از ســر جـان بهـر پیـــــــوند کســان بر خـــاستم

چـون الـف در وصـــــل دلهـا از میـــان بر خـاستم

واژگـــون هــر چنـد جــــــام روزی ام چــون لاله بـود

از کنــار خــــوان قسمت شـادمــان بر خــــاستم

بــزم هستــی را غــرض مهـــر فــروزان تــو  بــود

همچو شبنم ، چهره چون کردی عیان بر خاستم

از لگـــــدکـــوب حــوادث عمــر دیگـــر یـافتـــــــم

چــون غبـــار از زیــر پــای کــاروان بــر خــاستـم

طـاقـت دم ســـردی دوران نـدارم هم چــــو  گل

در بهــار افکنده رخت و در خــزان  بـــــر خاستم

آزمـــودم عیش و راحـت را بـه گنــج دام تـــــــو

از ســـر جــولانگه کـــون و مکــان بــر خــاستم

صحبت شوریده حــالان مــایه شوریدگی است

با " امیـن " هر گـه نشستم بی امان بر خاستم

سید علی خامنه ای

مــــا خیــل بنـدگـانیـم مــــا را تــو مـی‌شنـــاسـی

هـــر چنــد بـی‌زبـانیــم، مــــا را تــو می‌شنــاسی

ویـرانـــــه ایــم   و   در دل گنـجـــــی ز راز داریــم

بـا آنكــه بی‌نشــانیم، مــا را تـــو می‌شنـــــاسی

بــا هـــر كســی نگــوئیم راز خمــوشی خــویـش

بیگـــانـه بـا كســانیم مـــــا را تــو مـی‌شنـــاسی

آئینــه‌ایم و هــــــر چنـــد لـب بستــه‌ایم از خلــق

بس رازهــــا كه دانیم ، مـــــا را تـــو می‌شناسی

از قیــل و قـــال بستند، گــوش و زبــان مــــــــا را

فــارغ از ایــن و آنیـم مـــا را تــو می‌شنــــــاسی

از ظــن خـویش هــر كس، از مـــا فسانه‌ها گفت

چــون نــای بی‌زبـانیـم مـــا را تــو می‌شنـــاسی

در مـــا صفـــای طفلــی، نفســرد از هیـــاهـــــو

گلــــزار بی‌خــزانیــم مــــــا را تــو می‌شنــاسی

آئینــه‌ســان بـرابـر گـــــــوئیـم هــر چـه گــوئیــم

یكـــرو و یك زبـانیــم مــــــــا را تــو می‌شنـاسی

خـطّ نگـــه   نـویسـد  حـــــــــــال  درون  مــــا را

در چشــم خــود نهــانیم مـــا را تـو می‌شناسی

لب بسته چون حكیمان، سر خوش چو كودكانیم

هـم پیـر و هـم جوانیـم مـــــا را تـو می‌شناسی

با دُرد و صـاف گیتی، گه سرخوش است گه غم

مـــا دُرد غــم كشـانیم مــــا را تــو می‌شـناسی

از وادی خمـــوشی راهـــی بـه نیكــروزی است

مـــا  روزبــه ، از آنیـم مـــــا را تــو می‌شنــاسی

كس راز غیـــر، از مـــا نشنید بس «امینیـــــــم»

بهـــر كسـان امانیــم مـــــا را تــو می‌شنــاسی

سیدعلی خامنه ای

تو که خود خال لبی از چه گرفتار شدی ؟
تو طبیب همه‌ای از چه تو بیمار شدی ؟
 
تو که فارغ شده بودی ز همه کون و مکان  
دار منصور بریدی همه تن دار شدی
 
عشق معشوق و غم دوست بزد بر تو شرر      
ای که در قول و عمل شهره بازار شدی
 
مسجد و مدرسه را روح و روان بخشیدی     
وه که بر مسجدیان نقطه پرگار شدی
 
خرقه پیر خراباتی ما سیره توست      
امت از گفته دربار تو هشیار شدی 
 
واعظ شهر همه عمر بزد لاف منی     
دم عیسی مسیح از تو پدیدار شدی
 
یادی از ما بنما ای شده آسوده ز غم
ببریدی ز همه خلق و به حق یار شد

سید علی خامنه ای

سرخوش ز سبوی غم پنهانی خویشم
چون زلف تو سرگرم پریشانی خویشم

در بزم وصال تو نگویم ز کم و بیش
چون آینه خو کرده به حیرانی خویشم

لب باز نکردم به خروشی و فغانی
من محرم راز دل طوفانی خویشم

یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی
عمریست پشیمان ز پشیمانی خویشم

از شوق شکر خنده لبش جان نسپردم
شرمنده ی جانان ز گران جانی خویشم

بشکسته تر از خویش ندیدم به همه عمر
افسرده دل از خویشم و زندانی خویشم

هر چند امین بسته ی دنیا نیم اما
دلبسته ی یاران خراسانی خویشم

 سید علی خامنه ای

  دانلود فایل صوتی با صدای آقا