حالا دیگر

پنج شنبه های عزیز

                  عزیزتر شده اند

چون

با خودم قرار دارم

خودم که هرگز ترکم نمی کند  ...


فریبا عرب نیا 

دور از این هیاهو

           دلم کویر می خواهد

و تنهایی و سکوت

          و آغوش سرد شبی که

                           آتشم را فرونشاند .

نه دیوار ، نه در ،

نه دستی که بیرونم کشد از دنیایم ،

                        نه پایی که در نوردد مرزهایم ،

نه قلبی که بشکند سکوتم ،

نه ذهنی که سنگینم کند از حرف ،

                        نه روحی که آویزانم شود .

من باشم و

     تنهایی ژرفی که

             نور ستارگان روشنش می کند

                        و آرامشی که قبل از هیچ طوفانی نیست !

فریبا عرب نیا

آنقدر زمین خورده ام که بدانم

برای برخاستن

            نه دستی از برون

                        که همتی از درون

                                                لازم است

حالا اما ...

نمی خواهم برخیزم

در سیاهی این شب بی ماه

            می خواهم اندکی بیاسایم

فردا ...

فردا برمی خیزم

وقتی که فهمیده باشم

            چرا زمین خورده ام ...

فریبا عرب نیا

در مهربانیِ نگاهت

            ذوب می شود یخ احساسم

با تو می توان آسود

            در انتهای راهی که

                        به بن بست رسیده است

و بالا رفت از دیوار روزمرگی ها

            و نترسید از آنچه پشت دیوار است !

فریبا عرب نیا

می شد که من

            پروانهٔ باغ رو یاهای تو باشم

                        اگر نمی خواستی بچسبانی ام

                                    به کلکسیون آرزوهای دست یافته ات

می شد که تو

            شهسوار رویاهای من باشی

                        اگر  نمی خواستم محبوست کنم

                                                در کاخ توقعات بر نیامده ام

می شد که ما

            تصویر زیبای عشقی

                        بی تمام باشیم بر دیوار ناممکن ها

                                                اگر یاد گرفته بودیم عاشقی را  ...

فریبا عرب نیا

از روزهای رفته نگو

            روزهای مانده را تعریف کن

با چند ماه خداحافظی کنم

            به چند خورشید سلام

                                    تا بیایی .... ؟!

فریبا عرب نیا