا امید
                        در انتظار معجزه بودند تا رسید 

از دشتها تلاوت باران شروع شد
                        از کوه ها به گوش بیابان صدا رسید 

تاریخ ایستاد جهان مکث کرد و بعد
                        فواره ای بلند شد و تا خدا رسید 

پیغمبری به رنگ گل سرخ باز شد
                        عطر تنش به دور ترین روستا رسید

عبدالجبار کاکایی

پا به خواب تو گذاشتم بس که بیداری کشیدم
                        من چقدر حوصله کردم تا به خواب تو رسیدم

کاشکی دوست داشتن های ما عشق های همیشه ای بود
                        قلبها فانوسهای روشن دنیا باغ شیشه ای بود

پشت خنده ی من اشکه ، پشت گریه ی تو خنده
                        کی تو این بازی تازه ، دل کهنه می پسنده
 

با تو بارونی و عاشق زیر چتری که خیاله
                        چقدر این قصه قشنگه چقدر این لحظه محاله

عبدالجبار کاکایی