نمی ترسم

از اینکه اینقدر دوستت دارند ؛

مردانی که

         دوستت ندارند

  به اندازه ی ابرهایی که نمی‌بارند

                                    بی معنی و احمق اند

تنها هراسم از این است

            که نفهمی چقدر دوستت دارم
 

میثم یوسفی

 هنوز روزای بارونی به یادت ابر می چینم

با رویای تو درگیرم چشاتو خواب می بینم

هنوز این لحظه ی بی تو به بد حالی گرفتارم

نمی بینی که از عکست چشامو بر نمی دارم

نمی فهمم چرا از من داری رویاتو می دزدی

تو قاب عکستم حتی ازم چشماتو می دزدی

تو از من دوری اما من دچار عطر دستاتم

محاله خیس بارون شم که زیر چتر دستاتم

یه چیزایی تو دنیا هست که اسمش رسم تقدیره

کسی که دوستش داری همیشه بی خبر میره

میثم یوسفی

همه جا طوفانه عکستو گم کردم

جلوی ایوون باش ، زود برمی گردم


با دلی دریایی ، با لبایی خاموش

صبر کنی تا دیدار ، تو شب رویاپوش


با خیالت گاهی خوش خیالی دارم

کاش میفهمیدی که چه حالی دارم


میرم اما این بار زود برمیگردم

صبرکن تا دیدار زود برمیگیردم


نامه هات چیزی جز بغض و خاکستر نیست

حالمو می پرسی ، حال من بهتر نیست

سوت و کورم بی تو ، ساعتم خوابیده

تاه فهمیدم باد عطرتم دزدیده


خنده هات همرامه بغض من همراته

دلخوشی با یادم ؛ دلخوشیم رویاته


میرم اما این بار زود برمیگردم

صبرکن تا دیدار زود برمیگردم