عشق اگر بال گشاید به جهان ، حاکم اوست
گر کند جلوه در این کوْن و مکان ، حاکم اوست

روزی ار رخ بنماید ز نهانخانه خویش
فاش گردد که به پیدا و نهان ، حاکم اوست

ذرّه ای نیست به عالم که در آن عشقی نیست
بارک اللّه که کران تا به کران ، حاکم اوست

گر عیان گردد روزی، رخش از پرده غیب
همه بینند که در غیب و عیان ، حاکم اوست

تا که از جسم و روان بر تو حجاب است حجاب
خود نبینی به همه جسم و روان ، حاکم اوست

من چه گویم ؟ که جهان نیست بجز پرتو عشق
ذوالجلالی است که بر دهر و زمان ، حاکم اوست

امام خمینی

من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم
چشم بیمار تو را دیدم و بیمار شدم

فارغ از خود شدم و کوس انا الحق بزدم
همچو منصور، خریدار سر دار شدم

غم دلدار فکنده است به جانم شرری
که به جان آمدم و شهره بازار شدم

در میخانه گشایید به رویم شب و روز
که من از مسجد و از مدرسه بیزار شدم

جامه زهد و ریا کندم، و بر تن کردم-
خرقه پیر خراباتی و هشیار شدم

واعظ شهر که از پند خود آزارم داد
از دم رند می آلوده طلبکار شدم

بگذارید که از بتکده یادی بکنم
من که با دست بت میکده بیدار شدم

امشب از حسرت رویت، دگر آرامم نیست
دلم آرام نگیرد که دلاَّرامم نیست

گردش باغ نخواهم،  نروم طَرْف چمن
روی گلزار نجویم که گلندامم نیست

من از آغاز که روی تو بدیدم گفتم:
در پی طلعت این حوروش، انجامم نیست

من به یک دانه، به دام تو به خود افتادم
چه گمان بود که در ملک جهان دامم نیست؟

خاک کویش شوم و کامْ طلبکار شوم
گرچه دانم که از آن کامْ طلب، کامم نیست

همه ایّام چو هندی سر راهش گیرم
گر چه توفیقِ نظر در همه ایامم نیست

امام خمینی

به تو دل بستم و غیر تو کسی نیست مرا
جُز تو ای جان جهان، دادرسی نیست مرا

عاشق روی توام، ای گل بی مثل و مثال
به خدا، غیر تو هرگز هوسی نیست مرا

با تو هستم، ز تو هرگز نشدم دور؛ ولی
چه توان کرد که بانگ جرسی نیست مرا

پرده از روی بینداز، به جان تو قسم
غیر دیدار رخت ملتمسی نیست مرا

گر نباشی برم، ای پردگی هرجایی
ارزش قدس چو بال مگسی نیست مرا

مده از جنت و از حور و قصورم خبری
جز رخ دوست نظر سوی کسی نیست مرا

امام خمینی