پاییز آمدست که خود را ببارمت

پاییز لفظ دیگر "من دوست دارمت"


بر باد می دهم همه ی بود خویش را

یعنی تو را به دست خودت می سپارمت


باران بشو ، ببار به کاغذ ، سخن بگو

وقتی که در میان خودم می فشارمت


پایان تو رسیده گل کاغذی من

حتی اگر خاک شوم تا بکارمت


اصرار می کنی که مرا زود تر بگو

گاهی چنان سریع که جا می گذارمت


پاییز من ، عزیز غم انگیز برگریز

یک روز می رسم و تو را می بهارمت!!!

 سید مهدی موسوی

مباد قطره اشکی میان لیقه بیافتد
                                     سیاه بخت شود اشک و درمضیقه بیافتد

به خط خوش بنویسید اشک دیده برآن است
                                     که قطره قطره به یاد تو هر دقیقه بیافتد

بگیر چتر صدف را دوباره بر سر و مگذار
                                     خراش نم نم باران بر این عتیقه بیافتد

خدا کند که دل ، این گنج پرغبارقدیمی
                                     به دست راهزنی پاک وخوش سلیقه بیافتد

چه می شود که درانبوه تیرهای پیاپی
                                     نگاه تیر خلاصی به این شقیقه بیافتد

سید مهدی موسوی

این دل اگر کم است بگو سر بیاورم
                                  یا امر کن که یک دل دیگر بیاورم

خیلی خلاصه عرض کنم : دوست دارمت ...
                                  دیگر نشد عبارت بهتر بیاورم

از کتف آشیانه‌ای خود برای تو
                                  باید که چند جفت کبوتر بیاورم

از هم فرو مپاش، برای بنای تو
                                 باید بلور و چینی و مرمر بیاورم

وقتش رسیده این غزل نیمه‌سوز را
                                از کوره‌های خود‌خوری‌ام در بیاورم

سید مهدی موسوی

از چشمهای من هیجان را گرفته اید
این روزها عجب خودتان را گرفته اید

اردیبهشت نیست که اردی جهنم است
لبهای سرختان که دهان را گرفته اید

به چرت و پرت و فحش و ... ببخشید مدتی ست
از شعرهام لحن و بیان را گرفته اید

خانم ! جسارت است ببخشید یک سوال
با اخمتان کجای جهان را گرفته اید ؟

خانم ! شما که درس نخواندید ... پس کجا
کی دکترای زخم زبان را گرفته اید

خانم ! جواب نامه ندادید بس نبود ؟
دیگر چرا کبوترمان را گرفته اید

خانم ! عجالتاً برویم آخر غزل
نه اینکه وقت نیست امان را گرفته اید


سید مهدی موسوی

ناگهان زنگ می زند تلفن ، ناگهان وقت رفتنت باشد ...
مرد هم گریه می کند وقتی سرِ من روی دامنت باشد

بکشی دست روی تنهاییش ، بکشد دست از تو و دنیات
واقعا عاشق خودش باشی ، واقعا عاشق تنت باشد

روبرویت گلوله و باتوم ، پشت سر خنجر رفیقانت
توی دنیای دوست داشتنی !! بهترین دوست ، دشمنت باشد

دل به آبی آسمان بدهی ، به همه عشق را نشان بدهی
بعد ، در راه دوست جان بدهی ... دوستت عاشق زنت باشد !

چمدانی نشسته بر دوشت ، زخم هایی به قلب مغلوبت
پرتگاهی به نام آزادی ، مقصدِ راه آهنت باشد

عشق ، مکثی ست قبل بیداری ... انتخابی میان جبر و جبر
جام سم توی دست لرزانت ، تیغ هم روی گردنت باشد

خسته از «انقلاب» و «آزادی» ، فندکی درمیاوری ... شاید
هجدهِ «تیر» بی سرانجامی ، توی سیگارِ «بهمنت» باشد


سید مهدی موسوی

به پای خویش نخواهم که پای دار بیایم

                                     مگر که صبر کنی با خودم کنار بیایم

به من به دیده ی یک شمع نیم سوخته منگر

                                     به این امید که شاید شبی به کار بیایم

عنان ریشه ی خود را به بادها نسپردم

                                     به خود اجازه ندادم ضعیف ، بار بیایم

مرا نسیم بنام : ای گل شکفته ! که باید

                                     به پیشواز تو با نام مستعار بیایم

چگونه چون غزلی در صحیفه ی تو بگنجم؟

                                     چگونه گوشه ی کاغذ به اختصار بیایم؟

سید مهدی موسوی

دیوار مست و پنجره مست و اتاق مست ....

                        این چندمین شب است که خوابم نبرده است ؟!

رویای تو ، مقابل من ؛ گیج و خط خطی

                        در جیغ جیغ گردش خفاش های پست

رویای «من» مقابل «تو» ، تو که نیستی

                        دکتر بلند شد و مرا روی تخت بست

دارم یواش ...واش...که از هوش می...ر...ر...

                        پیچیده توی جمجمه ام هی صدای دست

هی دست دست می کنی و من که مرده ام

                        آن کس که نیست ، خسته شده از هر آنچه هست

من از ... کمک ! همیشه ... کمک ! .... خسته تر .... کمک !

                        مادر یواش آمد و پهلوی من نشست !

« با احتیاط حمل شود چون شکستنی ... »

                        یک هو جیرینگ بغض کسی در گلو شکست

سید مهدی موسوی